Saatlerce sabit bir noktaya bakıp dalıyorum kendimle konuşuyorum ama gözlerimi ayırmadan beynimin içinde kısa kısa acılarımdan görüntüler gözlerim açık beynimin içindeki görüntüleri izliyorum kalbim küçücük bir acıyı hissettigi an daha da hızlanıyor agzımdan çıkıcakmış gibi oysa acıya alışmadık mı bazen ilk defa karşılaşmış gibi hissediyorum sonra bir anda ben bunu yaşamıştım diyorum acı aynı mekan zaman farklı ruhum sanki daha kötüye gidiyor son cırpınışlarım artık benim zamanım geldi son mu ? Devam mı ? Bunu kim seçicek ben mi ? Evren mi ? Bsn ne hissetigimi bilmiyorum zaten istedigim şeyleri elde edemiyorum isyan etmiyorum demiycem ama etmek istemiyorum insan nasıl ya nasıl hep kötü giden bir şeye isyan etmeden durabilir ki hikayenin sonunu bilmeden yaşıyorsak bugünün yarını olamayacagını bilemiyorsak bugün kıymetliyse kötü olan bugünün isyanını yapmamamız neden gerekiyor ? Uyumayalım bugünden sonra daha kötüde olabilir her şey zaman bomboş dursun zaten aynı yerde sayıklıyorum tek becerebildigim bu geceleri hep böyle hissediyorum sanki dünyanın telaşı bitiyor herkes yerinde durmuş hareket etmiyor ve ben dünyanın tam ortasında tek başımayım hiç bir ses duymuyorum beynimin içindeki sesler benimle konuşmaya başlıyor noluyor napmalıyız ne zaman mutluluk bizi bulucak bir anda ellerim ayaklarım yok oluyor kalbim hızlanıyor yalnızlıktan korkuyorum nereye gitcegimi bilmiyorum öylece durmuş bakıyorum tek yaptıgım eylem bu kendimi görmek istemedigim bir yerdeyim yaram çok....
