Kendimi anlamaya çalışıyorum ne hissettigimi çözmeye çalışıyorum neyin bana iyi geldiğini ögrenmeye kendimi iyileştirmem için yapmam gereken şeyin bu olduğuna inanıyorum en küçük şeyi kafama takıyorum kücücük şeylere üzülüyorum kücücük şey beni sinirlendiriyor en basit şey de sinirleniyorum birilerinin akıl vermesini istemiyorum bildigim şeyleri bana söyleyip durmalarından aynı şeyleri duymaktan sıkıldım yoruldum kimsenin beni anladıgını hissettiğim şeyleri önemsemediklerini biliyorum onlara hafif gelen acılarımın büyüklügünü ben biliyorum ben yaşıyorum bu hayatı ben yaşıyorum benim kararlarım benim hayatım kimse hayatım hakkında bana bir şey söylesin istemiyorum çok zorlandıgımda muhakkak birine danışırım zaten insan zor anında hep birini istemezmi zaten ama ben artık acılarımı anlatmak konuşmak bile istemiyorum çünkü anlayamıyolar ki psikologumun bile beni önemsediğini düşünmüyorum sadece bir hastayım onun için herkesin hayatında bir rolüm var ama sevgilerini göstermeye güçleri yok neden peki şu sıralar cocukluk anılarım aklıma gelip duruyor acımın üzerine bir acı daha ekleniyor sanki büyüdükçe cocukken yaşadıgım şeylerin tranvalarım oldugunu görüyorum cocukken yalnız büyüdügümün farkında degilmişim hiç bir şey düşünmüyordum şimdi bir cocuk gördügümde ya da cocuklugumu hatırlatıcak bir an oldugunda eskiye dönüyorum burda şu vardı burda şu bana yapılmadı diyorum hayattan artık hakettigimi almak istiyorum bu ataklarım yüzünden hayatım zorlaşıyor kariyer planlarım insan ilişkilerim ruhum tamamen ele geçirmeye çalışıyor bir plan yaptıgımda direk hastalıgım aklıma gelip beni durduruyor beni düşündürtüyor tatile giderken bile ya atak geçirirsem ya birilerinin tatilini mahvedersem bana bakmak zorunda kalırlarsa diye çok korkuyorum gitmek istemiyorum yalnız kalmayı seçiyorum yalnızlıkta bana iyi gelmiyor bazen kafamın içinde hep bir plan var bu hafta şunu yapıcam diyip o planı yapana kadar içimde atak geçirip duruyorum gizli ataklar plan anı geldiginde atak şiddetim artıyor ama bazen kontrol edebiliyorum hatta 6 yıldır doktora gitmeden hallediyorum aslında başarılı bir iş çıkardım neden mesela kimse bunun için beni övmüyor içimde yaşadıgım şeyleri görmedikleri için mi peki bunu anneler hissedemiyormu ? Benim annem acımı hissedemiyor ben onun acısını hissediyorken benim acımı hafife neden alıyor içimde öyle çok anlatılcak acı var ki hepsini anlatsam bile bunu hissedebilcekmisiniz ?
