Kötü hissettigimde hep yaptığım bir şey var gereksiz yer kaplayan eskiyen ne varsa çöpe atmak her ay her sene yaptığım bir şey çok garip her sene düşüncelerim degişiyor eskiyi hatırladıgımda utanıyorum zamanla olgunlaşmak böyle bir şeymiş galerimi bile temizliyorum şimdi ki ben eski beni siliyor beğenmiyor her şey zamanla oturuyor fark etmeden ettirmeden acıya bile alışıyor insan evren tamamen bizle oyun oynuyor zamanın kıymetli olduğunu biliyorum ama elimden daha fazlası gelemiyor uyurken bile uykum varmış gibi hissediyorum ilaç benim uyanmamı istemiyor aslında o kadar mantıklı ki vücudu uyuşturmak hiç bir şey hissetmemek sadece duvalara bakmak anlam yüklememek kafanın içi sessiz içinde ki ruhu öldürmüşler nolucak böyle hep böyle mi olucak demeye korkuyorum çabamı neden kimse görmüyor yıkıldım bitik haldeyim elim gitmiyor hislerim acıya karşı hassas oysa hiç acı çekmemiş gibi her yaşadıgında tökezliyor oysa bunu yaşadın geçti acı bile son buluyor ölümle belki ölüm başka bir hayatın başlangıcıdır ah kafamın içi öyle konuşuyor ki hep olumsuzlukları görüyorum bazı insanların yaşadıkları o kadar agır ki kalbim uyumaya korkarmı bir insan korkuyorum yeni bir güne uyanmak beni korkutuyor sebebi ne diye sorarsanız hayatın yükledigi sorumluluklar agır geliyor kalbim agzımdan çıkıcak gibi oluyor çıglık atarak aglamaya o kadar ihtiyacım var ki ama çığlık atmak bile içimden gelmiyor sanki ruhum mutsuzluga hapsolmuş gibi ordan kaçamıyor kaçmaya çalıştıkça umudu tükeniyor zaman geçtikçe çabalamak istemiyor mutlu insanlar bu hikayemizi bilemiycek belki de dünyda mutlu insan hiç yoktur en kücük şeyi bile kafamıza takıyoruz başkası için benim hayatım lüks benim için onun hayatı acaba bunların sebebi nedir ?
