No more Sunrise (Sequel #3)

Chapter 59

Jax Vaughn Vatticus Escuel

And just like that...We lost Mommy.

It's not easy for us to let her go. Nasa stage pa lang sana kami na pwede pang maayos ang relationship namin us a family pero hindi namin alam na it's too late na pala.

Masyado talagang madaya ang oras minsan. Hindi mo napapansin pero kung masaya ka...masyado siyang mabilis. At kung malungkot naman ay bumabagal.

Mas dumoble ang pain at sakit sa dibdib ko sa tuwing nakikita ko ang mukha ni Daddy. I saw how painful it was for him to lose the love of his life. Break up nga lang ay parang ikamamatay mo na...paano pa kaya kung yung taong mahal mo ay hindi mo na makikita habang buhay.

Tumulo ang masasagang luha ko everytime naririnig ko ang pag-iyak ni Daddy. Halos nakasanayan ko nang idikit ang tenga ko sa pinto ng room niya to check on him.

"Baby, let's go..." malambing na yaya ni Julio sa akin nang lapitan niya ako.

Hindi ko siya natingnan nang maayos dahil sa blurry vision ko because of pag-iyak.

Imbes na magsalita ay kaagad akong yumakap sa kanya na ginantihan naman niya kaagad na may kasama pang halik sa ulo.

"I don't want this pain anymore..." sumbong ko kay Julio.

Hindi lang mabigat sa dibdib. It's like dinudurog niya ng pino ang heart ko paulit-ulit.

Mas lalong humigpit ang yakap ni Julio sa akin. Ramdam ko pa din ang struggle at pag-iingat niya na hindi ma-ipit ang baby bumps ko.

"I'm here. Nandito ako, Vera...alam ko ang nararamdaman mo," he said.

We've been battling the stages of grief. The denial, anger, bargaining, and now the depression.

Patagilid akong nakahiga sa bed ko habang pinapanuod kung paano ma-stress si Snoopy. Kanina pa siya may ka-usap sa phone niya at kanina pa din siya naglalakad nang pabalik-balik sa harapan ko.

Nahihilo na din ako sa kanya kaya naman gusto ko na siyang awayin at sabihin na lumabas na lang siya ng room namin pero I'm too tamad to even do that.

"Tatapusin ko lahat ng trabaho dito. Not so soon...hindi ako makakabalik diyan," seryosong sabi niya sa ka-usap mula sa kabilang linya.

I saw how tired and problemado he is every time kumukunot ang noo niya at napapaghilot na lang siya sa sintido niya.

"Lolo will understand. My family needs me."

Pinal na sabi niya sa ka-usap na para bang wala nang magagawa pa ang kung sinong ka-usap niya para paluwasin siya ng Manila.

Nanatili ang tingin ko sa kanya hanggang sa ibaba niya ang tawag. Kita sa paghugot niya ng hininga ang nararamdaman niyang pagod. Matapos 'yon ay nilingon niya ako, hindi natuloy ang sasabihin niya sa akin nang kumatok si Jolina para maghatid ng food.

"Salamat, Jolina. Si Daddy kamusta?" tanong ni Julio.

Pansin ko ang pagsilip ni Jolina sa akin kahit hanggang door lang siya. She makes sure talaga my kalagayan.

"Ganuon pa din. Like father, like daughter..." sagot niya kay Julio.

Humigpit lang ang yakap ko sa pillow. I don't want to eat, hindi ko kaya. Masyadong mabigat ang chest ko to even swallow it.

"Vera..." tawag ni Julio habang palapit siya sa akin dala ang food tray.

Hindi ako umimik o tumingin man lang sa kanya.