Denizden korkuyordum o gün kendimi bıraktım hiç düşünmeden kollarımı geriye doğru attım bıraktım kendimi su beni kaldırdı o kadar ağırdım ki kalbim ruhum o kadar güçsüzdü ki korktugum şeyden bile bir şey bekledim yaşamayı sevmem için beni korkutmamasını onun sonsuzlugunu hissetmemi uzanırken korkmamayı kendimi teslim ettiğim an bogulmamayı bekledim sonsuz bir mavi aslında böyle olması korkutuyor dalga sesleri ürpertiyor oradayım üşüyorum hiç kimse etrafımda yok sadece maviyi hissediyorum hem içimde tam şuramda bir agırlık var korkum şiddetli nedenini düşündügümde cevabını bulamıyorum ama sonsuza kadar burda kalıyim zamanım dursun ama o anda sadece ben ve mavi hareket halinde niye bunları hayal ederlen hep yalnızım ki maviyi seçtim belki de hayatımda kötü giden her şeyin sorumlusu benmiyim bunun cevabından korkuyorum yorgunum kırgınım anksiyetenin canavar olduğunu düşünüyorum korkudan başka hiç bir vasfı yok beyaz siyahı ne zaman ele geçiricek kim bilir her an her şey olabiliyor olması korkunç bi o kadar da umut dolu insan umuda sığınıyor aslında umudumun hala olmasına anlam veremiyorum belki her insanın içine konulan bir histir bu yaşamak için oysa neden insanlar intihara kalkışıyor?
