DS #1: Caught by the Demon's Arms [COMPLETED]

Kabanata 2

ERRORS AHEAD

-
-
Ilang gabi ng gumugulo sa isip ko ang mga sinabi ng ina ni Thalie. Naisip rin niyang tumakas noon?

Hindi ko alam kung paano nabuo ang bayang ito na kung paanong hindi napapansin ng mga nasa labas ang pamamalagi ng bayang ito.

Everyone's want to be free but our elders stopped them because of their beliefs.

Ang dating masiglang pamumuhay ko ay unti-unting nagiging tahimik. Nanatili ako bilang isang pinaka-matalinong estudyante ngunit salat sa kaibigan. Ang dating friendly attitude ko ay bigla nalang nawala na parang bula.

"How's school?" Bungad ni Lola ng makapasok ako sa bahay.

Napapansin na rin niya ang aking pagiging tahimik, siguro iniisip na nawalan ako ng pinaka matalik na kaibigan.

"Still the same, Lola." I smiled exhaustedly to her and go straight to my room.

Every time I look at Lola's eyes, I can't help but to disappoint. I don't know, I just feel betrayed? Konti nalang at maiisip ko na rin tumakas sa walang kwentang Bayan na ito e.

I took a shower and eat my dinner. The optimistic outlook of mine suddenly, turns into an expressionless.

Days passed like a hands of clock, when rumors about the parents of Thalie spread like a wildfire. Nakapag-desisyon na ang mga Elder na papatawan na ng kamatayan ang kaniyang mga magulang.

Para akong binuhusan ng malamig na tubig ng marinig iyon. Kahit hindi ko nakilala o nakasama ang mga magulang ni Thalie isa sila sa mga pinahahalagahan ko.

Mabilis kong nilisan ang skwelahan kahit hindi pa tapos ang aming klase para puntahan ang mga magulang niya.

No, you can't die!

Umiiyak ako habang tinatahak ang daan papunta sa bahay nila, wala na akong pakialam kung pinagtitinginan na ako ng mga tao roon basta makarating lang ako at makita sila.

Humahangos akong tumapak sa loob ng bahay nila at ipinaglandas ang aking paningin sa bawat sulok mg bahay at muling napako ang aking paningin sa lamesang puno ng masasarap na pagkain na parang ito na ang huli nilang pagkain.

Marahan akong naglakad papalapit sa mag-asawang nakayuko at tila wala sasariling naka-upo sa hapag kainan.

"T-tita.." Doon lang tila natauhan ang Ginang at lumingon saakin.

Mapait siya ngumiti habang tumutulo ang kaniyang mga luha.

Tumakbo ako at niyakap ang Ginang.

"N-no, Thalie will mad at me—" She wiped tears and ruffled my hair gently.

"Thalie is happy now, I will forever happy for my daughter. She's strong and independent grown woman." I shook my head to disagree.

"Thalie is such a stupid! She didn't know the consequences of her actions!" She pulled me to give a warmth hug from a mother.

Lalo akong napahagulgol sa ginawa niya.

"Jenny, ikaw ang pinakamatalik na kaibigan ni Thalie. Ikaw lagi ang laman ng kwento niya, matanong ka daw kasi." Mahina siyang tumawa habang yakap ako.

"Matanong ka sa mga bagay na alam mong ikapapahamak mo. Isa kang matalinong bata, hija. At sana... kapag wala na kami upang gabayan si Thalie.. sana ikaw ang gumawa no'n para saamin."

"Aunt Cherry—"

"Shh.. tahan na Jenny, wag mong sayangin ang luha mo para sa mga taong masaya sa huling hininga nila. Hanapin mo si Thalie, at wag na wag na kayong magpapa-alipin sa Bayang ito—"

Hindi pa natatapos ang sasabihin ng Ginang ng marahas na mabuksan ang pintuan at inuluwa nito ang mga iilang tauhan ng mga elder.

"No!" Iniharang ko ang maliit na katawan ko na parang may magagawa ito.

"Lady Jenny, mariing ini-utos ng iyong Lola na umuwi kana at maghapunan. Ang iyong presensya ay hindi kailangan sa ganitong mga klaseng okasyon." Sumiklab ang galit saaking kalooban ng sabihin iyon ng isa sa mga taga-sunod ng mga Elder.

"Okasyon? Okasyon ba ang tawag sa ganitong klaseng pangyayari!? You'll just kill innocent people and you called it Occasion!? Are you that stupid that you didn't know the word occasion is for celebration?" Lumapit ako at dinuro-duro ang binatilyo, sa tingin ko ay disi-sais lang ang edad.

"What are you trying to say!? Y'all celebrating the death of this innocent people!?" Akmang hahawakan ako ng binatilyo nang iniwas ko ang aking braso.

"Lady Jenny, hinahanap kana ng iyong Lola—" I cut him off.

"No! You asshole—"

"Jenny Villanueva, watch your words!" Katakot-takot na tinig ang lumukob sa apat na sulok ng maliit na bahay.

Para kong nalunok ang dila ko at hindi na muling makapag-bigay ng disgusto hanggang sa isang marahang hila mula sa likod ang pumukaw ng aking atensyon.

"Tan, We'll be alright. We'll happily die because I know you were there to look for my daughter. Please, kung makita mo siya paki sabi kung gaano namin siya kamahal ng kaniyang ama."

Wala na akong nagawa ng buhatin ako ng Binatilyo kanina. Hindi ko makapag-pumiglas dahil ang mga mata ni Lola ay nanatili saakin.

Gusto kong sumigaw at pigilan sila ngunit paano? Paano kung wala naman magagawa ang mga salita ko sakanila, I'm not their Elder to obey all my words!

Tahimik akong umiiyak sa dibdib ng binatilyo na diretso lang ang tingin sa daan. Gusto ko siyang suntukin at pagsalitaan ng masasama ngunit tila naubusan ako ng lakas.

They're so cruel!

"Nathalie is fine, Lady Jenny." He said almost whispered.

Natagil ako sa mga sinabi niya.

"W-what? Am sorry, I heard it wrong." Binigyan ko siya ng interesadong ekspresyon.

"If you want to see her, tell me immediately, I won't mind. And please stop crying, you're so ugly." Tumalim ang titig ko sa lalaking ito.

"Excuse me—"

"Lady Jenny, Nagsasabi lamang ako ng totoo kaya huwag mo akong titigan ng ganiyan. Baka bigla kitang mahulog." Napa-irap nalang ako.

Hinatid niya ako sa hamba ng pintuan namin.

"Puntahan mo lamang ako saaking tahanan Lady Jenny kung nais mo siyang makita."

Akmang magtatanong pa ako ng tumalikod na siya at itinaas ang kaniyang kanang kamay bilang pamamaalam.

Buong gabi ko iyong inisip kaya kinabukasan ay mukha na akong Zombie.

I still feel bad for Thalie's parents. Hindi ko na nakita ang mga labi nila kinabukasan dahil pagkamatay nila ay ibinaon na iyon sa kanilang likod-bahay.

And also the words of that boy bothered me the whole night and even the school, my mind is preoccupied!

I want to see her immediately!