Milyonlarca insanın içinde yapa yalnız hissediyor olmak benim suçum degil dimi öyleyse canım daha çok yanıcak hep bunu kendime yapıyorum her zaman tüm kötü olasılıkların sorumlusu benimmiş gibi hissediyorum aslında bunu kendime hissettiriyorum artık bunu aşmalıyım bazı şeyleri belkide evren benim için en dogru kararı yine kendisi veriyordur en dibi çıglık çıglık atlatmanın belki de sonu aydınlık hiç bir acı tamamen geçmiyor anksiyete hiç bir zaman geçmiycek her zaman benimle olucak artık onunla bir bütünüz ama ona yenilmiycem her heycanlandıgımda her mutlu oldugumda her hayatımla ilgili kararlar almaya kalktıgımda benimle büyüyücek biliyorum ama etkisi geçiyor beynimi hücrelerimi ele almasına izin vermiyorum eger şuan kendine derman arayıp hastalık olarak gördügün psikolojik travman için araştırma yapıyor iyi hissetmek için bunları okuyorsan tüm kalbinle bana güven ruhunu o bataklıktan yine sen çıkarıcaksın nasıl o bataklıga kendi ellerinle gittigini farketmediysen aydınlıga çıktıgını sonradan fark ediceksin yine sen bunu başarıcaksın tek başına kimsen olmadan sen ona yenilmedin onu yenmek için şuan bu satırları okuyorsun agladıgını hissedebiliyorum zaman her şeyi degiştiriyor fark etmeden ve bilmeden aynı duyguları yaşadıgımız tonlarca insan var çok garip ve anlamlı
