O kadar şey yaşandı ki bu kalpte bu ruhta artık ne yazmaya ne konuşmaya gücü var her kötü an da eskisi daha hafif geliyor üstüne bindikçe biniliyor ruhum can çekişiyor nefes almıyor hiç su verilmeyen çiçekler gibi kalbim güneş görmemiş dört duvar arasında sıkışıp kalmış gibi ruhum ölünce mi göge yükselicek söylüycek hiç bir şey yok var ama kelimeler yetersiz aglayarak uyunan kaçıncı gece bu ? Elimden hiç bir şey gelmiyor her sorun bir yük gibi hayat ilerliyor ben yerimde sayıyorum sırtım kamburlaşmış agır agır yaşıyorum ne sevincim var yaşama dair ne de sevgim intiharın eşingindeyim düşüyorum tam düşücekken biri bunu engelliyor umut ya ileride her şey çok güzelse umut etmeyi bırakamıyorum tutundugum tek dalım o umarım öfkem umudumu yemez
