Hep düşündügüm bir şey var çok mutlu oldugum zamana geldiğimde ölüm beni bulucakmış gibi geliyor bazen sadece durup kendimi hissetmeye çalışıyorum yarım kalan hiç bir hikayeyi sevmiyorum aslında ölüm hikayeleri bitiyor ya da biz öyle sanıyoruz düşünmek ahh insanı delirtiyor bi sussa kafamın içindekiler düşüncelerim tüm hücrelerimi bi noktada baglamış gibi karmaşık bir ip gibi dügümlü dügümlü her dügümü çözdügümde acıyla karşılaşıyorum iyi şeylerde bazen düşünüyorum tabi bazen içim öyle mutlu öyle umutlu oluyor ki sonra durup neden böyle hissettim ki diyip o ondan kayboluyorum tam güzelliklerin içinde kayboluyorken kendimi nasıl yok ediyorum bunları yazdıkça içim boşalıyor gibi hissediyorum sanki dügümler çözülüyor gibi aslında anlatacak o kadar hikayem var ki ama sanki hafızamdan siliniyolar gibi ordalar ama hatırlayamıyorum içim dolu ama içeriye girdikçe kayboluyor unutuyorum karmaşık olan diger yanım ben degilim
