Çalınan Dans

0.4 // Kendine Gel

"Çünkü bebeğim yeterince yüksek bir dağ, yeterince derin bir vadi, yeterince geniş bir nehir yok beni sana gelmekten alıkoyacak."

Sena sinirden titrerken Nehir'i aradı ve yatağa oturdu. Nehir hemen açmıştı. "Bebeğim, naber?" Sena "O kadar sinirliyim ki Nehir, evi yakabilirim şu an." dedi. Nehir sakince "Sultan mı Karaca mı Ayşe mi?" dedi. Sena oflayıp "Sultan Hanım." dedi. "Oda kontrolü yaptı Nehir inanabiliyor musun? Oda kontrolü. Ayşe'n,n dolabını indirdi, gecelik bulunca alıp çöpe attırdı. Nedret'e gitti.  Ve dediği, ima ettiği şeyler o kadar iğrençti ki. Ben benim odama sokmadım ama. Deliriyordum Nehir. Yamaç'ın annesi olmasa elimde kalırdı o kadın."

Nehir gülüp cipsini sosa batırdı ve "Sena sen cidden o evde kala kala sinir sahibi olacaksın diye korkuyorum." dedi. "Yamaç bir şey demiyor mu bari annesine falan?" Sena alayla güldü. "Yamaç Beyimiz eve gelecek de, durumu fark edecek de, annesiyle konuşacak. Güldürme beni Nehir. Onun umrunda değil evin hali. Anca dışarıda tüm gün ve gece Vartolu'yla sürtsün."

Nehir gülüp "İster misin seni Vartolu'yla aldatıyor falan olsun?" dedi. Sena dayanamayıp güldü hafifçe ve "Aynen canım." dedi. "Bu da hatta 'enemies to lovers' olan bir Wattpad kitabı değil mi?" Nehir cipsini yutup "Hiçbir zaman bilemezsin Sena." dedi ciddiyetle. "Şu an bile bir Wattpad kitabının içinde olabiliriz ve liseli ergenin biri bizim hayatımızı planlıyor olabilir."

***

Yamaç adamların kahveden çıkışını izlerken cebi titremişti. Yamaç abisi olduğunu düşünüp telefonu çıkartınca Nehir'in adını gördü. Biraz beklese de telefonu açtı. "Nehir? Nasılsın?" Kadın hemen konuya girmektense uzattı yolu. "İyiyim canım. Sen nasılsın Yamaçcım?" dedi. Yamaç günlerdir yaşadığı stresi biraz unutmak için masaya oturup Nehir'le boş yapmaya karar verdi. "İyiyim canım. Nasıl olsun işte Nehircim?"

Nehir yalandan şaşırıp "A-Ah. Sen yapabiliyormuşsun işte." dedi. Yamaç kaşlarını çatıp "Neyi yapabiliyormuşum?" deyince Nehir anında ciddileşip "İnsanlara nasıl olduğunu sorabiliyormuşsun." dedi. "Karına da sorsan arada sırada bir şey olmaz. Kız o evde kafayı yiyor." Yamaç ofladı. Ne diye oturmuştu, ne konuşuyorlardı şu an.

"Nehir, Sena'dan konuşmasak?" dedi. Nehir "Hala şu Celasun yüzünden kızgın mısın ona ya?" dedi. "O doğru bildiği şeyi yaptı. Sonuçların böyle olacağını bilemezdi ki! Hem bu gene de aldığı şiddeti haklı göstermiyor Yamaç!" Yamaç dikleşip "Ne şiddeti? Ne diyorsun sen ya?" dedi. Nehir omzunu silkip "Annen işte oğlum ya." dedi. "Ona nefes aldırmıyor resmen evde. Sena delirmek üzere. İstediği gibi çıkamıyor falan. Sen de ona atar yapıyormuşsun hala."

Yamaç somurttu. Annesinin Sena'dan pek haz etmediğinin uzun bir süredir farkındaydı ama henüz fırsatı olmamıştı konuşmaya. "Tamam. Tamam ben annemle konuşurum. Sen bu yüzden mi aramıştın?" Nehir başını salladı. "E yani. Sesine hasret kaldığımdan falan değil." Yamaç gülümsedi gene. "Ben de seni Nehir. Hadi kapatıyorum."

***

Yamaç kulaklığını takıp son ses müzik dinlerken gerçek dünyadan kopmuş gibiydi. Bazı şeyler sayıklıyordu. Gözleri kızarmıştı. Ağlasa bile hıçkırmıyordu. Sadece gözlerinden yaşlar akıyordu o kadar. Babasını orada esir tutmaları yetmezmiş gibi bir de Sena'sı yoktu ortalarda. Sena yoktu. Sena yokken nasıldı hayatı? Ne yapıyordu?

Yamaç gözlerini kapatıp parmaklarını masaya çalan müziğin ritmiyle vururken kapı açılmıştı. Yamaç gözlerini açıp donuk donuk gelenlere baktı. Emmi'nin ardında Nehir vardı ve ikisi de endişeyle ona bakıyorlardı. Yamaç yalandan kocaman gülümseyip "Oooo, Emmim! Hoş geldin." dedi. "Çay koyayım mı? İster misin? Nehircim sen?"