ေမာ္လၿမိဳင္ေရာက္ေတာ့ညေနေတာင္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္၍ခရီးတစ္ေထာက္နားရန္စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ေရွ႕ကားထိုးရပ္လိုက္သည္။
ခြန္းကိုၾကည့္ေတာ့ခ်ဳပ္ထားတာလြတ္တာနဲ႔တန္းထြက္ေျပးမယ့္ပုံ။။မ်က္ႏွာကလည္းသုန္မႈန္လို႔ေနသည္။
ဒီပုံစံအတိုင္းသာစားေသာက္ဆိုင္ထဲေခၚသြားရင္ျဖစ္မွာမဟုတ္။။
"မင္း!!ဘာလုပ္ျပန္တာလဲ"
လႈိင္းကေဘာင္းဘီခါးပတ္ကိုခြၽတ္ေနေသာေၾကာင့္ခြန္းတစ္ေယာက္လႈပ္တိလႈပ္႐ြနဲ႔ေအာ္ေမးလာသည္။
လႈိင္းျပန္မေျဖေသးပဲခြန္းရဲ႕ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ေနာက္မွီခုံနဲ႔ကိုခါးပတ္ႏွင့္တြဲခ်ီလိုက္သည္။။
ခြန္းလႈပ္ဖိို႔မေျပာႏွင့္ထိုင္ခုံေနာက္ေက်ာကိုေတာင္ခြာမရ။
"ခဏေစာင့္ကိုယာမုန္႔သြားဝယ္ငါအုံးမယ္။"
ကားစက္ပိတ္လိုက္ၿပီးေလာ့ခ်ကာခြန္းကိုတစ္ေယာက္ထဲထားသြားတယ္။။
လက္စသတ္ေတာ့ဒင္းကထြက္ေျပးမွာစိုးလို႔မလႈပ္ႏိုင္ေအာင္လုပ္ခဲ့တာ။ရ15မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့မုန္႔ဘူးႀကီးႏွင့္ေရာက္ခ်လာပါသည္။
"ဗိုက္ဆာေနၿပီလား?"
"မဆာဘူး
"ဆာရင္ေျပာေနာ္။"
မစားဘူးဆိုေတာ့ခြံ႕ေကြၽးမယ္လည္းမရွိ။သူ႔ဟာသူထိုင္စားေန၏။။မိုးစက္ပြင့္အတြက္ေတာင္ဝမ္းနည္းေပးရမလိုပဲ။။သူမနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ခြံ႕ေကြၽးခ်င္ေကြၽးမွာေျပာမရဘူးေလ။
စားေသာက္ၿပီးေတာ့လႈိင္းေမာင္းမကန္ေရာက္သည္အထိတိုက္႐ိုက္ဆက္ေမာင္းေတာ့သည္။
ခြန္းကေတာ္ေတာ္ေခါင္းမာသည္။။အိပ္ခ်င္လို႔ငိုက္က်ေနတာေတာင္လန္႔လန္႔ၿပီးျပန္ႏိုးလာသည္အထိ။မသိရင္ခြန္းေလးကသူကပဲမေကာင္းဆိုးဝါးႀကီးကိုက်လို႔။
ခြန္းမအိပ္မိေအာင္ေတာင့္ခံေနသည့္ၾကားကႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္မိေအာင္ကိုအိပ္ေပ်ာ္သြားျပန္သည္။။
အိပ္ရတာသက္ေသာင့္္သက္သာရွိေပမယ့္လႈိင္းရွိတယ္ဆိုတဲ့အသိေၾကာင့္ခ်က္ခ်င္းမ်က္လုံးကိုျပန္ဖြင့္ေတာ့သူအခန္းတစ္ခန္းထဲေရာက္ေနေပၿပီ။။ၾကည့္ရတာအဆင္္ျမင့္ဟိုတယ္ခန္းႏွင့္တူသည္။မ်က္လုံးမွိတ္ခ်လိုက္တဲ့တစ္ခဏေလးအတြင္းမွာနာရီေပါင္းမ်ားစြာကုန္သြားတာပဲ။
