Bir şeyler olucak gibi olup olmuyor ya o kadar kötüymüş ki bu durum aslında hep bu durumun içindeymişim ve farkında degilmişim küçücük bir şeyin beni umutlandırıp sonra tüm umudun kayıp gitmesi hevesim kalmıyor yaşamaya çalıştıkça sürekli bunun olması canımı yakıyor kendi rehberligimi yaparken sorularımı cevaplayamıyorum umudun yerini bir anda acı kaplıyor korkuyorum umut etmeye mutlu olmaya beynim tam her şey yolundayken bir anda dur niye seviniyorsun daha hiç bir şey bitmedi diyor oysa mutsuzluğuma sıra geldiginde de bunu bana söylese ama yok kötülük geldigi an tüm hücrelerim kendini kapatıyor bir odaya hapsoluyorum yapmamam gereken her şeyi neden yapıp duruyorum ki o hatayı yaptım yaşadım tekrar aynı hatayı neden kendime yapıyorum akıllandıgımı sandıkça yanılıyorum oysa hayat yoklukla bana yardım ediyormuş rollerime çalışıp o rolü oynamayı da istemiyorum gerçek olan şeyleri yaşamak istiyorum gerçek aşk dostluk aile tüm güzel hislerin gerçekten yaşanıldıgını hissetmek istiyorum karanlık kusuyorum siyah bir boya içimde ki acıların rengi oysa kusma fobim var kusup. Rahatlamakta çok istiyorum göz yaşlarımın sebebinin korku oldugunu bilmek daha da korkutuyor beni nefes alamıyorum belki böyle yaparak kötülükleri üzerime çekiyorum tek suçlu ben olamam ya olmamalıyım haksızlık bu
