Ölmeyi diledigim 3 yılı bıraktım sanıyordum ama artık tekrar ölmeyi düşündügüm anlar oluyor umudumu yitirmekten hep korkuyordum çünkü beni ayakta tutan şeylerden biri her şeyin iyileşicegine olan inancım inancımın elimden kayıp gitmesini istemiyorum ama sanki ona ihanet ediyorum her gün biraz daha mutsuz uyanıyorum aynaya baktıgımda kendime üzülüyorum hiç bir şey hissedemiyorum sanki gözlerimin içine baksalar arkasında yatan tüm acılarımı izleyebileceklermiş gibi hissediyorum gözlerimin içine bakıyorum uzun uzun hissediyorum büyümeyen cocugu hissediyorum yaşamayı bilmeyen özgür olmayan içime hapsettigim söyleyemedigim hislerimi utangaçlığımı hayal kırıklıklarımı gururumu pişmanlıklarımı hissediyorum kendime acıyorum sonra durup neden kendime acıyorum ki ben kendime bunu yapıyorsam başkası bana neden yapmasın ben kendimi sevmezsem başkası beni nasıl sevsin kusurlarımı sevmezsem benligimi sevmezsem deniyorum içimi özgürleştirmeyi deniyorum çabalıyorum aklımdan kalbimden ne geçiyorsa o sese kulak vermeyi deniyorum bazen o da susuyor biliyormusun kafamın içi bile diycek bir şey bulamıyor sadece iç çekiş hiç bir şey geri gelmiycek dikenli yolda çıglık ata ata haykırsan bile hiç bir şey eskisi gibi olmuycak soluklan göz yaşlarım göz yaşlarıma üzülüyor
