Isabell Alexa Rosier...
5 yaşından 13 yaşına kadar ailesinden uzakta, bir savaşçı olarak yetiştirilmiş genç kızın eve dönüşü...
Ne zorluklar kaldıracak?
Bu yükleri taşırken yanında duranlar kimler olacak?
Güçlerinin ağırlığının altında kaldığında k...
Bu bölüm benden en sevdiğim yazara gelsin, kötü hissediyormuşsun. Umarım biraz moralin yerine gelir. Bunu sabah okuyacaksın biliyorum. Günaydın Rena :)
Isabell Alexa Rosier
18.00 - 28.12.2004
Mayomun üstüne giydiğim elbise, ancak kalçalarımı kapatıyordu; annem ve Artemis'in bana gelmeden seçtiği kıyafetlerden olsa gerek. Raftan hem Pansy hem de kendim için birer tane plaj havlusunu elime alıp büyük adımlarla giyinme odasından çıktım. Pansy ile birbirimize bakarak kapıdan çıktık. Koridorda kimse yoktu. Büyük ihtimalle önce onlar inmişti. Pansy'yi de alarak aşağıya indim ve kapalı havuzun kapısını açtım. Tam bir cennetti. Tabii Alex'i saymazsak. Şezlongun birine oturmuş somurtuyordu. Ama Pansy'yi görünce yüzünde güller açmaya başlamıştı bile. Beni süzerken kaşları çatıktı.
-Sanane aq? Benim vücudum ve seni ilgilendirmez. Ayrıca siz görseniz ne olur, üç kişiyiz zaten.
Göz devirdi ve Draco'ya döndü. O hala gözleri sonuna kadar açık, beni izliyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-Önüne bak lan!
Draco irkilip başını öne eğmişti.
-Karışma Alex!
Havuza yürüdüm ve derin bir nefes alıp içine atladım. Bir süre üstte yüzerek geçtikten sonra yere ağırlığımı vererek uzandım ve suyun bedenimi ele geçirmesine izin verdim. Yaklaşık bir buçuk iki dakika sonra etrafımda dalgalanmalar hissettiğimde gözlerimi açtım. Alex suya girmiş ve bana doğru geliyordu. Beni çekip çıkardı.
-Ne yapıyorsun aptal! Bırak beni!
-Sen şaka mısın?! Bayıldın öldün falan zannettim! İki dakikadır bir tane bile baloncuk yukarı çıkmadı, ki sen de nefes almadın! Nasıl tuttun nefesini?! Bir şey oldu sandım ödüm koptu!
-Ne olabilir ki maksimum?! Sadece rahatlamaya çalışıyordum! Ayrıca o kadar şey yapabiliyorum şaşırmıyorsun ama nefesimi iki dakika tutmam seni şaşırtıyor, öyle mi?
-Ya ne biliym ben işte ya! Öff, tamam ne yaparsan yap...
-Ben eğer suyun altındaysam bana dokunmayın. O kadar zamandır savaşıyorum ki kendimle, rahatlamam lazım.
-Bu da ne demek olu-
Onu dinlemeden tekrar daldım. Havuz gerçekten çok büyük olduğu için bana yaklaşmadan yüzebilirlerdi bile. Kenara geçtim. Tekrar uzanırken içimde kötü bir his vardı. Bir süre boyunca uzanmaya devam ettim. Ama bilincim yavaşça kapanıyordu. Yapabileceğim hiç bir şey olmadığını biliyordum, bu yüzden hareketsiz kaldım ve olacakları bekledim.
