Bu ağladığım kaçıncı gece bilmiyorum etrafımda o kadar kötü insan var ki kendimi yalnız hissediyorum karşıma çıkan herkesin arkamdan vuracagını düşünüyorum herkesin gidici olduğunu biliyorum anksiyete geçirdigim de beni hissedemeyen her canlıya daha çok öfkeleniyorum görsünler istiyorum ne yaşadıgımı görsünler hissetsinler hala hayatta kalmış olmam şans mı kader mi cevabını bilmiyorum yine yine anksiyetemi başlattıran şey mide bulantımın olması o kadar çok aglıyorum ki uyandıgımda her hücremde agrı oluyor sevmedigim insanların bile bunları yaşamasını istemem gözlerim bile çaresizce bakıyor 4 yıl oldu 4 yıl ben hala bunu aşamıyor gibi neden hissediyorum bazen rüyalarımda bile panik atak geçiriyorum gerçekten yaşamayan hiç bir insanın anlayacagını düşünmüyorum şuan bunu okuyan belki de kendine bir cevap arıyordur şu anda belki de bunları okurken atak geçiriyordur hadi hayal edelim ...
Ya da boşver hayal kurmaya bile iştahım kalmadı bir gün iyiysem 4 gün kötüyüm canım gerçekten çok yanıyor bunu keşke size hissettirebilsem derin nefes al yavasca bırak neyse uyumaya calışacagım
