DS #1: Caught by the Demon's Arms [COMPLETED]

Kabanata 26

ERRORS AHEAD

-
-
Minsan nakakatakot rin malaman ang katotohanan kahit ramdam mo na ito. Para kasing ang hirap sumugal, natatakot ka kasi baka sa pagkakataong ito. Talo kana naman.

Panibagong saya at sakit.

Ako, hindi ako natatakot aminin sa sarili kong nagmahal ako ng isang katulad niya. Hindi man niya nalaman, pero nanatili parin sa paglipas ng panahon.

Buwan ang lumipas matapos ng huling makita ko si Pain kasama si Canah sa Library. ang nararamdaman ko ay lalong sumisidhi, at lalo pang luminaw ng dumating ang araw na hindi ko na siya nakita. Pati ang pag-attend sa graduation namin ay hindi siya sumipot.

Can someone tell how to escape this fucking dagger in my chest?

Mapakla akong ngumiti habang hinahaplos ang luhang naglandas saaking pisnge.

I always remember how he broke me but still my heart was into him.

Ilang taon na ba ang nakalipas simula ng umalis siya ng hindi man lang nagpaalam saakin? Umalis siya na may mabigat akong dinadala sa dibdib.

I'm walking alone in the street that we used to celebrate our 'first date' I sat at the bench and reminiscing our moment together.

Gusto kong maulit ulit 'yon.

Did you know the most terrible poverty is loneliness and the feeling of being unloved?

To the point that You sent love but you always received pain?

"Kanina ka pa?" Napalingon ako sa pinanggalingan ng boses.

"Ah hindi naman. Let's go?" Tumayo ako at pinagpagan ang jeans.

"What's that face?" Tanong ni Thalie habang naka-cross ang dalawang kamay sa dibdib.

"Nothing. I'm just tired in schoolworks." Nauna akong maglakad sakaniya na sinundan niya agad.

"Second year college palang tayo pero ganyan na ang itsura mo? What if pa kaya kapag nag-thesis na 'di ba?" Aniya at umirap.

Thalie and Jolo is always there for me when I needed someone to leaned on. They're my comfort zone.

Nagkwentuhan lang kami hanggang sa makarating sa mall. I'm not living with them anymore. After kong malaman isa ako sa mga pumapatay sa mga inosenteng tao, gusto ko nang tapusin ang sarili ko. Pero kapag tinatangka kong wakasan ang buhay ko, may kung anong tumitibok-tibok at umiilaw sa dibdib ko.

I tried to kill myself. I cut my wrist and hanging myself on my room. But in the end, Jolo and Thalie save me so many times.

Every night nakakaramdam ako ng matinding uhaw at gutom na tanging laman at dugo lang ng mga tao ang nakasasapat sa mga ito. Kaya pala lahat ng kaluluwa ng mga biktima ko ay laging nakabuntot saakin dahil gusto nila ng hustisya. Pero hindi ako pweding makulong, ayoko, natatakot ako.

Ilang buwan ang nakakalipas simula ng malaman ko na isa akong Demonyo, umalis ako sa puder nila Thalie. Ayokong pati sila ay mamatay sa mismong mga kamay ko.

"Sa susunod, out of town naman tayo. Ang boring na rito!" Maktol ni Thalie.

"Sa sembreak nalang. Anyway, How's our Engineer?" I asked pertaining to Jolo.

She became silent.

"Hey! Why are you so starstruck when I ask about Jolo—are you two—" she cut me off.

"No. Wala lang akong masabi about sakaniya, h-hindi kami nagkaka-abot sa... bahay. H-he's always busy." I ignored her stammering and smile at her.

After catching up with Thalie, I say my goodbyes to her and walk opposite to her ways. I really missed them, but how could I live with them if there's a possibility that I kill them? I'm a monster of the night.

The one who killed those innocent people. I ate their flesh and drink their blood. If I'm not a monster, Who am I then?

Naglalakad pabalik saaking maliit at masikip na tahanan ng mahagip ng aking mga mata ang television.

"Isa na naman ang bangkay ang natagpuan sa Ilog nitong umaga lang at katulad ng mga biktima sa nakaraang mga taon, halos hindi na makilala ang bangkay dahil durog at hiwa-hiwalay na katawan at walang ng laman-loob. Posible kayang isang halimaw ang pagala-gala sa lugar na ito?"

Nanigas ang katawan ko sa pagkakatayo. Ang bangkay na natagpuan ay ang biktima ko kagabi. Pagkatapos kong kainin at higupin ang kaniyang dugo ay lumuhod ako sa harap ng kaluluwa niya at humingi ng tawad. Sa mga nakaraang taon, gano'n ang ginagawa ko. Pagkatapos ng ginawa ko sakanila, luluhod ako at iiyak habang humihingi ng tawad.

Alam kong hindi gano'n kadaling patawarin ang mga nagawa ko, pero may ibang kaluluwa naman na umaalis sa tabi ko pagtapos kong humingi ng tawad. Pero mayroon naman ang hindi umaalis at mataman lang nakasunod saakin kahit saan ako magpunta. Hindi naman nila ako sinasaktan, pero ang mga tingin nila ay siyang nagbibigay saakin ng takot at kaba.

Binilisan ko ang lakad ko at agad nang pumasok at nagkulong sa aking munting tahanan na kung saan ito ang nakasaksi ng totoong ako. Sa pagkadurog ko gabi-gabi, sa pagkalunod ko sa kalungkutan, at sa kagustuhan kong mawala nalang.

Sino ba naman ang gugustuhing mabuhay pa sa kabila ng mga krimeng nagawa ko 'di ba?

I'm a monster!

I'm a demon!

I'm a heartless demon who killed those people!

I used to be surrounded by my friends, Jolo, Thalie and her family. I hated being alone but I realized, being alone is the only way to keep them safe and to know myself more.

Why do I need to come on this place, wherein dying is the only choice?

"Don't die. I'll claim you once I end this shit."

I stop crying just because of the whispered I heard. Lumingon-lingon ako pero wala akong nakita kundi ang mga kaluluwa na minsan ay hindi ko pa nakitang nagsalita.

"Amore, just wait. I'll save you."

My eyes widened when I heard those whisper in the back of my mind.

What's that!?

Hinimas ko ang dalawang braso dahil sa pangingilabot. Am I hallucinating or something? This is strange.

"I love you, mi Amore."