No more Sunrise (Sequel #3)

Chapter 45

Pregnant

Hindi kaagad ako nakapag-react after I heard what my Daddy just said. I want to aske him pa sana kung sinong August pero kaagad nang namatay ang tawag.

Ilang minuto akong nakatulala because of pag-iisip. It's impossible naman siguro na si August Escuel ang tinutukoy niya. He's matagal na patay na.

I tried to call Daddy again dahil hindi ata ako matatahimik hanggang sa hindi ko ma-confirm mula sa kanya kung sinong August iyon. But after I tried to call him again ay naka-received ako nang message mula sa kanya na he's busy and he'll get back sa akin after nang gagawin niya.

Pinagpatuloy ko na lang ang page-empake ko. Pinili ko nang mabuti ang mga gamit and damit na dadalhin ko. Hindi naman pwedeng dalhin ko ang lahat ng designers clothes, shoes, and bags ko. Wala pa naman akong nakikitang nagtatago na naka-gucci dress or nakasuot nang Dior.

I need to take a big step dahil sa naging decision ko. It's not easy na sa isang iglap lang ay kailangan kong bitawan ang lahat ng bagay na nakasanayan ko. It's a big adjustment din sa akin na magtago na parang criminals kahit wala naman akong ginagawang masama.

The most masamang kasalanan ko na siguro ay love na love ko ang Daddy ko kaya naman it's not that easy for me na isuko siya kay Julio. I want his safety kaya naman I need to be that kind of person na hindi ko pinangarap na maging ako.

Hapon that day ay kinatok ako ni Tito Keizer para kamustahin ako. He's worried daw sa akin dahil sa mga nangyayri. I remember din kung paano siya nagpabalik balik noon sa room ni Gertie para lang magtanong every seconds kung kamusta siya.

Ganoon din siya sa akin lalo ngayon na alam niyang may problem ako. Never niyang ipinaramdam sa akin na I'm just his pamangkin lang. He treated me na parang second daughter niya na din just like how Tita Giselle treated me nung buhay pa siya.

"Hindi makakatulong kung magkukulong ka dito sa kwarto mo buong araw," payo niya sa akin.

"I'm fine lang po here, Tito."

Pumungay ang mga mata niya habang nakatingin sa akin. Marahan niyang hinaplos ang buhok ko.

"Mahal ka namin, Vera. Bago nawala ang Tita Giselle mo...sinabi niya sa akin na ituring ka na parang sa amin," kwento ni Tito that's why naging emotional nanaman ako.

"I know naman po. Hindi niyo naman po ipinaramdam sa akin na I'm not belong here," pagsang-ayon ko.

Hindi nila ipinaramdam iyon sa akin. But the people around us makes me feels na hindi ko deserve ang mga Montero. They want me to feel na hindi ko deserve ang surname ko just because my Daddy is anak sa labas and they think of us the black sheep ng family.

"Pagkatapos nang lahat ng ito, pwedeng bumalik si Vinci dito. Dito kayong dalawa ng Daddy mo para naman magkasama kayo...tayo," sabi pa niya sa akin.

I'm thankful din kay Tito Keizer dahil hindi siya nakaramdam nang galit kay Daddy kahit anak siya sa labas. Hindi man lang nag-iba ang tingin niya dito as his brother kahit alam niyang naging kahati niya ito sa atensyon ni Lolo.

Nagkibit balikat siya. "Nung nawala si Giselle..." pag-uumpisa niya ang he started maging emotional.

Ramdam ko na kahit lumipas man ang panahon, hindi nawala ang sakit everytime naaalala ni Tito na maagang nawala si Tita sa kanya.

"Sobrang iksi nang buhay for us to feed ourseleves with hate...nagalit ako nung nalaman kong may ibang anak si Daddy, pero naisip kong wala naman kasalanan si Vinci dahil hindi din naman naging madali ang buhay niya," Tito said.