အပိုင္း(18.1)
"Wow... Wow... အဲ့တာဘာျဖစ္ၾကတာလဲ။။ေဆး႐ုံမွာေနာ္မင္းတို႔"
သာသာယာယာအိပ္ေပ်ာ္ေနရင္းကေန႐ုတ္တရက္ စူးရွရွအသံၿပဲႀကီးေၾကာင့္
လႈိင္းခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ခြန္းရဲ႕နားႏွစ္ဖက္ကို လက္ႏွင့္အုပ္ကိုင္လိုက္သည္။။
လႈိင္းက အသာေလးခုတင္ေပၚမွထလာလိုက္ၿပီး ဟန္ပိုင္ကို႐ိုက္ရင္လက္႐ြယ္လိုက္ရင္းးး
"ဟိတ္ေကာင္!!!အသံကိုတိုးစမ္း။။ခြန္းႏိုးလာရင္မင္းအေသပဲ"
ဟန္ပိုင္က ဟေနတဲ့သူ႔ပါးစပ္ေလးကိုလက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္အုပ္လိုက္ရင္းးး
"အြန္းးအြန္းး"
"ဘာလာလုပ္တာလဲ"
"ေအာ္.....မင္းကလဲကြာ။ခြန္းကိုလူနာလာေမးတာေပါ့။"
"အိပ္တုန္းပဲ။။။မျမင္ဘူးလား ျပန္ေတာ့"
"ေအာ္.....ငါေမ့ေနတာ။။ပန္းစက္ပြင့္ရဲ႕အေဖနဲ႔ခ်ိန္းထားတာမလား။။အဲ့တာလာမွလားတဲ့
မင္းဖုန္းကိုဆက္တာမကိုင္လို႔။"
လႈိင္းကဖုန္း screenကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး။
"ငါေမ့ေနတာာ။။သြားလိုက္ဦးမယ္။။"
ေျပာၿပီးတာနဲ႔အေျပးထြက္သြားေသာသူ။
"ဒီေကာင္ေတာ့....က်စ္"
...........................................................................
အိပ္ေနရင္းေအးစက္စက္အထိေတြ႕ေၾကာင့္မ်က္လုံးကအလ်င္အျမန္ပြင့္လာရသည္။
"ခြန္းးးႏိုးသြားတာလား"
"ဦးခိုက္!!ဘယ္လိုလုပ္"
"ခြန္းမႏိုးေသးလို႔ ေစာင့္ေနရင္းကိုယ္ေရပတ္တိုက္ေပးေနတာ။"
ဦးခိုက္ရဲ႕ေကာ္လံေတြကေထာင္တက္ေနၿပီးလက္ရွည္အက်ီမို႔ လက္အနားေတြကိုတံေတာင္ဆစ္ထိ ေခါက္တင္လို႔ထားသည္။
လက္မွာလည္း ေရစိုသဘက္ေလးကိုကိုင္ထားေသးသည္။ ခြန္းႏိုးသြားလို႔အားနာေနသည့္ဟန္။
ဘာလုပ္ရဘာကိုင္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနတဲ့ ဦးခိုက္ရဲ႕ပုံစံက အရင္ေန႔ေတြကလိုမဟုတ္ပဲ တစ္မ်ိဳးကြဲထြက္ေနသည္။
