Her Indecent Desire (COMPLETED)

KABANATA 37

"KAIN na anak..." Pilit saakin ni nanay.

Umiling ako at sinubsob ang sarili sa unan.

"Sedeina, you're pregnant." Sabi niya. "You need to eat."

It's been one week since my last visit at hanggang ngayon ay hindi pa ako nakakabalik. Si anton ang nag u-update saakin tungkol sa kalagayan ni alexander—as of now, hindi pa rin siya gumigising.

I'm starting to get worried. Natatakot na ako sa possibleng mangyari kapag nagtagal pa si alexander sa hospital.

Unti-unti akong bumangon at hinarap si nanay na nakatingin saakin. Her concerned eyes was all I see for the past one week.

"I-i just can't help it nay..." I trembled. "It's been one week. I want to see him."

"I'm sorry, sedeina." My mother said.

"Okay lang po. It's just that.. I'm sad and feeling lonely, I think this is pregnancy hormones?" Tanong ko sakanya.

"I don't think so." Nanay said. "It's just you who missed him so much."

"Yeah, probably." Sabi ko at tinignan ang tray na dala niya.

Bago pa man ako makapagsalita ay naunahan na niya ako.

"It's good for the baby." She smiled. Tumango ako at unti unting kinuha ang tray sa kandungan niya.

"Thank you, nay." Sabi ko.

"You're always welcome, anak." She softy said.

"You don't have work?" Tanong ko.

Umiling naman siya.

"I know you have." Sabi ko at nag-iwas ng tingin. "Nang dahil saakin hindi ka na nakapagtrabaho. You've been taking care of me." Sabi ko.

"You're my priority." Sabi niya. "Uunahin ko ba ang trabaho kung hindi ka naman okay?"

"Thank you." Sabi ko at niyakap siya. "I promise that I won't be burden, gagalaw na ako ngayon. I will entertain myself,"

"That's great! I will accompany you." She smiled.

Tumango ako at kumain niya.

Pinagmasdan lang ako ni nanay habang kumakain. Tahimik lang ako habang naka focus sa kinakain. Pinipilit ko ang sarili na hindi mag-isip ng negative para may enerhiya pa ako mamaya.

I need to be strong for the both of us—me and our baby, dahil sigurado akong hindi matutuwa si alexander kapag naging pabaya ako sa sarili lalo na't buntis ako.

"Okay lang ba si tatay?" Tanong ko.

"He will." She said. "Nagulat lang ang tatay mo pero matatanggap niya yan." Sabi niya.

"I love tatay so much, nay." Sabi ko.

"He loves you too."

"He's been civil to me." Malungkot na sabi ko.

"Eventually, matatanggap din yan ng tatay mo. I somehow, understand him." Sabi niya at hinawakan ang kamay ko.

"Ikaw ang kauna-unahang babaeng anak namin, sedeina. Kaya halos hindi matanggap ng tatay mo dahil biglaan ang lahat."

"Pasensya na po kung hindi ko sinabi kaagad, it was so stupid." Sising-sising sabi ko. "I was about to tell you sooner, but this accident happend."

"It was mysterious nay dahil biglaan lang. We were just fine, wala naman kaming mga kalaban o ano." Sabi ko at unti unti na namang bumalot ang lungkot sa kalooban ko.