Bu sıra gecelerin sabaha dönüşmesinden korkuyorum sabahlar olmasın yeni bir güne uyanmaya korkuyorum sanki gece tüm kötü insanlardan uzaklaşmışım en güvenilir yerdeymişim gibi hissediyorum yalnızım yapa yalnız ama huzurluyum acımı doyasıya yaşıyorum kimseye aldırmadan ama tüm acıyı tüm şeffaflıgıyla yaşıyorum gece olduğunda kabugumun kırıklarını birleştirmeye çalışıyorum aglaya aglaya umudum küçücük belkiyle birleştiriyor bizi aslında göz yaşlarım artık akmıyor acımı hafifletmek için onları artık kullanamıyorum inanın öfkelendigimde acımı hissettigimde aglayamamak zorluyor sonra saçma bir an göz yaşlarım akıyor gülerken hıçkıra hıçkıra agladıgım anı aşamıyorum bittim ya ben dedigim o ruhsal çöküntüyü yaşadıgımda o kızınn karşısına geçip onu izlemek o kadar isterdim ki ama o anı hala kalbimin karanlık yerinde hissediyorum aşamıyorum çöküntümü yaşadıgım darmadağın oldugum zamanları aşamıyorum hatırlıyorum sürekli onlarla yaşıyorum korkuyorum öyle olmaktan o kıza dönmekten korkuyorum korkak bir kız olmak hiç istemiyorum ama engel olamıyorum şu an kendimle mi konuşuyorum karşımda duran yine ben miyim insan kendine yetişemiyor artık anlatcak hiç bir sözüm kalmamış gibi bugün sanki pes etmiş gibiyim kendimi ezik gibi hissediyorum bunu yine ben kendime yapıyorum
