Bazen korkularımla yüzleşmeye korkuyorum korkumu hatırlatıcak her şeyden uzaklaşmaya çalışıyorum zor geliyor benim gibi hisseden tonlarca insan var onlarla konuşmak isterdim konuştukça iyileşilir mi bilmiyorum ama ögrendigim tek şey kendime kendim teselli olmam aslında çocukluğumdan beri yalnızdım yalnız büyüdüm belki de yalnız büyümek zorunda bırakıldım sokakta büyüdüm arkadaşlarıma bir şey yaptıgımda hemen anneleri gelir bana kızardı sonra ağlardım kimsesiz degildim ama kimsesiz hissettim çoğu kez şimdi olsa başa çıktıgım an kendimle gurur duyarım her zaman yalnızız ne olursa olsun ayaga kalkarken bir yere tutunmadan kalkmam gerekiyor bazen ayaga kalkmaya gücüm olmuyor çaresizce bekliyorsun dualar ediyorsun bir ışık bir şey seni ayaga kaldırsın diye aslında beklerken fark ediyorsun ki acın hafiflemiş zaman geçmiş acın yerde kalmış bu kez egilip onu alman gerekiyor kendime en büyük iyiligi de kötülügü eden benim sabırlı olmam gerekiyor ama olmak istemiyorum yine olmak zorundayım yapcak bir şeyim yok bu durumu sevmiyorum umudum hep var insan umutsuz yaşayamaz ki zaten .
