Kuzgun - Draco Malfoy ile Hayal Et

41.Bölüm

Raven

O...

Bu mümkün değildi!  Karanklık Lord'un orada ne işi vardı?!

-Theodore! Sen de gördün mü?

-Neyi?

-Voldemort! Son saniyede orada belirdi!

-Bu mümkün değil Raven. Hayal görmüşsündür-

-Ne gördüğümü biliyorum Theo! O-O oradaydı! Eminim! Geri dönelim, tehlikedeler!

-Yanlış gördüğüne emin olsam da, eğer için rahatlayacaksa-

-Sen burda kalmalısın, sana da zarar gelme-

-Yeter artık Raven, bize bir şey olmasından korkma. Yanında olacağım. Hadi dönelim.

Elini uzatmasını beklemeden koluna yapışıp bizi ormandaki klübemden, evin bir köşesine cisimlemiştim.

-Burda kal lütfen Theo.

Fısılıdayıp ondan temkinlice uzaklaştığımda etraf sessizdi. Kimse yoktu. Ama sezilerim bana yukarı çıkmamı söylüyordu.

Merdivenlere yaklaştım, yaklaştım yaklaştım... Tam korkuluğu tutmuştum ki mutfaktan bir çığlık duyuldu. İçeri nasıl bir kaç saniye içinde daldığımı kendim bile bilmiyorum. Kapıyı kırarcasına vurarak açtığımda içerde gördüklerim tahmin ettiğimle ilgisi olmayan şeylerdi.

Çok sevgili(!) kuzenim, Artemis; yerde yatan, beni çok seven(!) sevgilim Draco'nun üstünden kalkıyordu.

Kapıyı bi'anda açınca irkilip bana bakmışlardı. Ellerimin havada olmasından, dövüşe hazır olduğum anlaşılıyordu.

Draco kafasını hafifçe kaldırıp baktığında beni görmüş ve anında Artemis'i yana kaydırıp ayağa fırlamıştı.

Yüzümü ekşitip oradan çıktım.

Gördüklerim bir ilüzyon olamazdı... Voldemort'u gördüğüme emindim- ya da acaba sadece gördüklerimden sonra sezilerim beni yanıltıyor mu..?

Yıkılmış olabilir miydim? Beneditch denen aptalın öğretilerinden biriydi bu. 

"Yıkılırsan tüm her şey çöker Isabell. Acıya hükmet. Ağlama. Düşmanına güç katma. En büyük acında dahi kendini kontrol etmeyi bil. Sevme Isabell. Sevmek güçsüzlüktür. Aşık olmayacaksın Isabell, hayal kurma. Uyuma Isabell, düşman uyumaz. Kendini geliştir Isabell. Yerinde sayma. Kimseye güvenme Isabell. Herkes arkandan dolanmayı bilir. Ailene bile arkanı dayama Isabell, sadece kendine güven."

Bu öğretilerin çoğuna uymadığım gerçeğini bir kenara koyarsak, haklı olabilirdi. Ama onda haklıysa diğerlerinde de haklıydı. "Sevme Isabell. Sevmek güçsüzlüktür. Kimseye güvenme Isabell. Herkes arkandan dolanmayı bilir." Bu dediklerinin doğru olma ihtimali gittikçe yükseliyordu...

Tekrar dünyaya dönüşümü, yukarıdan gelen bir 'çıt' sesi sağladı.

Hayır. Beneditch haklı değildi. Hiç olmamıştı. Sezgilerim beni yanlız bırakmazdı. Onlar beni ben yapan şeydi...

Adımlarım merdivenleri bir bir çıkıyor ve bir yandan da kulaklarımı net duymak için oraya odaklamıştım. O sırada Draco aşağıdan seslendi.

-Isabell, yanlış anladın, bi' saniye dinler mi-

-ŞŞHT!

-Lütfen bak bi' dinl-

-KES SESİNİ!

Fısılar bağırır şekilde ona sinirlice döndüm. Sustu susmasına ama benim yüzümden değildi. Benim önüme bakıp kafasını önüne eğmişti.