Çok mutlu bir ay geçirdim rüya gibiydi mutlu olduguma mutlu olucagıma inanamıyordum Hiç ama oldum acılarımın sefasını sürdügümü aşkda kazandıgımı hissediyorum ama korkuyorum da mutluyken bile korkularım kafamı karıştırıyor yaşadıgım kötülükler beynimin içini kemiriyor kalbimin kücücük bir ışıga sıgınmasını bile istemiyor sanki mutluluguma engel oluyor yaşamıma oldugum yeri sorgulamama sebep oluyor hiç bir canlının bunları hissetmesini hiç istemiyorum bu kötülügün kimseye yaşatılmasını istemiyorum bir anda geliyor tüm gününüzü karanlıga çeviriyor yanımda olmaya çalışan insanlar var ama beni gerçekten hissedemezler onlara ne anlatıcagımı da bilmiyorum böyle hissettigimde yaşamak için hiç bir sebebim yokmuş gibi hissediyorum kimseye faydam yokmuş gibi gereksizmişim gibi kendime bile iyi gelemiyorum ağlamaktan başka çarem yok ki içimi ruhumu midemi bulandıran düşünceleri sanki aglarken dışarı atıyormuşum gibi geliyor böyle düşünmeye devam edersem belki geçer kaç gece kaç gündüz kaç sabah ansızın kötülügünü bana yapmaya devam edicek ruhumun neye ihtiyacı var inanın bilmiyorum hiç bir şey bilmiyorum napıcagımı bilmiyorum sanki rüyadan uyandırıldım tekrar karanlıgıma döndüm sadece bir an ışık oldum bir an karanlık hiç bir şeyin belli olmaması hayatın güvensizliği keşke hissettiğim şeyi hissedebilseniz diyordum ya artık bunu demek kötülük gibi geliyor iki şık arasında kalmak gibi ortasındasınız her zaman ortada kötünün kötüsü olabilir mi sadece bir an da her şey nasıl bok gibi olabiliyor
