Bazı anları özlüyorum bunu kaç kere yazdım bilmiyorum bazen buraya döktüğüm acıları unutup tekrar yaşadıgım an yazıyorum döngü gibi tekrar tekrar aynı hataları yapmıycam diyip yapıyorum neden güçsüz durmak bu dünyada acizlik demek anlamıyorum her zaman dışarıya gülmek istemiyorum sahteden yaşamak istemiyorum gerçek kalmak istiyorum her şeye ragmen dogru kalmak gerçek olmak birinin yanında aglayabilirim tanımadığım birinin yanında aglayabilirim kimsenin benim hakkımda ne düşüncegini umursamak istemiyorum alıp başımı gitmek istiyorum nereye olursa ama yol hiç bitmesin sırtım yürüdükçe hafiflesin kulaklıgım takılı hiç bir ses dışardan gelmiyor yanımdan hiç bir canlı geçmesin yol uzun güneş açsın gece olsun gece bile yolumu bulabileyim bir an bile durmadan soluklanmadan yürümek istiyorum gitmek sonsuzluga gitmek hiç bilmedigim sokaklara hiç yaşamadıgım anlara böyle bir şey mümkün mü ? Yoksa bu ölüm mü ? İnsan neden ölmek ister hiç düşündünüz mü ben çok düşündüm insan yaşayamadıgı için ölmek ister nefes alamadıgı için kendine yük olmaya acısı gögsünü kalbini beynini yedigi zaman ölmek ister ölüm beni korkutur aslında ben ölmek degil yaşamak istiyorum yaşamak peki nedir diye sorarsanız bence özgürlük yaşamaktır peki çok fazla özgür olursam nolucak ya çok mutlu olduğum an da ölüm kapıma gelirse ya her şey tamam bu kez tüm kapılar bana açıldı dediğim an da zor aldıgım nefesim tamamen kesilirse gögsüm sıkışıyor başaramama hissi beynimi yiyip bitiriyor kendime neyin iyi geldigini hala bulamıyorum.
