LIGHT RED

-29

[Red Room]

 با پیچیدنِ فریاد دردمند پسر، بالاخره رضایت داد و از روی جسم تقریبا پهن شده‌ی امیر کناد رفت.

کشتی احمقانه دقایق پیش و تعقیب‌وگریز وحشیانه‌ای که داشتند هر دو رو به نفس‌نفس انداخته و انرژی زیادی طلبیده بود.

زین تکیه زده به دیوار، پاهاش رو دراز کرد و کنار دوستش روی زمین نشست و حالا تنها آوایی که به گوش می‌رسید نجوای نفس‌های عمیقش بود.

و در مقابل امیر حین نگاه کردن به صورت نامفهوم فرد مجاورش، دستی به سر و موهای آشفته شده‌اش کشید.

_خوب نیستی؟

پسر شرقی با وجود تمام احساسات منفی و غریب وجودش، دم عمیقی گرفته و لبخند بی‌فروغ و زیبایی زد.
حالا که فکرش رو می‌کرد بودن کنار دوست و همراه روزهای سختش بهترین تصمیم ممکن بود.

_خوب نیستم.

آفتاب بی‌حوصله و خسته‌ی نیویورک برخلاف ابوظبی رو به غروب می‌رفت و طیف رقیقی از نارنجی، هال کوچک آپارتمان اون پسر سخت‌کوش و مهربون رو دلنشنین‌تر می‌کرد.

آپارتمانی که سرتاسرش پر شده بود با گلدان‌های سفالی و گل‌های سبز و البته عطر شیرینِ دارچین و مرکبات.
ترکیبی متفاوت توی چیدمان که همیشه از طرف زین به سخره گرفته می‌شد و اعتقاد داشت این محیط برای زندگی پسری مجرد زیادی عجیبه. اما اتمسفر اطراف امیر به شکلی آرمانی زندگی‌بخش و سبز بود.

_قضیه اون دختره چیه؟ دوست دختر جدیدته؟

زین با دنبال کردن رد نگاهش به در شیشه‌ای بالکن رسید که تصویری از پشت سرِ نیدین نمایش می‌داد.
گفتن حقیقت به شکل مستقیم شاید ایده‌ی درستی نبود اما انرژی‌ای برای مقدمه‌چینی و دروغ‌های مصلحتی هم نداشت پس با کنار زدن حواشی اصل مطلب رو به زبون آورد.

_یکم پیچیده‌است، درواقع پدرش دوست پسرمه.

_ها؟ تو بدون اینکه به من بگی شوگر ددی گرفتی عوضی؟

فریاد خفه‌ و هیجان‌زده‌ی امیر بدون مکث توی پذیرایی پیچید و باعث شد زین برای حفظ آبروی خودش هم که شده با فشردن دست‌هاش روی لب‌های پسر صدای بلندش رو کنترل کنه.

کلنجاری که دو مرتبه از سر گرفته شده بود با ورود ناگهانی دخترک نصفه و نیمه باقی ماند و هر دو نفر دقایقی توی سکوت وضعیت آشفته‌ی نیدین رو نظاره کردند.

دختر مصمم و جدیِ لحظاتی پیش، حالا مغموم و شکست خورده طوری که گویا تنها بازمانده‌ی بمباران هسته‌ای بوده، گوشه‌ای از اتاقک پذیرایی روی کاناپه راحتی نشست و چانه‌اش طبق رفاقتی قدیمی به آغوش زانوهاش قدم گذاشت.