DS #1: Caught by the Demon's Arms [COMPLETED]

Kabanata 1

ERRORS AHEAD

-
-
I was walking in the corridor when suddenly, someone hook her right arm on my left arm and smiling widely.

My brows furrowed.

"What's that smile, Thalie?" I asked to my closest friend, she's getting weirder today!

"Nothing. Napa-isip lang ako kagabi.." tumingkayad siya para abutin ang aking tenga. "Naisip ko lang kung ano ang itsura sa labas ng Village!"

Para akong natuod sa sinabi niya. It's been 5 years when I was curious about the outside but my lola always mocked me.

"T-thalie—" She cut me off.

"Ngayon ko lang na-realize 'yong mga tinatanong mo dati. And I think they're wrong about the outside!"

Gusto kong sumang-ayon sa mga sinasabi niya pero hindi ko magawa dahil kapag nabuhay na naman ang kuryosidad na matagal ko nang kinalimutan, baka magalit na naman si Lola saakin.

"A-ano ka ba Thalie, alam naman natin lahat na puro mga m-masasama ang nasa labas ng Village." Napakagat nalang ako ng ibabang labi habang pinagtatakpan ang namumuong kuryosidad sa loob ko.

"Weh? If the outsiders is bad, bakit hindi pa nila nilulusob ang village natin para sakupin? Feeling ko nga may tinatago sila saatin—"

"Shut up, Thalie. They might hear us, let's go inside." I pulled her hand to go inside our classroom.

Buong klase akong tahimik at sa kauna-unahang pagkakataon, hindi ako naki-isa sa recitation at performances. Lutang lang akong nakatitig sa board habang nagdi-discuss ang aming Guro.

Isang siko galing sa katabi ko ang nagpagising saakin galing sa pagkatulala.

"Kanina ka pa tulala, curious kana ba ulit?" Ngising panunuya saakin ni Thalie.

"I-I was just wondering why we couldn't wear anything else except white long dress and gown?" I whispered.

She only smiled devilishly to me.

Pagkatapos sa school ay diretso ako sa flower plantation ni Lola para tulungang mamitas ng bulalak para sa puntod ni Lolo. I once asked Lola, Where my parents is?

She only said that my parents are died long time ago in accident, I always envied my classmates. Their mother always preparing their favorite food and snacks while their father is working for their family.

Why me? I only have Lola who always scolding me. Not just I hate my Lola, I just.. want mother who always take care for me, preparing my favorite foods. My Lola's cooked for me but... nevermind.

I love my Lola and and I'm happy and contented to her presence.

"Anong iniiling-iling mo d'yan, Tan?" I was shocked when she called me on my second name. Hindi niya kasi ako tinatawag ng gano'n kaya naninibago ako.

"W-wala po, Lola."

Nang matapos kami sa pamimitas ay agad na namin iyon ipinunta sa puntod ni Lolo. Sabi saakin ni Lola, kasama raw si Lolo sa aksidenteng nangyari kila mama at papa.

Pagkarating sa bahay, nagluto na si Lola at naghapunan na. dahil masyadong tahimik saaming maliit na tahanan, hindi ko maiwasang maalala ang mga sinabi ni Thalie saakin kanina.

Posible kayang may tinatago saamin ang mga elder may kinalaman sa labas o sa mga taong labas?

Nakatulog ako ng iyon lang ang iniisip kaya kinabukasan ay hinanap ko si Thalie na siya namang agad nagpakita saakin.

"Ano kaya ang tinatago nila?" Baling niya saakin ng maka-upo kami. Sinikap ko talagang maging maaga ngayon sa school para kausapin si Thalie tungkol sa mga gumugulo sa isip ko.

"Hindi ko alam, 'yan din ang tanong na tumatakbo sa utak ko ngayon." Sagot ko.

"Do you really wanna know?" He smiled weirdly.

Nanlaki ang aking mga mata ng matanto ang gusto niyang iparating saakin.

"We're just twelve, Thalie. What are you thinking—do you want to stick in trouble?"

She just rolled her eyes and ruffled her hair like an idiot.

"We all know the consequences when we try to dig some information about the outside, we're not allowed to do it." I explained.

She's just silent the whole class. What are she trying to say? We might die if we snatch a piece of information about the outside world. At wala nang magagawa ang mga magulang niya at ang Lola ko kapag nahatulan kami ng kamatayan kahit na isa sa mga Elder ang Lola ko dito sa bayan ay hindi ako parin ako makakaligtas sa rules na iyon.

"I'll dig information, Jenny. Even it will kill me, I want to be free in this disgusting village. Their tradition is too much, I can't sit here and let my curiosity kills me. Hindi mo ako mapipigilan Jenny, kung ikaw hahayaan mo nalang tumanda sa Syudad na ito ibahin mo ako."

That's the last time I saw her. The rumors of Thalie about escaping the village is spreading like a wildfire. Elders really angry to her parents.

Kasalukuyang gumagawa na ng action ang mga elder at hinahanap si Thalie sa gubat habang panay naman ang paalala ng mga magulang sakanilang mga anak tungkol sa pagtakas sa bayang ito.

"Curiosity is always win. if you let curiosity eat you, it's probably leads you to death." Walang emosyong usal ni Lola sa kawalan.

Napayuko ako.

"L-lola ano pong mangyayari kung hindi nila m-mahanap si Thalie?" Nakayukong tanong ko habang nanatiling nasa likod ni Lola.

"Ang mga magulang niya ang magbabayad ng kasalanang ginawa niya. She's such a disgrace to this village. escape huh?"

Natuod ako sa kinatatayuan ko, hindi maproseso ang mga sinabi ni Lola.

"B-bakit po ang parents niya ang magbabayad ng kasalanan? Wala silang alam sa plano ni Thalie!" Hindi ko na napigilan ang sarili ko.

Gusto kong maiyak sa sinabi ni Lola ngunit ano namang maitutulong ng batang katulad ko sa mga magulang ni Thalie? Ipapahamak ko lang ang sarili ko.

Hindi sinagot ni Lola ang tanong ko kaya nagtatakbo ako sa kwarto at nagkulong. Anong klase silang tao? Bakit idadamay pa nila ang mga inosente?

What kind of tradition is this? They will kill people without stain in their names? They're just a parents of the sinner!

The question is, sinner nga bang matatawag ang maghangad ng kalayaan sa nakakasakal na Bayang ito?

Maaga akong nagising upang puntahan ang bahay nila Thalie at natagpuan ko ang kaniyang ina na nakatulala sa baitang ng kanilang hagdan habang ang kaniyang asawa ay malamang nasa loob ng bahay.

Naglakad ako papalapit hanggang sa matanaw na niya ako.

Ngumiti ako ng tipid bago tabihan ang ginang.

"H-hello po, magandang umaga." Bati ko sa ginang na hindi man lang nag-iba ang ekspresyon.

"A-ang aga pa, mi lady. May... kailangan ka ba, Hija?" Mabilis akong umiling sa Ginang.

"Wala po, gusto ko lang po kayong kamustahin. At gusto ko pong mag-sorry—"

"Hindi mo kailangang humingi ng tawad, sa katunayan nga niyan alam na namin ang kahihinatnan namin ng aking asawa nang malaman namin na umalis si Nathalie. Sa totoo lang, naaawa ako saaking anak dahil hindi namin naibigay ang kalayaang nararapat lamang sakaniya." Sinadya niyang putulin ang kaniyang sinasabi at bumaling saakin ng may ngiti sa labi.

Mababasa sakaniyang mata na ang saya niya kahit na may mga luha rito.

"Masaya ako, dahil nakaya niyang umalis sa bayang ito na hindi ko nagawa ng mga panahong ginusto ko rin ng kalayaan."

At tuluyan ng napaawang ang labi ko.