အပိုင္း(၂၉)
"ဆရာ သူ႔အတြက္အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္က်န္ဦးမလဲ"
"ဆရာ့အထင္ေတာ့ ေနာက္၅လေလာက္ပဲရေတာ့မယ္"
"၅လဲပဲက်န္ေတာ့တာလား ဆြဲဆန္႔ထားလို႔ေတာင္မရေတာ့ဘူးလား။"
"ကုသေဆးမရွိေသးေတာ့ ဆက္လည္းမတက္ႏိုင္လိို႔ပါ။"
"သူ႔ကိုအိမ္ျပန္ေခၚသြားလို႔ရလားဆရာ ေဆး႐ုံမွာမေနခ်င္ဘူးဆိုလို႔ အိမ္မွာက်သူ႔အတြက္သက္ေတာင့္သက္သာမ်ားျဖစ္မလားလို႔ပါ။"
"ေခၚသြားပါ။ ရပါတယ္။"
ကြၽန္ေတာ္ ဆရာဝန္ဆီကျပန္လာေတာ့ ခြန္းက ပန္းသီးကိုသူ႔ဟာသူအခြံထိုင္ႏြာေန၏။
"ကိုယ္လုပ္ေပးမယ္ ကိုယ့္ကိုေပး။"
"ငါ့ဟာငါလုပ္မယ္ ငါအေကာင္းႀကီးရွိေသးတယ္။ ေျခလက္က်ိဳးေနတာမဟုတ္ဘူး။"
"ကိုယ္အဲ့သေဘာနဲ႔ေျပာတာမဟုတ္ဘူး"
"ေတာ္ေတာ့ ငါေဆး႐ုံကဆင္းလို႔ရၿပီလား ဆရာဝန္ဘာေျပာလည္း။"
"ရတယ္တဲ့ ညေနက်ရင္ျပန္ရေအာင္ေလ။"
"ညေနက်မွလား ေန႔ခင္းကိုငါကဒီမွာဘာထိုင္လုပ္ရမွာတုန္း ငါပန္းသီးစားၿပီးရင္ျပန္မယ္ေလေနာ္"
"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ Honeyရဲ႕သေဘာအတိုင္းပါပဲ။"
...........................................................................
ညက်ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကစကားမေျပာတာေၾကာင့္ သူကြၽန္ေတာ့္ကိုေတာက္ေလွ်ာက္လိုက္ၾကည့္ေန၏။
ကြၽန္ေတာ္စကားမေျပာတာက ေျပာခ်င္တာေတြမွအမ်ားႀကီးေပါ့ ဒါေပမယ့္ေျပာမထြက္ဘူး ပါးစပ္ထဲကပြင့္အံက်လာမယ့္စကားလုံးေတြက သူ႔ေၾကာင့္ အကုန္ပ်က္ျပားကုန္၏။
"လႈိင္း...ခက္....ထန္"
"ဘာ!!! လာလဲ!! Honey"
ေနာက္ကေန ေမးေထာက္ရင္း တစ္လုံးခ်င္းစီနာမည္ကိုေခၚလိုက္ေသာေၾကာင့္ ဘာမွန္းမသိပဲလူကျပာယာခတ္သြားမိသည္။
"မင္း...........ငါ့ကိုလႊင့္ပစ္ခ်င္ေနၿပီလားဟင္"
"ဘယ္လိုအေတြးနဲ႔မ်ားေျပာလိုက္တာလဲကြာ ကိုယ္မင္းကိုေျပာထားၿပီးသားေလ။ မင္းဘယ္လိုပဲျဖစ္ေနပေစ ခြၽင္းခ်က္မရွိခ်စ္ပါ့မယ္လို႔။"
