Isabell Alexa Rosier...
5 yaşından 13 yaşına kadar ailesinden uzakta, bir savaşçı olarak yetiştirilmiş genç kızın eve dönüşü...
Ne zorluklar kaldıracak?
Bu yükleri taşırken yanında duranlar kimler olacak?
Güçlerinin ağırlığının altında kaldığında k...
Bölüm atmayacağım, yorum ve oy yok dedikten bir kaç gün sonra şimdiye kadar yazdığım en uzun bölümü atmak <3 ben
Ama lütfen artık şu oylarla yorumlar artsın yaa...
Raven
*3 gün sonra*
Draco ne kadar, bu 'muggle-saçmalığında' berbat olsa da daha iyi olmayı deniyordu ama günlerdir çalışmamıza rağmen tutuşu bile hâlâ düzgün değildi.
Halbuki bıçaklarda hiç böyle olmamıştı, daha ilk atışından anlamıştım iyi kullanacağını.
Yine ondan erken kalktıktan sonra dışarıda biraz dolanmaya karar verdim ve üstümü giyinip odadan çıktım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Evden çıkmadan önce Draco ben gelmeden uyanırsa diye ona minik bir not bırakmış ve sonrasında kendimi ormanın derinliklerine bırakmıştım.
Ağaçları birbirinden ayırabildiğimden, haritası olsa insanların yolunu bulamayacağı bu yerde rahatlıkla dolaşabiliyordum. Hatta eski bir arkadaşımı ziyarete gitmemin de bir sakıncası olmazdı...
Aklıma gelen düşünceyle birlikte yönümü doğuya çevirdim. Ben'i görmeyeli uzun zaman olmuştu. Onun buralara yakın bir kulübesi olduğunu biliyordum. Yerini tam olarak bilmesem de koruma büyülerini illaki hissedecektim.
Bir sürprizin zararı olmazdı değil mi ;)
Çok da kısa sürmeyen bir arayış sonucu attığım bir adımda içime işleyen koruma büyülerinin sınırını hissettim. Sırıtarak yoğunluğa doğru ilerlerken, ilerlediğim yöndeki büyü karmaşasının sebebini anlamak zor değildi. Panik yapmıştı. Biraz korksa bir şey olmaz ama değil mi?
Bir kaç adım daha atmıştım ki Ben belinde bir tabanca ve cebinde asasıyla sinirli ve yarı çıplak şekilde kulübeden çıktı.
-Sen de kims- ISABELL?!
-Selam ;)
-SABAHIN KÖRÜNDE NE YAPIYORSUN BURADA?
-Seni özledim, olamaz mı?
-Buraya gel!
Hafif gülümseyerek kollarını açtı ve bana doğru hızla yürümeye başladı. Ben de ona doğru gelince ortada buluşarak sarıldık, o kadar sıkı sarılıyordu ki bana bir an onu korkuttuğum için kemiklerimi kırmaya çalışıyor zannetmiştim.
Sonunda beni bıraktığında yüzümü ellerinin arasına alarak yüzüme eğilmesiyle kendimi anında geri çektim.
-Sorun ne?
-Ben, bak... Biz bunu bitirdik. Artık bunu yapamayız... Benim bir erkek arkadaşım var.
-Nasıl yani? Gerçekten sevdiğin biri mi? Hislerin olan biri? Yoksa bizimki gibi içinde his olmayan bir şey-
