Yere göge sıgmıyorum gökyüzünün karanlıgı sanki içimde insan mutlu oldugunda da yazar mı acaba sadece iç çekiş aslında yazacak hiç bir şey yok kimin için degerliyiz kim bu yazdıklarımı fark edicek inanın bilmiyorum bence böyle bir şey olmuycak bu dünyada degersiz olduğunu hissetmek bok gibi bir his mutlu insanlar var mı bilmiyorum ama sevilen insanlar var aynanın karşısına geçip saatlerce yüzüme bakabilirim kendime bazen acıyorum mutsuz olduğum o kadar belli ki yaşlanmış gibi hissediyorum daha hayat beni mutlu etmemişken bana çok ça yara açtı canımın yandıgını çok fazla hissediyorum kendimi toparlamaya iyileştirmeye söz veriyorum insanlar bana acısın istemiyorum insanlara muhtaç olmak istemiyorum ama yanımda birinin olmasını gerçek kurgusuz birinin olmasını çok istiyorum ona güvenmemi saglayan benden bıkmayan ben kendimden sıkılıyorum insanları da darlıyormuyum bilmiyorum belkide insanların gördügünü görsem her şey farklı gelir bazen hissettigim düşünceler dogru çıkıyor en büyük haksızlıgı kendime yapıyorum psikolojik şiddet böyle bir şey sürekli seni aşagılayıcı sözler söyleyen birinin söyledigi sözlere inanıp gerçekten acaba dogru mu söylüyor kendime inancım kalmıyor başarabilcekmiş gibi değilim.
