Affedilmeyecek o kadar şey oluyor ki bu dinyada ama zaman ne kadar hızlı geçtiyse o kadar acıların üstüne yorgan örtüyor artık anksiyeteyi acı olarak görüyorum benim için kayıp bir acı tüm boktan tramvalarımın anası bazen anaızın yaşadıgım o korkunç atakları hissediyorum tekrar yaşıyorum üzülüyorum kendime ama bi yandan da gurur duyuyorum belki de beni olgunlaştıran etkenlerden biriside bu ilerde ilaçsız yaşamaya korkularım olmadan yaşamaya başladıgımda kendimle gurur duyacagım biliyorum o korku hep benimle olucak hayat her defasında yeni bir şey çıkartıcak o korkuyla beni baş başa bırakıp napcagımı sabırsızca bekliycek kendim için en iyisini yapmaya çalışıyorum ama korkuyorum hep şuramda bi korku var ya başaramazsam ama ya başarırsam ? Her şeyin üstesinden tek başıma ya gelirsem ? Bunca kötü insan içinde iyi kalmayı ya başarırsam ? Tek başımayım diyorum hep ama aslında ailem de var neden kötü hissettigimizde yanımızda olan en yakın kişiye bunu söyleyemiyoruz neden utanıyoruz
