kafamın içinde bile özgür degilim hayallerimi bile kurarken daha ilerisini hayal edemiyorum hatta fark ediyorum da hayal kurmayı bırakalı epey zaman olmuş hayal kurmuyorum artık buna zamanım yok aslında zamanım çok ama yorgunum gerçeklerle yüzleşmek beni daha da kötüleştiricek gibi geliyor bir şeye adım attıgım an tüm kötülükleri düşünüyorum ama iyi hiç bir şey olmuycakmış gibi imkansızmış gibi oysa neden olmasın ki bilmiyorum bazen de her şey anlamını yitiriyor yaşamak oysa o kadar anlamlı ve güzel ki bazen donup kalıyorum dünyanın ortasında izliyorum izliyorum konuşamıyorum sesim çıkmıyor ruhum bedenimden çıkmış gibi oluyor kötü hissettiriyor yalnız oldugumu hissetmek kötü hissettiriyor umudum çok uzaklarda sabretmeye çalışıyorum ruhumu yaşatamıyorum ruhum nefes almıyor boguluyor tırmanıyor çabalıyor olmuyo bir şeyler engel oluyor zaman geçtikce ruhum anlamını yitiriyor yaşarken çürümek böyle bir şey belki de anlam bulması için neyin olmasını bekliyorum zamanla göreceğim
