No more Sunrise (Sequel #3)

Chapter 20

Breakfast

I saw a bit sadness in his eyes habang sinasabi iyon. Pero ramdam ko pa din ang galit sa mga mata niya. It's not easy to move on lalo na kung tungkol iyon sa family mo. Nawala ang buong family ni Julio, hanggang ngayon ay wala pa ding justice kahit mukhang they have na the idea kung bakit iyon nangyari or suspect kung sino ang gumawa.

I his case, it's easy nga naman and it will lessen your sama ng loob kung may I-point out kang tao, if you have someone na masisisi. But in the other hand ay hindi naman tama na magbintang.

"Ikaw lang naman ang may galit sa ating dalawa, Julio. Kasi the last time I check...nice naman ako sayo," laban ko sa kanya bago ko binawi ang kamay ko sa pagkakahawak niya.

"I know na may kasalanan ako sayo dahil umalis ako even nag promise akong hindi ka iiwan dito. But my Tita Giselle needs me that time, my family needs me that time...it's not easy for me to go kasi maiiwan kita," mahabang sabi ko sa kanya kaya naman mas lalong pumungay ang kanyang mga mata.

"Kung yung don't want me near you...hindi na ako lalapit sayo," sabi ko pa sa kanya kaya naman unti unti nanamang tumigas ang kanyang mukha.

"Madali naman akong kausap...sometimes. And I'm true naman to my words," laban ko pa sa kanya habang pilit na pinapatapang ang boses ko kahit ang totoo ay sobra akong na hurt.

Looks like wala na din naman siyang gustong sabihin kaya naman tinalikuran ko na kaagad siya.

"Vera..." tawag niya sa akin pero hindi ko siya nilingon.

Ramdam kong naglalakad din siya kasunod sa akin. I want to go far from him dahil I think I need a good cry para naman ma-lessen yung bigat ng dibdib ko.

Mas lalo akong na hurt ng pagdating sa may labas ng Cr and nakita niyang palabas si Alice with Hobbes ay mabilis niya akong nilagpasan para lapitan ito.

"Kamusta ka na?" tanong niya kay Alice kahit kanina lang ay magkasama sila.

Bumaba ang tingin ko sa hawak niya sa siko ni Alice. Parang kanina lang ay ganoon din ang hawak niya sa braso ko kaya naman na mabilis akong nag-iwas ng tingin.

Humalukipkip pa ako to look like I'm cool lang. Ayokong ipakita sa kanila na I'm a bit nagseselos and galing ako sa iyak.

"Anong nangyari?" nagaalaang tanong ni Hobbes sa akin.

Nakakainis siya because he asked pa talaga. Mas nakakaiyak pa naman if someone notice that you're sad tapos will ask kung bakit.

"Saan?" nakangising tanong ko just to hide my true feelings.

Hindi siya nakuntento. Lumapit siya sa akin at hinawakan ako sa magkabilang siko para iharap ng maayos sa kanya.

Tinitigan niya ako at pilit na binabasa ang ekspresyon ng aking mukha.

"Anong nangyari? Umiyak ka ba?"

Napanguso ako ng itaas niya ang kamay niya para haplusin ang pisngi ko. The way he looked at me ay para bang he knows na umiyak ako and hindi lang ako nagsasalita.

"No. It's hot outside, hindi sanay ang skin ko sa ganitong weather," malayong sagot ko sa tanong niya bago ako nag-iwas ng tingin.

Napaayos ako ng tayo ng maramdaman ko ang kamay ni Hobbes sa bewang ko. Ready na sana akong awayin siya ng mapansin kong nmatalim ang tingin niya kay Julio na nakatingin din sa amin.