Kalbimin anksiyete yaşarken yazdığım bu satırları dönüp tekrardan okumaya cesareti yok şimdi bile heycanlanıyorum bugün fark ettigim şey galiba sorumluluklarımın sürekli artması beni korkutuyor hevesim yok yaşam enerjim yok hayattayım sadece bazen enerjim oluyor faydalı bir şey yapıyorum o da kendime değil aileme bilmiyorum diyorum ki belki bu acıların yorgunlukların arkasından mutluluk gelicek belki kapı da beni bekliyor hayat bana borcunu bir şekilde ödüycek ya da tanımadıgım bir şehre gidip tekrardan başlayacagım degişmedim sanıyorum ama o kadar degişmişim ki artık eskisi gibi beni anlamayan insana anlaması için elimden geleni yapmıyorum bazı anlarda susuyorum tükenmişim sözcüklerim bitmiş gibi hissediyorum zor anlarımda birden o andan başka bir yerde oldugumu hissediyorum kulaklarım duymuyor konuşamıyorum ama öfkeli oluyorum düzeltebilirim halledebilirim diyorum ama iş işten geçiyor sonra kendime kızdıgım için aglıyorum başarısız olmak beni mahvediyor tüm hücrelerim o hatanın peşinden gitmiş geriye hiç bir duygu kalmamış insan vuruldugunda bence böyle hissediyor canı yanıyor ama hissetmeme evresine gelmiş acıyı hissetmiyor görmüyor rüyanın içinde rüyada gibi hissediyor büyüyorum zamanın kıymetini bilmeden başı boş anlamsız acı dolu büyüyorum hayatımın düzene girmesi için başarı beni bulmalı
