အပိုင္း(၉)
"ဘာကိစၥဖုန္းဆက္တာလဲ။။ညႀကီးမင္းႀကီး။ခဗ်ား personal အခ်ိန္နားမလည္ဘူးလား"
တီ...တီ..
လႈိင္းကတစ္ဇြတ္ထိုးေျပာၿပီးတစ္ဖက္မွreplyအျပန္ကိုေတာင္မေစာင့္ပဲဖုန္းကိုခ်ပလိုက္သည္။
"လႈိင္း!!"
ခြန္းကလဲေနရာမွထၿပီးဖုန္းကိုျပန္ဆြဲယူရန္လုပ္ေသာ္လည္းမတ္တပ္ရပ္လိုက္တာနဲ္ေျခခ်င္းဝတ္ကနာက်င္လာကာျပန္ေခြက်ရျပန္သည္။
"မူယာမာယာသဲကိုးဖ်ာ!!ထြက္ေျပးမို႔ႀကံေနတာလား"
"......"
"ကုတင္ေပၚလာေန။။ေျခနင္းဘက္မွာထိိုင္မေနနဲ႔။"
မတ္တပ္ေတာင္မရပ္ႏိုင္တဲ့သူကိုမတြဲတဲ့အျပင္။ကုတင္ေပၚတက္တိုင္ရမယ္ဆိုေတာ့လႈိင္းေရငါ့ကိုတမင္ႏွိပ္စက္ေနသလိုပဲ။
"စားပြဲေပၚကဟာေတြကုန္ေအာင္စားထားလိုက္။"
သူကေတာ့အျပင္ထြက္သြားၿပီ။။။ငါဘာလုပ္ႏိုင္မွာလဲ။။ေသာက္ေရးထဲေျခေထာက္ေခါက္ရတယ္လို႔။ပိုၿပီးအားကိုးရာမဲ့သြားသလိုပဲ။။
လႈိင္းနဲ႔က်မွပဲ။ဘဝမွာတစ္ခါမွမလုပ္ဘူးတဲ့အလုပ္ေတြလုပ္ေနရၿပီ။ကုတင္ရွိရာကိုဖင္ထိုင္ေ႐ြ႕သြားလိုက္ၿပီးကုတင္နားေရာက္ေတာ့ထၿပီးတက္မရတဲ့အတူအႀကံတစ္ခုခုထုတ္ရင္းေအာက္မွာပဲထိုင္ေနလိုက္သည္။
..........................................................................
"သက္ပိုင္ငါ့ကိုအဲ့မာန္ဦးခိုက္ဆိုတဲ့လူအေၾကာင္းအကုန္စုံစမ္းေပး"
"ေအးး။2ရက္ေလာက္ေတာ့ေစာင့္"
"ျမန္ႏိုင္သမွ်ျမန္ျမန္ေလးကြာ"
"ေအးပါကြာ။။ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ။စုံစမ္းေပးပါမယ္ဆို"
"ၿပီးေရာ"
လႈိင္းအခန္းျပန္ေတာ့သူ႔အခန္းေရွ႕ဝိုင္ဗန္းႀကီးႏွင့္ရပ္ေနေသာဟိုတယ္ဝန္ထမ္းေကာင္ေလးတစ္ေယာက္။
"အကိုကဒီအခန္းကလား"
"ဟုတ္တယ္ေလ"
"အဲ့တာဆိုဒီမွာဗ်။ဝိုင္မွာထားလို႔"
