လက္ထပ္ၿပီးသံုးႏွစ္ေျမာက္တြင္ ပိုင္ယန္သည္ စာအုပ္တိုက္တြင္ အလုပ္သင္အယ္ဒီတာေလးဘဝမွ လက္ေထာက္အယ္ဒီတာအျဖစ္သို႔ရာထူးတိုးသြားေလသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔ခမ်ာ ပင္ပန္းရွာတုန္းျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းမွာ သူတာဝန္ယူထားရေသာ စာေရးသူမွာ အလြန္ေအာင္ျမင္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
“ဒီေန့ အပိုင္းအသစ္တင္ႏိုင္ရဲ့လား”
သူက ကြန္ပ်ူတာ အနားတြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခ်လိုက္၍ ကုလားထိုင္လက္ရန္းေပၚေခါင္းေလးတင္လိုက္ရင္း ထိုင္ခံုေပၚတြင္မ်က္လံုးေမွးကာ အနားယူေနေသာလူကို ေမးလိုက္ေလသည္။
“မတင္ႏိုင္ေလာက္ဘူး။ မုဒ္ကိုမဝင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္”
ေရွာက္ခ်န္အသံက ေအးစက္စက္ျဖစ္ေနၿပီး ၫွိႏိႈင္းလိုဟန္လည္းရိွမေနေခ်။
ပိုင္ယန္က စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ေျပာလိုက္ေလသည္။
“ဒါေပမယ့္ အယ္ဒီတာခ်ူပ္ကေျပာထားတယ္။ ခင္ဗ်ား ဒီေန့ အပိုင္းသစ္တင္ကိုတင္ေပးရမယ္တဲ့။ မဟုတ္ရင္ စာဖတ္သူေတြေလ်ာ့သြားလိမ့္မယ္တဲ့”
“မင္းက သူ႔လူလား ကိုယ့္လူလား”
ေရွာက္ခ်န္က သူ႔မ်က္ဝန္းမ်ားကို ဖြင့္လိုက္ကာ ပိုင္ယန္က ခံစားခ်က္မဲ့စြာ ၾကၫ့္လိုက္ရင္း-
“ကိုယ္စာေရးတာ လူဖတ္မ်ားေအာင္ ေရးတာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ကို ထပ္ဖိအားမေပးဖို႔ သူ႔ကို ေျပာလိုက္”
ေျပာၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ကေပါင္ကိုပုတ္လိုက္ရင္း-
“အေပၚမွာလာထိုင္၊ ေဆာင့္ေၾကာင့္ႀကီးထိုင္မေနနဲ႔”
ပိုင္ယန္က ႏႈတ္ခမ္းေလးကို အသာကိုက္လိုက္ၿပီး မေက်မနပ္ဟန္ႏွင့္-
“ခင္ဗ်ား အပိုင္းသစ္မတင္ရင္ ကြၽန္ေတာ္မထဘူးဗ်ာ”
ေရွာက္ခ်န္ထံတြင္ အက်င့္ဆိုးတစ္ခု ရိွသည္။ စာေရးလ်ွင္ေနွးေသာအက်င့္၊ ထိုအက်င့္ကို သူဘယ္လိုေျဖာင္းဖ်ရမလဲဟု ေတြးေနမိသည္။ မဟုတ္လ်ွင္ သူဒီအပိုင္းသစ္ကို ႏွစ္ရက္ သံုးရက္အတြင္း လက္စသတ္ႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ ထိုအတိုင္းသာ ျဖစ္ေနလ်ွင္ သူလည္း အထက္က အႀကီးေတြကို ရွင္းျပရတာ အရမ္းခက္သြားလိမ့္မည္။
ေရွာက္ခ်န္က မ်က္ခံုးမ်ားပင့္လိုက္ၿပီး ပိုင္ယန္ကိုၿခိမ္းေျခာက္ေလသည္။
“မင္း အခုမွထမယ္ဆို ေနာက္က်သြားၿပီေနာ္။ ကိုယ္ မင္းကို ဆံုးမလိုက္ရင္ ေနာက္ဆို ေဆာင့္ေၾကာင့္ေတာင္ ထိုင္မရေအာင္ ျဖစ္သြားမယ္”
ပိုင္ယန္က ထိုစကားမ်ားကို ၾကားေသာအခါ လန႔္သြားေလသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူခ်က္ခ်င္းပဲ ထိုစကားလံုးတို႔၏ အဓိပၸာယ္ကိုသေဘာေပါက္လိုက္ေလသည္။ ဒါေပမယ့္ သူလုပ္ရမယ့္တာဝန္က ရိွေနေသး၍ ေက်ာေလးကို မတ္လိုက္ၿပီး-
“ကြၽန္ေတာ္လုပ္တာ မေကာင္းဘူးလို႔ ခင္ဗ်ားထင္ခ်င္လည္းထင္လိမ့္မယ္။ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ခဏခဏေျပာေနတာ။ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ား မုဒ္ဝင္လာေအာင္ကြၽန္ေတာ္လုပ္ေပးႏိုင္မလားလို႔”
“သူက မင္းကို စိတ္ဒုကၡေရာက္ေအာင္လုပ္ေနတာလား”
ေရွာက္ခ်န္၏မ်က္ႏွာအမူအရာမွာ မႈန္မိႈင္းေနၿပီး-
“သူမင္းကိုဘာေျပာလဲ။ ကိုယ္သူ႔နဲ႔စကားသြားေျပာမယ္”
ၿပီးတာနဲ႔ ေရွာက္ခ်န္က ဖုန္းကိုေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး ဖုန္းေခၚဖို႔လုပ္ေနေလသည္။
(TN အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ေရ အမ်ွ အမ်ွ......)
ပိုင္ယန္က အလ်င္အျမန္ပဲတားလိုက္ၿပီး-
“သူကြၽန္ေတာ့္ကို စိတ္ဒုကၡမေပးပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ ခင္ဗ်ားကို တြန္းအားေပးခ်င္လို႔ပါ”
ေျပာရမည္ဆိုလ်ွင္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ေထာင္က သနားဖို႔ပင္ေကာင္းေသးသည္။ သူ႔အရြယ္က အၿငိမ္းစားယူရေတာ့မၫ့္အရြယ္ပင္ ေရာက္ေနေသာ္လည္း အခုအခ်ိန္အထိ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တတ္ေသာ စာေရးဆရာအတြက္ စိတ္ပူေပးေနရရွာသည္။ စကားဆိုလည္း ခပ္မာမာပင္ မေျပာရဲရွာေပ။ ၿပီးေတာ့ ေရွာက္ခ်န္အိမ္က ခ်မ္းသာေနသၫ့္အတြက္ ဘယ္အခ်ိန္မဆို သူႏွင့္ျပႆနာတက္၍ ထြက္သြားလ်ွင္လည္း ကိုယ္ပိုင္စာအုပ္တိုက္ေထာင္ၿပီး စာေရးလို႔ရေသးသည္ေလ။ သူ႔စာအုပ္တိုက္တြင္ ေရွာက္ခ်န္ဆက္ေနဖို႔ရာအတြက္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ေထာင္ခမ်ား စကားကိုခ်ိဳခ်ိဳသာသာေျပာေနရေလသည္။
သို႔ေပမယ့္ ေရွာက္ခ်န္က စကားခ်ိဳခ်ိဳ မခ်ိဳခ်ိဳ အေရးလုပ္မၫ့္ သူမ်ိဳးမဟုတ္ေနေပ။
ထို႔ေၾကာင့္ အကူအညီမဲ့ေနရွာေသာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ေထာင္ခမ်ာ အႏွီေရွာက္ခ်န္ အပိုင္းသစ္မ်ားတင္ဖို႔အေရး ပိုင္ယန္ကိုသာ အားကိုးရရွာသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ေရွာက္ခ်န္၏ ဝတၴုမ်ားမွာ အမွန္တကယ္ပင္ လူမ်ားကို ရိုးရိုးရွင္းရွင္းပံုစံႏွင့္ ဆြဲေဆာင္ထားႏိုင္ေလသည္။ တစ္ခါတရံ သူကြန္ပ်ူတာအေရ႔ွတြင္ တစ္ေနကုန္ထိုင္ေရးေနေပမယ့္ တစ္ခါတရံ တစ္လလံုးေနမွ ကြန္ပ်ူတာတစ္ခါပင္ မဖြင့္ေသာရက္မ်ားလည္း ရိွေပသည္။
“သူလည္း သူဘာသူအဆင္ေျပေနရင္ မင္းက ဘာဝင္စိတ္ပူေပးေနစရာလိုလဲ” ေရွာက္ခ်န္က ပိုင္ယန္ အႏိုင္က်င့္ခံေနရတာ မဟုတ္မွန္းအတည္ျပဳျပီးမွ ထိုင္ခံုေနာက္မွီေပၚ ပ်င္းရိပ်င္းတြဲမွီခ်လိုက္ေလသည္။
“ေနာက္ဆို အဲ့လိုပ်င္းစရာေကာင္းတဲ့စကားေတြ မေျပာနဲ႔ေတာ့။ ေနာက္လက ကိုယ္တို႔ရဲ့ ႏွစ္ပတ္လည္ေန့ မင္းဘယ္သြားခ်င္လဲ”
ေရွာက္ခ်န္ေျပာေသာ ႏွစ္ပတ္လည္ေန့ဆိုသည္မွာ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္ေန့ ျဖစ္သည္။ ပိုင္ယန္မွာ ေရွာက္ခ်န္က ထိုရက္ကိုမွတ္မိေန၍ ေပ်ာ္သြားမိေသာ္လည္း မေျဖရွင္းရေသးေသာ အေရးႀကီးကိစၥမ်ားက ရိွေနေသးသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ပိုင္ယန္က အံႀကိတ္လိုက္ၿပီး ေရွာက္ခ်န္၏ႏွလံုးသားထဲတြင္ သူေနရာဘယ္ေလာက္ရိွေနမလဲဆိုတာကို အေလာင္းအစားလုပ္ၾကၫ့္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေလသည္။
“ခင္ဗ်ားအလုပ္ေတြမၿပီးေသးရင္ ကြၽန္ေတာ္လည္း အာရံုမလာေလာက္ဘူး”
ပိုင္ယန္က စိတ္ေကာက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္၍ အသံတိုးတိုးေလးႏွင့္ဆိုလိုက္ေလသည္။
ေရွာက္ခ်န္က ခဏတာမ်ွအံ့ဩသြားေလသည္။ သူ႔ကို ပိုင္ယန္က စိတ္ဆိုးသြားလိမ့္မည္ဟု သူမထင္ခဲ့ေပ။ ထို႔ေနာက္ မ်က္ႏွာတည္တည္ႏွင့္ဆိုလိုက္သည္။
“ေတာ္ေလာက္ၿပီ”
ေရွာက္ခ်န္၏ေအးစက္စက္ အသံေၾကာင့္ ပိုင္ယန္ နာက်င္သြားမိ၏။ သူတို႔၏ မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္က အဲ့ေလာက္ေတာင္ အဖိုးမတန္ဘူးလား။ ႏွစ္ပတ္လည္အတြက္ ဝတၴုအပိုင္းသစ္ေလးတစ္ပိုင္းေလာက္ေတာင္ တင္ေပးဖို႔မတန္ဘူးေပါ့ေလ......
သာမန္ခ်ိန္ဆို ေရွာက္ခ်န္စိတ္တိုၿပီးမ်က္ေမွာင္ကုတ္ေနလ်ွင္ ပိုင္ယန္ဖက္က စိတ္လိုလက္ရ ေခ်ာ့ေလ့ရိွသည္။ သို႔ေပမယ့္ ဒီေန့ေတာ့ ပိုင္ယန္လည္း ဝမ္းနည္းေနေသာေၾကာင့္ေရာ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္လံုးတြင္ ေရွာက္ခ်န္က သူ႔ကို အလိုလိုက္ေပးခဲ့တာေၾကာင့္ သူနည္းနည္းအတင့္ရဲခ်င္မိသြားသည္။
“ေတာ္ေလာက္ၿပီတဲ့လား”
ပိုင္ယန္က မတ္မတ္ရပ္လိုက္၍
“စာတင္ဖို႔အခ်ိန္မွီပါေသးတယ္”
ေရွာက္ခ်န္၏မ်က္ႏွာက ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ညိုေမွာင္သြားသည္။
“ဒါ မင္းေျပာခဲ့တာေနာ္ ေနာက္မွ ကိုယ့္ကိုငိုၿပီးလာမေတာင္းပန္နဲ႔”
ပိုင္ယန္၏ႏွလံုးသားေလးမွာ နာက်င္သြားရၿပီး ေခါင္းကိုေမာ့ကာ ျပန္တုန႔္ျပန္လိုက္သည္။
“ဘယ္သူက ခင္ဗ်ားကိုေတာင္းပန္ေနလို႔လဲ။ ကြၽန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားမရိွဘဲမေနႏိုင္တာက်လို႔....”
သူစကားတစ္ဝက္မွာ ရပ္လိုက္မိသည္။ သူေရွာက္ခ်န္မႀကိဳက္ဆံုးစကားကိုမွ ေရြးေျပာမိေလျခင္း....
ေသခ်ာေပါက္ ေရွာက္ခ်န္က ဒုတိယစကားစုကိုလည္းၾကားေရာ မ်က္ဝန္းကေအးစက္မႈန္မိႈင္းသြားကာ ပိုင္ယန္က တၫ့္တၫ့္စိုက္ၾကၫ့္ေနေလသည္။
မင္းအဲ့လိုေျပာတာ ကိုယ္မႀကိဳက္မွန္း မင္းသိရက္နဲ႔”
ထိုစကားေျပာၿပီး အခန္းထဲဝင္သြားေလသည္။
ညေရာက္ေတာ့ ယခင္ညမ်ားကလို ေရွာက္ခ်န္က သူ႔ကိုဖက္ၿပီးမအိပ္ေတာ့ေပ။ ပိုင္ယန္ကလည္း စိတ္အခဲမေက်ေသး၍ ေရွာက္ခ်န္ဖက္ကို ေက်ာေပးထားေလသည္။
သို႔ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား၏ စစ္ေအးတိုက္ပြဲစတင္ေလသည္။
မနက္တိုင္းအနမ္းႏွင့္ႏိႈးေနက် ေရွာက္ခ်န္က သူ႔ကို မႏိႈးေတာ့သလို အတူစားရေသာ မနက္စာဝိုင္းကလည္း တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္ေနေလသည္။ အလုပ္ခ်ိန္တြင္လည္း ေရွာက္ခ်န္ဆီက message ေရာက္မလာေတာ့သလို လာေတြ့တာမ်ိဳးလည္းမရိွေတာ့ေပ။ ကုမၸဏီအလုပ္ဆင္းေသာအခါတြင္လည္း အတူတူမျပန္ျဖစ္ၾကေတာ့ေပ။ ပိုင္ယန္က တကၠစီစီးျပန္လာေသာ္လည္း အိမ္ႀကီးက သူ႔ကိုတိတ္ဆိတ္စြာ ႀကိဳဆိုေလသည္။
ေရွာက္ခ်န္က ညဖက္တြင္လည္း ၉နာရီအထိျပန္မလာေပ။ ပိုင္ယန္ကိုလည္း ဘယ္သြားမည္ဟုေျပာမသြားေပ။ ေရွာက္ခ်န္ကလည္း ဘာမွမေျပာသလို ပိုင္ယန္ကလည္း မေမးေပ။ ႏွစ္ေယာက္သား ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးတာႏွင့္ အိပ္ရာဝင္လိုက္ၾကသည္။ထိုအထိ ဘာစကားမွမေျပာၾကေပ။
စစ္ေအးတိုက္ပြဲငါးရက္ေျမာက္တြင္ ပိုင္ယန္အနည္းငယ္ေနာင္တရလာေလသည္။ သူတို႔အတူေနေနသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း အခုကဲ့သို႔စကားမေျပာၾကသည္မွာ တစ္ခါမွမရိွဖူးေပ။ သို႔ေသာ္လည္း ပိုင္ယန္ဖက္ကသာ စၿပီး ေခ်ာ့လိုက္ရင္ ေနာက္ဆို ေရွာက္ခ်န္ကို စာပံုမွန္ေရးတင္ဖို႔ေျပာရခက္မည္ပင္။ ေရွာက္ခ်န္က ထိန္းခ်ဳပ္ခံရတာမ်ိဳးလံုးဝသေဘာမက်ေပ။
ပိုင္ယန္က ဘာမွမလုပ္ေသးဘဲ သန္မာခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရံုသာတတ္ႏိုင္ၿပီး ေရွာက္ခ်န္စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ၿပီး စိတ္အေနွာင့္အယွက္ျဖစ္မလားဟု သူသိခ်င္ေသးသည္။
ၾကၫ့္ရတာ ေရွာက္ခ်န္ဖက္က စိတ္အေနွာင့္အယွက္မျဖစ္ဘူးနဲ႔ တူပါရဲ့။
ဟုတ္သည္။ ေရွာက္ခ်န္က သူေျပာေသာစကားေလးမ်ားကို လက္ခံၿပီးလိုက္လုပ္ေပးမယ့္လူမ်ိဳးမဟုတ္ေပ။
ဒါမွမဟုတ္ တစ္ဖက္လူရဲ့ႏွလံုးသားထဲမွာ သူ႔ေနရာက ထင္သေလာက္ ေနရာမရိွတာမ်ားလား။
ပိုင္ယန္က စြပ္ျပဳတ္ပန္းကန္လံုးထဲက စြပ္ျပဳတ္ဟင္းရည္ကို ဇြန္းႏွင့္ေမႊေနလိုက္ၿပီး တစ္ဖက္လူကို ခိုးၾကၫ့္လိုက္ေလသည္။
ေရွာက္ခ်န္က ဒီေန့အိမ္ကို ေစာေစာျပန္လာသည္။ ထမင္းကိုျဖည္းျဖည္းေလးစားေနတာကလြဲၿပီး တျခားဘာအမူအရာမွရိွမေနေပ။ ဖုန္းကိုသာ စိုက္ၾကၫ့္ေနၿပီး တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ခ်က္ေနပံုရသည္။
ပိုင္ယန္လည္း ထမင္းစားခ်င္စိတ္မရိွေတာ့၍ ထမင္းစားပြဲကေနထထြက္လာလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ဖက္လူက စားလက္စကို ရပ္လိုက္ၿပီး သူ႔ကိုလိုက္ၾကၫ့္ေနသည္ကိုေတာ့ သူသတိမမူမိေပ။
ပိုင္ယန္က အခန္းထဲျပန္လာလိုက္ၿပီး အိပ္ရာေပၚလွဲလိုက္ကာ စိတ္အစံုကလည္း ဗလာက်င္းေနေလသည္။
ဒီဆက္ဆံေရးတြင္ သူဖက္ကသာ အရင္ဆံုး စၿပီး ခ်စ္ေရးဆိုခဲ့ရ၍ ေအာက္က်ိဳ႕ခဲ့ရသည္ေလ။ ေနာက္မွသာ ေရွာက္ခ်န္ဖက္က သူ႔အေပၚ ေကာင္းေကာင္းဆက္ဆံေပးလာ၍ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေလးႏွင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈရိွလာရသည္။ တစ္ခုေမ့ေနခဲ့တာက ေရွာက္ခ်န္က သူ႔ကိုေပးထားသမ်ွကို ျပန္သိမ္းသြားပိုင္ခြင့္ရိွတာကိုပါပဲ။ ဥပမာဆို အရင္ရက္က သူ ေရွာက္ခ်န္နားက ထြက္သြားမၫ့္သေဘာ ေျပာခဲ့မိတာေၾကာင့္ ယခုဆိုလ်ွင္ ေရွာက္ခ်န္က သူ႔ကို အရင္ကေပးေနက်ျဖစ္ေသာ ၾကင္နာမႈေလးမ်ားကို ရုတ္သိမ္းသြားခဲ့ၿပီျဖစ္ေလသည္။
တစ္ဖက္လူက သူ႔အေပၚ ဂရုစိုက္လြန္းတာေၾကာင့္ ထိုသို႔စိတ္တိုသြားတာမွန္သိေပးမယ့္ ပိုင္ယန္က ယခုအေျခအေနကို အနည္းငယ္မ်ွ ဝမ္းနည္းမိေလသည္။
တစ္ေယာက္တည္းေတြးေနတုန္း ကုတင္ေဘးက ဖုန္းက စတင္ျမည္လာေလသည္။
ဖုန္းေခၚဆိုသူက သူ႔ညီမေလး ပိုင္ေထာင္း... သို႔ႏွင့္ ပိုင္ယန္က ဖုန္းကို အျမန္ကိုင္လိုက္ၿပီး-
“ေဟး ေထာင္ေထာင္း ဘာကိစၥလဲ”
ပိုင္ေထာင္က ဝမ္းနည္းသြားသၫ့္ေလသံေလးႏွင့္ ဆိုလာေလသည္။
“ညီမေလးကို ဘာလို႔ အဲ့လိုေမးတာလဲ ကိုကို ဒီေန့ ညီမေလးကို လာႀကိဳရမယ္ေလ။ ေမ့ေနတာလား ကိုကို႔ကိုေစာင့္ေနတာၾကာလွေနၿပီ”
ပိုင္ယန္လည္း တစ္ခဏမ်ွေၾကာင္အသြားၿပီး ခ်က္ခ်င္းေတာင္းပန္ေလသည္။
“ေတာင္းပန္တယ္ကြာ... ကိုကိုခ်က္ခ်င္းလာခဲ့မယ္ေနာ္”
ပိုင္ေထာင္းက မႏွစ္ကပဲ ေကာလိပ္စတက္သည္။ သူမေလး ေနျပန္ေကာင္းလာၿပီးကတည္းက အထက္တန္းေက်ာင္းပညာမ်ားကို ဆက္သင္သည္။ ေကာလိပ္ဝင္ခြင့္စာေမးပြဲအတြက္ျပင္ဆင္သည္။ ဝင္ခြင့္ကို တန္းေအာင္မည္ဟုပင္ သူမက မေမ်ွာ္လင့္ထားေပ။ သို႔ေသာ္ ဝင္ခြင့္ေအာင္သြားသည္။ ဝင္ခြင့္ရသြားသၫ့္ တကၠသိုလ္ကလည္း ၿမိဳ႔ေတာ္ကအေကာင္းဆံုး တကၠသိုလ္ျဖစ္ၿပီး အေဆာင္လည္းေပးေသာေၾကာင့္ ပိတ္ရက္မွသာအိမ္ျပန္ရေလသည္။
ေရွာက္ခ်န္ႏွင့္ ႀကိတ္ျဖစ္ေနေသာ စစ္ေအးတိုက္ပြဲေၾကာင့္ ပိုင္ယန္ခမ်ား သူ႔ညီမ အိမ္ျပန္လာမၫ့္ေန့ကိုပင္ ေမ့ေနခဲ့၏။
ပိုင္ေထာင္းကဆက္ေျပာ၏-
“ကိုကို ညီမေလးအတြက္ အိတ္ယူခဲ့ေပးဦး ထၫ့္စရာအိတ္မရိွလို႔”
ပိုင္ယန္လည္း အင္းဟုတုန႔္ျပန္လိုက္ၿပီး ဖုန္းခ်လိုက္ကာ စတိုခန္းထဲတြင္ ခရီးေဆာင္အိတ္လိုက္ရွာေလသည္။ အႀကီးဆံုးအိတ္တစ္ခုကို ေရြးလိုက္ၿပီး ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းလာ၏။
သူျပင္ဆင္စရာရိွတာျပင္ဆင္ၿပီး ေအာက္ထပ္ေရာက္ေတာ့ ေရွာက္ခ်န္က ညစာကိုေအးေဆးစြာစားေနေလသည္။ ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းလာေသာ ပိုင္ယန္ကိုလည္း မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားေသးသည္။
ပိုင္ယန္လည္း စိတ္ထဲက သက္ျပင္းေလးႀကိတ္ခ်ၿပီး ခရီးေဆာင္အိတ္ကို သယ္ကာ အျပင္ဖက္သို႔ထြက္သြားေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ တံခါးနားအေရာက္တြင္ သူ႔ကိုတားလိုက္သည္။
“မင္းဘယ္သြားမို႔လဲ”
ဒါ ဒီရက္ပိုင္းတြင္ သူ႔ကို ေရွာက္ခ်န္စေျပာေသာ ပထမဆံုးစကားစုေလးျဖစ္သည္။
ပိုင္ယန္လည္း လန႔္သြားၿပီး ေနာက္လွၫ့္ၾကၫ့္မိေတာ့ ေရွာက္ခ်န္က စားပြဲကေန မတ္တပ္ရပ္ေနၿပီျဖစ္ကာ ရပ္ေနေသာပံုစံကလည္း အနည္းငယ္ေတာင့္တင္းေနေလသည္။ မ်က္ႏွာထားကလည္းေအးစက္ေနၿပီး ပိုင္ယန္ကို နက္ေမွာင္ေသာမ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ ၾကၫ့္ေနေလသည္။
“မင္းဘယ္သြားမို႔လဲ”
ေရွာက္ခ်န္က ထပ္ေမးျပန္သည္။ သူ႔အသံက ေအးစက္ေန၍ တစ္ဆိတ္ေၾကာက္စရာေကာင္းေနေလသည္။
ပိုင္ယန္က-
“ကြၽန္..ကြၽန္ေတာ္ ပိုင္ေထာင္းကို သြားႀကိဳမလို႔ပါ...”
သူေျပာလည္းေျပာၿပီးေရာ တစ္ဖက္လူ၏မ်က္ဝန္းထဲ၌ ေစာေစာက ရိွေနခဲ့ေသာ ရန္လိုမႈမ်ား ယူပစ္သလို ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလေတာ့သည္။ စိတ္ေအးသြားပံုလည္းရ၏။
ပိုင္ယန္၏ႏွလံုးသားေလးက တစ္ခုခုကိုနားလည္သြားသလို ေနြးေထြးသြားေလသည္။
ပိုင္ယန္ကေမးလိုက္သည္။
“ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ လိုက္မလား”
ေရွာက္ခ်န္က သူ႔ကို တစ္ခ်က္ၾကၫ့္လိုက္ၿပီး ထေလ်ွာက္လာကာ တံခါးနားတြင္ခ်ိတ္ထားေသာ ကားေသာ့ကို ျဖဳတ္ယူလိုက္ကာ စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာဘဲ ထြက္သြားေလသည္။
ခဏၾကာေတာ့ အိမ္ေရ႔ွကေန ကားဟြန္းသံထြက္လာသည္။ ပိုင္ယန္လည္း မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ ၿပံဳးလိုက္မိကာ အိတ္ကိုကားထဲထၫ့္ၿပီး ကားထဲဝင္ထိုင္လိုက္ေလသည္။
ႏွစ္ဦးသား လမ္းတစ္ေလ်ွာက္လံုး စကားတစ္ခြန္းမ်ွမေျပာခဲ့ေပ။ ပိုင္ေထာင္း၏တကၠသိုလ္မွာ သူတို႔ႏွင့္သိပ္မေဝးေပ။ ကားတစ္နာရီမ်ွၾကာေအာင္ ေမာင္းရေသာခရီးျဖစ္လင့္ကစား လမ္းက ေမာင္းရအဆင္ေျပသၫ့္အျပင္ မီးပြိုင့္လည္းသိပ္မေစာင့္ရ၍ မိနစ္ေလးဆယ္မ်ွႏွင့္ ေက်ာင္းေရာက္သြားေလသည္။
ပိုင္ေထာင္းက ေက်ာင္းဂိတ္ေပါက္တြင္ အၾကာႀကီးေစာင့္ပံုရသည္။ သူမႏွင့္ရင္းႏွီးေသာ ကားလိုင္စင္ကို ေတြ့သည္ႏွင့္ ေျပးထြက္လာသည္။ ပိုင္ယန္လည္း ကားထဲက ထြက္လိုက္ၿပီး ပိုင္ေထာင္းအတြက္ ယူလာေသာ ခရီးေဆာင္အိတ္ကို ထုတ္ကာ ပိုင္ေထာင္း၏အေဆာင္ထဲဝင္ပို႔ေပးလိုက္ေလသည္။ အျပင္သို႔ျပန္ထြက္လာေသာ အခါ ေရွာက္ခ်န္က ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ လက္ႏိႈက္၍ ကားကိုမွီၿပီးေစာင့္ေနေလသည္။
ေရွာက္ခ်န္၏အရပ္ျမင့္ျမင့္ေပၚ လမ္းမီးေရာင္မ်ား ျဖာက်ေနသည္မွာ အလြန္ၾကၫ့္ေကာင္းလွေပသည္။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ မိန္းကေလးတစ္စုက ေရွာက္ခ်န္ကို ကြက္ၾကၫ့္ကြက္ၾကၫ့္ လုပ္ရင္း တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ တြန္းထိုးလ်က္-
“တစ္ဆိတ္ေလာက္.. ေရွာက္ခ်န္လားဟင္ ကြၽန္မတို႔ကို လက္မွတ္ေလးထိုးေပးလို႔ ရမလား”
ေရွာက္ခ်န္၏မ်က္ခံုးမွာ အနည္းငယ္တြန႔္ေကြးသြားေလသည္။
အႏွီမိန္းကေလးမွာ လန႔္ဖ်ပ္သြားၿပီး ခ်က္ခ်င္းစကားဆိုေလသည္။
“ရပါတယ္....ရပါတယ္ ကြၽန္မရွင့္ကိုေနွာင့္ယွက္မိလို႔ေတာင္းပန္ပါတယ္”
“ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေဘာပင္နဲ႔စာရြက္ပါမလာလို႔ပါ”
ေရွာက္ခ်န္ကဆက္ေျပာ၏-
“ေဆာရီးပါ”
ေကာင္မေလးက မ်က္ႏွာေလးရဲသြားကာ-
“အာ ရပါတယ္ရွင္...ရပါတယ္.. တကယ္ေတာ့ေလ ကြၽန္မေမးစရာေလးရိွလို႔ပါ။ အပိုင္းသစ္ကို ဘယ္ေတာ့ေလာက္တင္မလဲဟင္။ တစ္လေတာင္ၾကာေနၿပီဆိုေတာ့ေလ...”
ပိုင္ယန္က အေနာက္ကေန ခြီးခနဲေနေအာင္ ရယ္ခ်မိသြား၍ မိန္းကေလးတစ္စုက ေနာက္လွၫ့္ၾကၫ့္လာၾကေလသည္။ ပိုင္ယန္ကို ျမင္ေတာ့ မ်က္ဝန္းေလးေတြ ျပဴးဝိုင္းသြားၾက၍-
“ဟယ္ မရီးလည္းပါလာတာကိုး”
ႏွစ္ဦးၾကားက ဆက္ဆံေရးကို ေရွာက္ခ်န္၏ပရိသတ္မ်ား အကုန္သိၾကေလသည္။ မသိဘဲရိွတတ္လား ေရွာက္ခ်န္တင္ေသာပို႔စ္၏ ၉၀ရာခိုင္ႏႈန္းခန႔္သည္ ပိုင္ယန္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားခ်ည္းသာ ျဖစ္တတ္သည္ေလ။
ပိုင္ယန္လည္း ရွက္ၿပံဳးေလးၿပံဳးလိုက္ေလသည္။ သူတစ္ခုခုေျပာဖို႔ စကားစရွာေနတုန္း ေရွာက္ခ်န္က စကားစေျပာလာသည္။
“ဒီည အပိုင္းသစ္ငါးပိုင္းတင္မယ္”
ဒီတစ္ခါ မ်က္လံုးျပဴးမ်က္ဆံျပဴးျဖစ္ရသူမွာ ပိုင္ယန္အလွၫ့္ျဖစ္သြားေလသည္။
ေကာင္မေလးမ်ားက စိတ္လႈပ္ရွားသြားၾကကာ-
“ဟုတ္ ဟုတ္ ဒါဆို ကြၽန္မတို႔ေစာင့္ေနပါ့မယ္”
သူတို႔လည္း ထြက္သြားေရာ ပိုင္ယန္က ေရွာက္ခ်န္နားတိုးသြား၍ ေမးလိုက္သည္။
“ဒီေန့တစ္ရက္တည္းကို ငါးပိုင္းတဲ့လား။ ခင္ဗ်ားတကယ္ေျပာေနတာလား”
ေရွာက္ခ်န္ေရးေသာ ျဖစ္ရပ္ဆန္းၾကယ္ စံုေထာက္ဝတၴုမ်ိဳးမွာ ေသခ်ာစဉ္းစားၿပီးမွ ေရးဖို႔ေကာင္းေသာ ဝတၴုမ်ိဳးျဖစ္ေလသည္။ အကယ္၍ ဟာကြက္တစ္ခုရိွသြားလ်ွင္ ေရ႔ွဆက္ေရးဖို႔ခက္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စေရးသည္ႏွင့္ ေသခ်ာေလးဖန္တီးရေသာ လက္ဝင္ေသာ စာေပအမ်ိဳးအစားျဖစ္ေလသည္။ စာဖတ္သူေတြ သေဘာက် လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ ေရးေပးလိုက္လ်ွင္ ဝတၴု၏အရည္အေသြးမွာ နိမ့္ပါးသြားေပလိမ့္မည္။
သို႔ေသာ္လည္း ေရွာက္ခ်န္က ယံုၾကည္မႈအျပၫ့္ႏွင့္-
“ကိုယ္ေရးၿပီးေနၿပီ။ ညကိုးနာရီမွာတင္လိုက္ရံုပဲ”
ေျပာၿပီးတာနဲ႔ ေရွာက္ခ်န္က ပိုင္ယန္လက္ထဲက ခရီးေဆာင္အိတ္ကို လက္လႊဲယူလိုက္ကာ ေနာက္ဖံုးထဲထၫ့္လိုက္ၿပီး ကားထဲဝင္ထိုင္လိုက္ေလသည္။
ပိုင္ယန္လည္းကားထဲဝင္ထိုင္ရင္း စဉ္းစားေနမိသည္။ ေရွာက္ခ်န္က အခုတေလာ အိမ္ျပန္ေရာက္တာႏွင့္ တန္းအိပ္တတ္သည္ေလ။ ဘယ္အခ်ိန္စာသြားေရးလိုက္တာလဲ။ သို႔ေပမယ့္ သူအရင္ကေတာ့ အိမ္ျပန္ေနာက္က်တတ္သည္။
ပိုင္ေထာင္းက အိမ္ေရာက္သည္ႏွင့္ အခန္းထဲတန္းဝင္သြားေလသည္။ ပိုင္ယန္က ေရခ်ိဳးရန္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္သြားေလသည္။ ေရခ်ိဳးၿပီးျပန္ထြက္လာေတာ့ အိပ္ရာေပၚအိပ္ေမာက်ေနေသာ ေရွာက္ခ်န္ေၾကာင့္ ေမးခ်င္ေနသၫ့္ ေမးခြန္းမ်ားကို ျပန္မ်ိဳခ်လိုက္ရေလသည္။
အေမွာင္ထဲတြင္ သူမ်က္ႏွာၾကက္ကို ေငးၾကၫ့္ေနမိသည္။ ဒီေန့ ေရွာက္ခ်န္၏အမူအရာမ်ားကို ေျခရာေကာက္ၾကၫ့္ရင္း သူႏွလံုးသားေလးက ခ်ိဳၿမိန္လာေလသည္။ သို႔ေပမယ့္ သူမေသခ်ာေသးေပ။ ေခါင္းအံုးတစ္ဖက္တြင္အိပ္ေနသူကို သူလွၫ့္ၾကၫ့္မိေလသည္။
ေရွာက္ခ်န္က သူ႔ကို ေက်ာေပး၍အိပ္ေနေလသည္။ ေရွာက္ခ်န္၏ေက်ာျပင္မွာ က်ယ္ျပန႔္၍ သူႏွင့္ရင္းႏွီးလွေသာ ကိုယ္ေငြ့ေနြးေနြးကိုလည္း ခံစားမိေနသည္။
ပိုင္ယန္က ေရွာက္ခ်န္၏ေက်ာျပင္နား ကိုယ္ကိုေရႊ့လိုက္ၿပီး နဖူးေလးကို တစ္ဖက္လူ၏ ေက်ာျပင္ႏွင့္ကပ္ထားေလ၏။
ေလထုက တိတ္ဆိတ္ေနၿပီး တစ္ဖက္လူထံက အသက္ရႉသံကအစ ၾကားေနရေလသည္။ ငါးမိနစ္မ်ွၾကာသည္အထိ တစ္ဖက္လူကဘာမွတုန႔္ျပန္ျခင္းမရိွလာ၍ ထထိုင္လိုက္ၿပီး ေရွာက္ခ်န္၏ပါးျပင္ကို ငံု႔နမ္းလိုက္ေလသည္။
သူျပန္လွဲမလို႔လုပ္လိုက္ေပမယ့္ သန္မာေသာလက္တစ္စံုက သူ႔ကို အိပ္ရာေပၚဖိခ်လာေလသည္။
ညအိပ္မီးေလးသာထြန္းထား၍ သူမ်က္ဝန္းကိုေမွးက်ဉ္းလိုက္၍ ၾကၫ့္မွ တစ္ဖက္လူကို သဲသဲကြဲကြဲ ျမင္ရေလသည္။
ေရွာက္ခ်န္၏မ်က္ဝန္းမ်ားက ေတာက္ပေနၿပီး ပင္ပန္းမႈအရိပ္အေရာင္ စိုးစဉ္းမ်ွရိွမေနေပ။ ေသခ်ာေပါက္ ေရွာက္ခ်န္က အိပ္ေနတာမွ မဟုတ္တာ။ အခုအခ်ိန္အထိေတာင္ ေရွာက္ခ်န္၏အမူအရာက ေအးစက္ေနေလသည္။
ေအးစက္လွေသာ အမူအရာႏွင့္ေရွာက္ခ်န္က ပိုင္ယန္ကို လန႔္ေစသည္။ သူအနည္းငယ္မ်ွ တုန္ရင္သြားမိေလသည္။ တစ္ဖက္လူက သူ႔လက္မ်ားကို ဦးေခါင္းထက္၌ ခ်ူပ္ထားၿပီး ေျခေထာက္မ်ားကိုလည္း ဖိခ်ထားေလသည္။
“ဒီလိုမလုပ္ပါနဲ႔...”
ေရွာက္ခ်န္ဘာလုပ္ေတာ့မည္ကို သူသိသည္။ သူစိတ္မပါ၍ တစ္ဖက္လူကိုေတာင္းဆိုမိသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ေရွာက္ခ်န္က သူ႔စကားကို လံုးဝနားမေထာင္ေပ။ ပိုင္ယန္ကို လက္တစ္ဖက္တည္းႏွင့္ ခ်ဳပ္ထား၍ ခါးကို ပြတ္သပ္လိုက္ေလသည္။ ထိုမ်ွသာမက တစ္ဖက္လူ၏ ရင္ဘတ္က အသီးေလးမ်ားကိုလည္း ဆြဲဆိတ္လိုက္ေသးသည္။
“အား....”
ပိုင္ယန္က နာသြားေသာ္လည္း တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ သာယာမႈတစ္ခ်ိဳ႕ခံစားလာရကာ ခႏၶာကိုယ္က ပူေလာင္လာေလသည္။
ေရွာက္ခ်န္က ပိုင္ယန္၏ရင္ဘတ္က ပဲနီေစ့ေလးႏွစ္ခုကို ေခ်ၿပီးသြားေတာ့ ေအာက္သို႔ဆက္ဆင္းလာကာ ပိုင္ယန္၏ညအိပ္ဝတ္ေဘာင္းဘီႏွင့္ အတြင္းခံကို ခြၽတ္ခ်လိုက္ေလသည္။
အဝတ္လြတ္သြားေသာ ပိုင္ယန္၏ေအာက္ပိုင္းသည္ အတန္ငယ္မာေနၿပီျဖစ္ေလသည္။ ပိုင္ယန္လည္း ရွက္လွ၍ ေခါင္းေလးကို တစ္ဖက္လွၫ့္ထားမိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တစ္ဖက္လူက လုပ္စရာရိွသည္တို႔ကို ဆက္လုပ္ေန၏။
ပိုင္ယန္၏ ေအာက္ပိုင္းထက္တြင္ ပူေနြးက်ယ္ျပန႔္လွေသာ လက္ဖဝါးႀကီးတစ္ခုက ဆုပ္ကိုင္ထားေလသည္။ ျဖည္းညင္းစြာ အထက္ေအာက္ေရြ့လ်ားေပးေနရာက ပိုမိုျမန္ဆန္ေပးလာေလသည္။ ေရွာက္ခ်န္၏ လက္ေခ်ာင္းမ်ားလႈပ္ရွားသြားတိုင္း တိတိပပၫွပ္ထားတတ္ေသာ ေရွာက္ခ်န္၏လက္သည္းမ်ားက ပိုင္ယန္အရာ၏ ထိပ္အဝေလးကို ပြတ္တိုက္သြားတတ္သၫ့္အတြက္ ပိုင္ယန္မွာ အနည္းငယ္တုန္ရင္သြားေလသည္။ သူတစ္ဖက္လူကို အသနားခံေသာ အၾကၫ့္ႏွင့္ၾကၫ့္လိုက္မိသည္။
“ေရွာက္ခ်န္...”
ေရွာက္ခ်န္က ေအးတိေအးစက္ဟန္ႏွင့္ ႏွာမႈတ္လိုက္ကာ ေျပာလိုက္သည္။
“ကိုယ့္ကိုေတာင္းပန္ခ်င္ၿပီလား။ ကိုယ္မရိွဘဲေနႏိုင္ရဲ့လား”
ပိုင္ယန္၏ အနည္းငယ္ေထျြပားေနေသာ စိတ္အစံုတို႔မွာ ထိုစကားလံုးတို႔ေၾကာင့္ အသိစိတ္ျပန္ဝင္လာေလသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဖိကိုက္ထားရင္း တိတ္ဆိတ္ေန၏။
“ေျပာ မင္းမွားသြားပါတယ္လို႔။ အဲ့ဒါဆို ကိုယ္မင္းကိုေပးမယ္”
ေရွာက္ခ်န္ကေျပာေလ၏။
ပိုင္ယန္က အခုလိုမ်ိဳးကို ျဖစ္ခ်င္သည္မဟုတ္ေပ။ ေနာက္ဆိုရင္ေရာ ေရွာက္ခ်န္ စာေကာင္းေကာင္းမေရးေတာ့ရင္ သူဘယ္လိုလုပ္ရပါ့။... ၿပီးေတာ့ ထိုအခ်ိန္တုန္းက ေရွာက္ခ်န္က သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ႏွစ္ပတ္လည္ေန့ကို ေပါ့ေပါ့တန္တန္သာသေဘာထားခဲ့ေလသည္။ ထိုကိစၥကိုလည္း သူအခုထိ ဝမ္းနည္းေနဆဲျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူေခါင္းခါလိုက္၍-
“ကြၽန္ေတာ္ မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး”
ေရွာက္ခ်န္၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ားမွာေတာင့္ခဲသြားေလေတာ့သည္။ မ်က္ႏွာကလည္း ေဒါသေရာင္လႊမ္းသြားကာ အိပ္ရာေပၚက ထ၍ အခန္းျပင္သို႔ထြက္သြားေလသည္။
ဒီလိုႏွင့္ စစ္ေအးတိုက္ပြဲသည္ စေန၊ တနဂၤေနြအထိဆက္သြားေလသည္။
ပိုင္ေထာင္းေတာင္မွ သူတို႔ႏွစ္ဦးၾကားက မူမမွန္ေသာေလထုကို ရိပ္မိဟန္ႏွင့္ ေရွာက္ခ်န္အျပင္ထြက္သြားေတာ့ ပိုင္ယန္ကိုေမးေလသည္။
“ကိုကို ကိုကိုနဲ႔ေရွာက္ခ်န္ကိုကို ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ။ စကားမ်ားထားၾကတာလား”
ပိုင္ယန္က ခါးသီးစြာၿပံဳးလိုက္ကာ-
“စိတ္မပူနဲ႔ေနာ္ ကိုကိုတို႔ေျဖရွင္းမွာပါ”
ေျပာေတာ့မွ ဒီအေျခအေနက ဆိုးဝါးေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ေပ။ တစ္ဖက္ဖက္က အေလ်ာ့ေပးၿပီးေခ်ာ့လိုက္လ်ွင္ ျပႆနာကၿပီးသြားမည္ပင္။ အရင္တုန္းက သူပဲအရင္စေခ်ာ့ခဲ့ရတာမဟုတ္လား။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆက္ဆံေရးတစ္ခုမွာ အေလ်ာ့ေပးရတဲ့တစ္ေယာက္ေယာက္ကေတာ့ ရိွစၿမဲပဲေလ။
စစ္ေအးတိုက္ပြဲက ၇ ရက္ေျမာက္ေန့ပင္ ေရာက္လာေခ်ၿပီ။ ပိုင္ယန္လည္း မေနႏိုင္ေတာ့၍ အရင္စေခၚရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေလသည္။ ရယ္ခါမွ ရယ္ေစေတာ့။ အလုပ္ႏွင့္ေရွာက္ခ်န္ဆို သူေရွာက္ခ်န္ကိုသာ ဦးစားေပးမည္။
ထိုညေနတြင္ ႏွစ္ဦးလံုး ပိုင္ေထာင္းကို ေက်ာင္းျပန္ပို႔လိုက္ေလသည္။ သို႔ေသာ္လည္းအျပန္လမ္းတြင္မူ ကားလမ္းၾကပ္ေလသည္။ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္က ဝီစီကို မႈတ္ေနေသာ္လည္း ကားထဲ၌ေလထုကမူ တိတ္ဆိတ္ေနေလသည္။
ေရွာက္ခ်န္၏မ်က္ႏွာထားမွာ ေအးစက္ေနၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့ထားကာ ေရ႔ွတူရူကိုသာ ၾကၫ့္ေနေလသည္။ ပိုင္ယန္လည္း သက္ျပင္းေလးခိုးခ်လိုက္ရင္း ဒီအခြင့္အေရးကိုအသံုးခ်ကာ ေရွာက္ခ်န္ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေလသည္။
“မင္းဘယ္အခ်ိန္အထိေခါင္းမာေနဦးမွာလဲ”
ရုတ္တရတ္ထြက္ေပၚလာေသာ ေမးခြန္းေၾကာင့္ ပိုင္ယန္လန႔္သြားေလသည္။ ပိုင္ယန္လည္း ေဘးကလူကို ေၾကာင္ၾကၫ့္ေနမိသည္။
ေရွာက္ခ်န္၏မ်က္ဝန္းမ်ားက ေအးစက္စူးရွေနၿပီး ပူပန္ရိပ္မ်ားလည္း ယွက္သိုင္းေနကာ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ၾကၫ့္လိုက္ရင္းေမးေလသည္။
“မင္းကိုယ့္ကို တစ္သက္လံုးစကားမေျပာေတာ့ဘူးလား”
ပိုင္ယန္၏စိတ္အစံုက ဗလာက်င္းေနကာ ခဏတာမ်ွ ဘာျပန္ေျဖရမလဲမသိေပ။ ထိုအခိုက္ ေရ႔ွကားကေရႊ့သြား၍ ေရွာက္ခ်န္လည္း စီယာတိုင္ကို လွၫ့္လိုက္ကာ လမ္းေဘးတစ္ေနရာတြင္ထိုးရပ္လိုက္ေလသည္။ ၿပီးတာနဲ႔ ပိုင္ယန္ဖက္လွၫ့္ၿပီးေမး၏။
“အလုပ္က အဲ့ေလာက္အေရးႀကီးလား။ ကိုယ့္ကို အလုပ္လုပ္ေအာင္လုပ္ဖို႔ ႏွစ္ပတ္လည္ေန့ကိုေတာင္ မစဉ္းစားေပးဘူး။ ကိုယ့္ကို စကားလည္းမေျပာဘူး။ မင္းအရမ္းမလြန္ဘူးလား”
ပိုင္ယန္က ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျဖေလသည္။
“ကြၽန္ေတာ္ မဟုတ္.....”
“ေသခ်ာေပါက္ ဟုတ္တယ္ေနာ္”
ေရွာက္ခ်န္က သူ႔ကို ျဖတ္ေျပာေလသည္။
“ကိုယ္ အရင္တစ္ခါကတည္းက ေျပလည္ေအာင္လုပ္ဖို႔ဟာ။ မင္းက ကိုယ့္ကို ခြင့္မလႊတ္ခ်င္ဘူးေလ။ အေရးမပါတဲ့ ဝတၴုတစ္အုပ္အတြက္နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ခုႏွစ္ရက္ၾကာေအာင္ ရန္ျဖစ္တာ မလြန္လြန္းဘူးလား”
ပိုင္ယန္က ဘာျပန္ေျပာရမွန္းပင္ မသိေတာ့ဘဲ-
“ခင္ဗ်ားရဲ့ဝတၴုကို ဘာလို႔ အေရးမပါတဲ့ ဝတၴုလို႔ေျပာရတာလဲ”
“ဒါ အေရးမပါတဲ့ဝတၴုပဲဟာ ဘာမွအေရးမႀကီးဘူး”
ေရွာက္ခ်န္၏အသံက တိုးသြားကာ-
“မင္းေလာက္ ဘာမွ အေရးမႀကီးဘူးေလ”
ပိုင္ယန္မွာ လံုးဝေၾကာင္ေၾကာင္ေလးျဖစ္သြားရကာ ႏွလံုးသားကလည္း ေပါက္ထြက္မတတ္ကိုခုန္ေနေလသည္။
“ခင္ဗ်ား...”
ပိုင္ယန္၏ပါးျပင္မွာရဲတက္လာကာ တိုးတိုးေလးေရရြတ္လိုက္ေလသည္။
“အဲ့တုန္းကလည္း ခင္ဗ်ားဘာမွမေျပာခဲ့ပါဘူးေနာ္ အဲ့တုန္းက ေတာင္းပန္ခဲ့တာကြၽန္ေတာ္ကို...”
အခု ဆက္စိတ္ဆိုးဖို႔ေတာင္ အင္အားမရိွေတာ့ေပ။ ေရွာက္ခ်န္ေျပာသြားေသာ စကားေလးမ်ားမွာ ျငင္းရခက္လွသည္။ မသိလ်ွင္ ပိုင္ယန္ဖက္က အလြန္လိုပဲ။ ခံစားရတာ။ အရမ္းအႏိုင္က်င့္လြန္းတယ္၊
ေရွာက္ခ်န္က ေအးတိေအးစက္ ႏွာမႈတ္လိုက္၍ ပိုင္ယန္၏ေမးေစ့ေလးကို ဆုပ္ကိုင္ကာ ဆိုလိုက္သည္။
“မင္းကိုအဲ့လိုစကားေျပာဖို႔ ဘယ္သူေျပာလဲ။ မင္းသိပါတယ္ ကိုယ္က ကိုယ့္စကားနားမေထာင္ရင္ ဘယ္ေလာက္စိတ္ဆိုးလဲဆိုတာ”
“ကြၽန္ေတာ္က ဒီအတိုင္းေျပာလိုက္တာပါ”
“ေျပာမရဘူးေလ။ မင္းအဲ့ေန့က ခရီးေဆာင္အိတ္ႀကီးသယ္ၿပီးဆင္းလာတာ ကိုယ့္ကို ၿခိမ္းေျခာက္ဖို႔မလား ဟမ္”
ပိုင္ယန္လည္း ထိုေန့က ေရွာက္ခ်န္၏ ပူပန္ေၾကာင့္ၾကေနေသာ မ်က္ႏွာထားေလးကို ျပန္အမွတ္ရသြားကာ ၿပံဳးလိုက္၍-
“ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားက ကြၽန္ေတာ္ထြက္သြားမွာ ေၾကာက္ေနတာေပါ့ေလ”
“....”
ေရွာက္ခ်န္က ခဏတာမ်ွတိတ္သြားၿပီး မ်က္ဝန္းတို႔ကို ေမွးၾကၫ့္လိုက္၍-
“မင္းက ကိုယ့္ကို ရယ္တယ္ေပါ့ေလ”
ပိုင္ယန္လည္း တစ္စံုတစ္ရာကို အာရံုခံမိသြား၍ သူမွားသြားၿပီမွန္းရိပ္မိေလသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေရွာက္ခ်န္က ခ်က္ခ်င္း ကားတံခါးဖြင့္ကာ သူ႔ေနရာက ဆင္းလာၿပီး ပိုင္ယန္ဖက္ဆီသို႔ ကူးလာေလသည္။ ပိုင္ယန္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ကားေနာက္ခန္းထဲသို႔ ပစ္ထၫ့္လိုက္ေလသည္။
အေနာက္ခံုက က်ယ္ဝန္းေသာ္လည္း ပိုင္ယန္ခမ်ား လက္ကို အခ်ဳပ္ခံထားရ၍ လႈပ္မရေပ။ တစ္ဖက္လူက သူေဘာင္းဘီကို အၾကမ္းပတမ္းခြၽတ္ေနသည္ကိုသာ ၾကၫ့္ေနႏိုင္သည္။ ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလံုး ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္သြား၍ ပိုင္ယန္ခမ်ား တြန႔္သြားမိေလသည္။ ရုန္းေနသျဖင့္ ေရွာက္ခ်န္က သူ႔တင္ပါးကို ျဖန္းခနဲျမည္ေအာင္ ရိုက္လိုက္ေလသည္။
“အား”
သူနာသြား၍ မ်က္ေမွာင္က်ဳတ္မိသြားေလသည္။ အရိုက္ခံလိုက္ရသၫ့္ေနရာက ထူပူသြားေလသည္။
“ကိုယ္မင္းကို စကားနားေထာင္လာေအာင္ သင္ေပးရမယ္”
ေရွာက္ခ်န္က လက္ေျမာက္လိုက္ၿပီး ပိုင္ယန္၏တင္ပါးလံုးေလးမ်ားကို ရိုက္ေနေလသည္။ သို႔ေသာ္ အားသိပ္မျပင္း၍ နာက်င္မႈမရိွသၫ့္အျပင္ သာယာမႈကိုပင္ လႈံ႔ေဆာ္ေနေလသည္။
ေရွာက္ခ်န္၏ရိုက္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ပိုင္ယန္၏တင္ပါးေလးမ်ားမွာ မွၫ့္ေနေသာ မက္မြန္သီးေလးမ်ားကဲ့သို႔ ရဲရဲေလးျဖစ္ေနေလသည္။ ပိုင္ယန္လည္း မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ မ်က္ႏွာေလးကို ဖြက္ထားမိသည္။ တစ္ဖက္လူ၏ ျဖန္းခနဲေနေအာင္ရိုက္ေနေသာ အသံမ်ားမွာ ပိုမိုက်ယ္ေလာင္လာ၍ လက္တစ္ဖက္ကလည္း တင္ပါးႏွစ္ခုၾကားက အခ်ိဳင့္ေလးထဲသို႔ လ်ိႈဝင္လာကာ တြင္းေပါက္ေလးကို အနည္းငယ္ေခ်ာ့ျမဴလိုက္ေလသည္။
အေနာက္ေပါက္ေလးမွာ အေတြ့အႀကံဳရိွေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တိုးဝင္လာေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို ရစ္ပတ္ဆုပ္ႏြယ္ထားကာ ပိုလို႔နက္နက္တိုးဝင္လာေစေအာင္ ဆြဲေဆာင္ေနေလသည္။
ေရွာက္ခ်န္က ႏွာမႈတ္လိုက္၍
“ဒီလိုေတာင္ ျဖစ္ေနတာကို မင္းကိုယ့္ကို ဘာလို႔မေတာင္းပန္ေသးတာလဲ”
ပိုင္ယန္မွာရွက္လြန္း၍ ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုသာကိုက္ထားကာ ဘာမ်ျွပန္မေျပာေပ။
ဒီတစ္ခါေရွာက္ခ်န္က စိတ္မတိုေတာ့ဘဲ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို အေနာက္ဖက္ရပ္ဝန္းေလးထဲက ထုတ္လိုက္ၿပီး ပိုင္ယန္၏ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလံုးကို ခါးကေနဆြဲေပြ့လိုက္၍ သူ႔ေခါင္းကို တင္ပါးလံုးေလးႏွစ္ခုၾကားထဲ ျမႇဳပ္လိုက္ကာ လ်ွာႏွင့္လ်က္လိုက္ေလသည္။
ပိုင္ယန္က ေရွာက္ခ်န္၏ခႏၶာကိုယ္ထက္၌ ရိွေနၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာက ေရွာက္ခ်န္၏ေထာင္မတ္ေနေသာ အရာႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အေနအထားျဖစ္ေနေလသည္။ သူမတ္တပ္ထရပ္လိုက္ဖို႔လုပ္ေပမယ့္ သူ႔အေနာက္ေပါက္ေလးထဲ ေရွာက္ခ်န္လ်ွာက တိုးဝင္လာသျဖင့္ သူလဲၿပိဳက်သြားေလသည္။
“မင္းကို အခြင့္အေရးေပးမယ္ ကိုယ့္ကိုသာယာေအာင္လုပ္ေပး”
ေရွာက္ခ်န္က ေျပာေနရင္း ပိုင္ယန္၏တြင္းေပါက္ေလးထဲသို႔ လက္ေခ်ာင္းထၫ့္လိုက္ကာ လ်က္လိုက္ရင္း-
“မဟုတ္ရင္ ကိုယ္မင္းကိုဖာ့ခ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မနမ္းေပးဘူးေနာ္”
ထိုၿခိမ္းေျခာက္မႈက အလြန္တရာကို တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ႏိုင္လွ၍ ပိုင္ယန္မွာ ခ်က္ခ်င္း ရွက္ေသြးျဖာသြားေလသည္။ ေရွာက္ခ်န္က သူ႔ကို နာခံေအာင္လုပ္သၫ့္ေနရာတြင္ အလြန္ကြၽမ္းက်င္လွသည္။
ပိုင္ယန္လည္း မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေအာက္က မသက္မသာျဖစ္ေနမႈကို သည္းခံလိုက္ကာ ေရွာက္ခ်န္၏ေဘာင္းဘီကို ခြၽတ္လိုက္ကာ သူႏွင့္ရင္းႏွီးၿပီးသာ ပစၥည္းကို ထုတ္လိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ မာေနၿပီျဖစ္ေသာ အရာကို ပါးစပ္ေလးဟကာ ထၫ့္ငံုလိုက္ေလသည္။
ၫွီစို႔စို႔ရနံ႔က သူ႔ခံတြင္းထဲ ပ်ံ့ႏွံ႔သြား၏။ သူတစ္ဖက္လူ၏ အရာကို ငံုစုပ္ေနရင္း ေအာက္က လက္ေခ်ာင္းဒဏ္ကိုလည္းသည္းခံရေသးသည္။ ေအာက္က လက္ေခ်ာင္းအေရအတြက္မွာ သံုးေခ်ာင္းအထိေရာက္ေနၿပီျဖစ္၏။ ခႏၶာကိုယ္ကအပူေၾကာင့္ အေနာက္ဖက္မွ မသက္မသာျဖစ္မႈသည္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသကဲ့သို႔ ျဖစ္သြားေလသည္။ ပိုင္ယန္၏ တြင္းေပါက္ေလးထဲ တစ္ေနရာကို ေရွာက္ခ်န္၏လက္ေခ်ာင္းမ်ားက တရစပ္ဖိေခ်ေနသည္ေလ။ ပိုင္ယန္မွာ လန႔္သြား၍ ရုန္းကန္လိုက္ေသာ္လည္း တစ္ဖက္လူက သူ႔ကိုလႊတ္မေပးဘဲ ဆြဲထားသည္။
ေရွာက္ခ်န္၏လက္တစ္ဖက္က ပိုင္ယန္၏ေခါင္းကို ထိန္းကိုင္ထားကာ အာခံတြင္းေလးထဲသို႔ ေဆာင့္သြင္းေနေလသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ ပိုင္ယန္၏အထိမခံလွေသာ အတြင္းသားတစ္ေနရာကိုလည္း လက္ေခ်ာင္းတို႔ႏွင့္ ဖိေခ်ကာ လႈံ႔ေဆာ္ေနေလသည္။ ပိုင္ယန္၏အေရ႔ွဖက္က ထြက္လာေသာ အရည္မ်ားကိုလည္း လ်ွာႏွင့္လ်က္လိုက္ေသးသည္။
ငါးမိနစ္ အတြင္းမွာတင္ ပိုင္ယန္ခမ်ာ မ်က္ဝန္းေလးမ်ား ရဲရဲနီသည္အထိ အႏိွပ္စက္ခံလိုက္ရေလသည္။ သူ႔ခမ်ာ ၿပီးခ်င္ရွာ၍ တုန္ပင္တုန္ယင္ေနရွာေသာ္လည္း ေရွာက္ခ်န္က သူ႔ကိုဆြဲမလိုက္ကာ သူ႔ေပါင္ေပၚထိုင္ေစေလသည္။
“ကြၽတ္ ဒီေလာက္ေတာင္ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ”
ေရွာက္ခ်န္က ၿပံဳးလိုက္ကာ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းက က်လာေသာ အရည္မ်ားကို လက္ႏွင့္သုတ္လိုက္ကာ သူ႔အရာကိုသုတ္လိမ္းလိုက္၍-
“မင္းသိၿပီလား မင္းအမွားကို အခုဝန္ခံခ်င္ၿပီလား”
ပိုင္ယန္က လႊတ္ထုတ္ခါနီးဆဲဆဲ ျဖစ္ေန၍ တုန္ရင္ေနကာ တစ္ဖက္လူ၏လည္တိုင္ကို သိုင္းဖက္လိုက္၍ စိတ္မရွည္စြာေျပာလိုက္ေလသည္။
“ကြၽန္ေတာ္မွားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားလည္းမွားတာပဲေလ”
သူထင္လိုက္တာက ေရွာက္ခ်န္က သူ႔စကားကို ျငင္းလိမ့္မည္ဟု... သို႔ေသာ္လည္း ေရွာက္ခ်န္က သူမထင္မွတ္ထားေသာ စကားတို႔ကိုေျပာေလသည္။
“မင္း ကိုယ္မွားေနတယ္ဆိုလည္း ေကာင္းေကာင္းေျပာေပါ့။ ကိုယ္ေတာင္းပန္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ မင္းအဲ့လို ထြက္သြားမယ္ဆိုတဲ့စကားေတာ့ ေျပာလို႔မရဘူးေလ မင္းကိုယ့္ကိုထားခဲ့လို႔မရဘူး သိရဲ့လား”
ထိုစကားေလးက ပိုင္ယန္၏ႏွလံုးသားေလးကို အင္အားမဲ့သြားေစေလသည္။ သူလံုးဝစိတ္မတိုေတာ့ေပ။ ဤကဲ့သို႔ အေခ်ာခံရလ်ွင္ သူဘယ္ေလာက္ေဒါသေတြကို ေမာင္းတင္ထားထား သူေပ်ာ့ညံ့သြားရမည္သာ။
“သိပါၿပီ....”
“ေကာင္းတယ္”
ေရွာက္ခ်န္က သူ႔ကိုနမ္းလိုက္ၿပီး
“ထထိုင္”
ပိုင္ယန္က-
“ကြၽန္ေတာ္ထိုင္ထားၿပီးၿပီေလ”
ေရွာက္ခ်န္က စကားမေျပာဘဲ ၫုတုတုအၾကၫ့္ႏွင့္ၾကၫ့္ေနေလသည္။
ပိုင္ယန္က ခ်က္ခ်င္းဆိုလိုရင္းကို သေဘာေပါက္သြားကာ မ်က္ႏွာေလးရဲသြားၿပီး-
“မရဘူး အျပင္ကလူေတျြမင္သြားလိမ့္မယ္”
အျပင္က ေမွာင္ရီပ်ိဳးစအခ်ိန္ျဖစ္ေသာ္လည္း သူတို႔ကားရပ္ထားသၫ့္ေနရာတြင္ လမ္းမီးတိုင္မ်ား ထြန္းထားေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လင္းခ်င္းေန၏။ တစ္ေယာက္ေယာက္ေဘးကၾကၫ့္မိလ်ွင္ သူတို႔ကားထဲတြင္ တစ္ခုခုလုပ္ေနသည္ကို တန္းျမင္သြားမည္မွာ အေသအခ်ာပင္။
ေရွာက္ခ်န္က ႏွာမႈတ္လိုက္၍-
“အျပင္ကေနဆို အထဲကို ေသခ်ာမျမင္ရဘူးေလ။ ျမင္ရရင္ေတာင္ မင္းလႈပ္ေနတာေလာက္ပဲ ျမင္ရမွာ ဘာေၾကာက္စရာရိွလဲ”
ပိုင္ယန္မွာရွက္လြန္း၍ ရင္ဘတ္ေလးပင္ ခ်င္းခ်င္းနီသြားေလသည္။ သူခဏေလာက္ စဉ္းစားေနေပမယ့္ သူေရွာက္ခ်န္၏ သံေခ်ာင္းကဲ့သို႔မာတင္းေနေသာ အရာကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ကာ ကိုယ္ေလးကို ႂကျြပီး ထိုင္ခ်လိုက္ေလသည္။
အေနာက္ေပါက္ေလးမွာ အဆက္ဆံမခံရတာ အနည္းငယ္ၾကာၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ ခုနကေျဖေလ်ာ့ထားေပးေသာ္လည္း နာေနတုန္းပင္။ တစ္ဝက္သာ ဝင္ေသးေသာ္လည္း ပိုင္ယန္ခမ်ားေျခတံမ်ားပင္ တုန္လာေလသည္။ သူ႔ခမ်ာ ထပ္လည္းမထိုင္ခ်ရဲေတာ့၍ ေရွာက္ခ်န္ကိုသာ အကူအညီေတာင္းရေလသည္။
“ကူညီေပးပါဦး”
ေရွာက္ခ်န္က သေရာ္ၿပံဳးေလးၿပံဳးၿပီး-
“ဆက္ထိုင္”
ပိုင္ယန္က ဝမ္းနည္းသြားဟန္ေလးႏွင့္-
“ခင္ဗ်ားကိုကြၽန္ေတာ့ကို လုပ္ေပးေလ... အႏိုင္မက်င့္ပါနဲ႔ေနာ္”
ေရွာက္ခ်န္၏အၿပံဳးက ေတာင့္ခဲသြားရၿပီး အံႀကိတ္လိုက္ကာ-
“ကိုယ္တကယ္အႏိုင္က်င့္တာ ဘယ္လိုဆိုတာ မင္းမသိေသးဘူးထင္တယ္”
ေျပာလည္းေျပာၿပီးေရာ ခုနက တစ္ဝက္ဝင္ၿပီးေသာ အရာကို တစ္ဆံုးေဆာင့္သြင္းလိုက္ေလသည္။
ပိုင္ယန္၏အသက္ရႉတာကိုပင္ ရပ္ထားလိုက္မိ၍ ေအာ္ငိုမိမတတ္ျဖစ္သြားရေလသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေရွာက္ခ်န္က သူ႔ပါးစပ္ေလးကို နမ္းလိုက္၍ ငိုသံကထြက္မလာေပ။ ေရွာက္ခ်န္၏လ်ွာျပားသည္ ပိုင္ယန္၏အာခံတြင္းထဲတြင္ က်င္လည္စြာထိုးေမႊေနေလသည္။ ႏူးညံ့လွေသာ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကို တစ္လွၫ့္စီစုပ္နမ္းရင္း အနမ္းက နက္ရိႈင္းလာေလသည္။ ပိုင္ယန္လည္း မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေရွာက္ခ်န္၏ရင္အုပ္ထက္တြင္ လဲၿပိဳက်သြားကာ အသက္ျပင္းျပင္းရႉ၍ ေလသံတိုးဖြဖြေလးႏွင့္ စကားဆိုလာေလသည္။
ပိုင္ယန္၏တြင္းေလးထဲရိွ အရာမွာ တစ္ခ်က္လႈပ္သြားေလသည္။ ေရွာက္ခ်န္က ပိုင္ယန္ဖက္က ရုန္းလို႔မရေအာင္ ခါးေလးကို ဆုပ္ကိုင္ထားေလသည္။
“အမ္း...အာ့..ဟာ့..”
ပိုင္ယန္ရႉထုတ္လိုက္ေသာ ေလထုမွာ လြန္စြာမွပူေလာင္ေနေလသည္။ လူတစ္ကိုယ္လံုးလည္းပူေလာင္ေနကာ ခႏၶာကိုယ္ေလးကလည္း ေႂကြေတာ့မၫ့္ သစ္ရြက္ေလးပမာ လႈပ္ခါယမ္းေနေလသည္။
ႏွစ္ဦးသား၏ ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ား လ်ွာဖ်ားမ်ားက အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ယွက္ႏြယ္ေနၿပီးခါမွ ခြာလိုက္ေလသည္။ ေရွာက္ခ်န္၏မ်က္ဝန္းမ်ားမွာ နက္ေမွာင္ေနေလသည္။ ပိုင္ယန္၏တြင္းေလးမွာလည္း ပူေနြးေနေလသည္။
“လႊတ္ထုတ္ခ်င္လား”
ေရွာက္ခ်န္က အသံအက္အက္ႏွင့္ေမးေလသည္။
ပိုင္ယန္လည္း ရွက္ေသြးျဖာသြား၍ ေခါင္းေလးကို ၿငိမ့္ျပလိုက္ေလသည္။ အခ်ိန္အၾကာႀကီး သူ႔ကို မထုတ္လႊတ္ေစတာ ၫွင္းပန္းႏိွပ္စက္တာႏွင့္တူေနေလသည္။
ေရွာက္ခ်န္က ၿပံဳးလိုက္ၿပီး-
“ဒါဆို ေသခ်ာေလးထိုင္”
ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ေရွာက္ခ်န္က ပိုင္ယန္၏တင္ပါးလံုးေလးမ်ားကို လက္ဖဝါးမ်ားႏွင့္ အၾကမ္းပတမ္း ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေလရာ လက္ရာႀကီးမ်ားပင္ နစ္ဝင္မတတ္က်န္ခဲ့ေလသည္။
ပိုင္ယန္သိလိုက္သည္မွာ ခုနကလုပ္သမ်ွက အစပ်ိဳးရံုသာ.....
အခု သိသည္ကေနာက္က်သြားၿပီျဖစ္ၿပီး သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေလးသည္ မုဆိုးလက္ထဲက်ေရာက္သြားေသာ အသားတစ္ကေလးပမာ အမဲဖ်က္ခံရဖို႔သာက်န္ေတာ့၏။
ေရွာက္ခ်န္ကိုင္ထားေသာ တင္ပါးလံုးေလးမ်ားမွာ သူ႔အရာဝင္ထြက္ဖို႔လြယ္ကူေအာင္ ဟထားေပးသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေလသည္။ ပိုင္ယန္မွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ၿပီးရလြန္း၍ အေရ႔ွဖက္က အရည္ၾကည္မ်ားပင္ထြက္လာေခ်ၿပီ။ ပိုင္ယန္လည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုးႀကိဳးစားၿပီး ရုန္းပါေသာ္လည္း သူ႔ခမ်ာလႈပ္ပင္ မလႈပ္ႏိုင္ေခ်။
“မင္းကို ကိုယ္အႀကိမ္ႀကိမ္ေျပာတယ္။ ကိုယ္စကားနားေထာင္ဖို႔... ဘာလို႔မွတ္မထားရတာလဲ ဟမ္”
ေရွာက္ခ်န္၏ စကားလံုးႏွင့္ အသံမွာ ညင္သာေနေသာ္လည္း သူ႔ေအာက္ပိုင္းကေတာ့ျဖင့္ အာဏာရွင္ႀကီးပမာ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း လႈပ္ရွားေနေလသည္။ ပိုင္ယန္၏ တြင္းေပါက္ေလးမွာ အဝင္အထြက္အျပဳတြင္ လိပ္၍လိပ္၍ျဖစ္လာသည္အထိ က်ူးေက်ာ္ခံေနရေလသည္။ တင္ပါးကို တဖတ္ဖတ္ရိုက္ခတ္သံမွာ စိတ္ႂကြေစေသာ လႈံ႔ေဆာ္မႈသဖြယ္ျဖစ္ေနေလသည္။
ပိုင္ယန္မွာ ပင့္ေဆာင့္ခံရလြန္း၍ ေခါင္းႏွင့္ ကားေခါင္မိုးတို႔ ရိုက္လုမတတ္ေျမာက္ေျမာက္သြားရေလသည္။ တင္ပါးေလးမွာ ရဲေနကာ ေျခေထာက္မ်ားကလည္း တုန္ရင္ေနေခ်ၿပီ။ ပူေလာင္မႈတစ္ရပ္ အေရ႔ွဖက္ရပ္ဝန္းသို႔ စီးဆင္းသြားရၿပီး သူလႊတ္ထုတ္မိျပန္၏။
သို႔ေသာ္လည္း ေရွာက္ခ်န္က လံုးဝမရပ္ေပ။ ထိုအစား ပိုင္ယန္၏တြင္းငယ္ေလးထဲသို႔ အၾကမ္းပတမ္းထိုးသြင္းေနေလသည္။
ပိုင္ယန္မွာ ပါးစပ္ဟထားကာ ဘာအသံမွမျပဳႏိုင္ေတာ့ေပ။ ဟထားေသာ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းမွ သြားရည္မ်ား စီးက်လာကာ မ်က္ဝန္းတို႔ကလည္းရီေဝေဝေလးျဖစ္ေနကာ တစ္ကိုယ္လံုးတုန္ရင္ေနေလသည္။ မ်က္ဝန္းေထာင့္စြန္းကလည္း သနားခ်င့္စဖြယ္ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေလးရိွေနေသးသည္။
ေရွာက္ခ်န္က စီးက်ေနေသာ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေလးကို နမ္းလိုက္ၿပီး အသံအက္အက္ႏွင့္ေမးလာေလသည္။
“အခု သိၿပီလား...ကိုယ္တကယ္အႏိုင္က်င့္တယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမွန္း”
“သိပါၿပီ... သိပါၿပီ.. အား”
ပိုင္ယန္လည္း ေရြးခ်ယ္စရာမရိွေတာ့ဘဲ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလးျပန္ေျဖရံုသာ တတ္ႏိုင္ေတာ့ေလသည္။
“ကြၽန္ေတာ့ကို မ..ကစားပါနဲ႔ေတာ့ေနာ္..”
ေရွာက္ခ်န္က ပိုင္ယန္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ငံု႔နမ္းလိုက္ကာ -
“ကိုယ္မင္းကိုသေဘာက်လြန္းလို႔... မင္းသိရဲ့လား ကိုယ္ အရင္ရက္ေတြတုန္းက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မသက္မသာျဖစ္ေနလဲဆိုတာ..ဟင္”
“ကိုယ္စာေရးတယ္ဆိုတာနဲ႔ ကိုယ္ကို အေနွာင့္အယွက္မေပးခ်င္ဘူးဆိုၿပီး တျခားအခန္းသြားေနတယ္။ ေျပာ ကိုယ္သာေန့တိုင္းစာေရးေနရင္ မင္းနဲ႔ဘယ္အေဖာ္ျပဳေပးလို႔ရမလဲ”
“ကိုယ္ကို အလုပ္လုပ္ခိုင္းဖို႔ဆိုၿပီး စကားမေျပာဘူးေပါ့ေလ။ ေျပာ ဘယ္ဟာအေရးႀကီးလဲ ကိုယ္လား အလုပ္လား”
ပိုင္ယန္က အေလးအနက္ျပန္ေျဖလိုက္ေလသည္။
“ခင္ဗ်ား.. ခင္ဗ်ားကပိုအေရးႀကီးပါတယ္။”
“အခုမွပဲ ၾကားရအဆင္ေျပေတာ့တယ္”
ေရွာက္ခ်န္က ေအးစက္စက္ ႏွာမႈတ္လိုက္ကာ-
“မင္းကို ထပ္သင္ေပးဖို႔လိုဦးမယ္လို႔ ကိုယ္က ထင္ေနတာ”
လႈပ္ရမ္းေနေသာကားႀကီးႏွင့္ အထဲက ငိုညည္းသံတို႔သည္ မိုးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္မွ ရပ္သြားေလေတာ့သည္။
ပိုင္ယန္မွာ ကားေနာက္ခန္းထဲ၌ လံုးဝလဲၿပိဳက်ေနေလၿပီ။ အသက္ကိုလည္း အေမာတေကာ ရိႈက္ရႉေနရၿပီး တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ေခြၽးေစးတို႔ျဖင့္ ေစးကပ္ေနကာ ေျခတံျဖဴျဖဴေလးမ်ားထက္တြင္လည္း အနီေရာင္အမွတ္မ်ားက လႊမ္းေနေလသည္။ အေနာက္ဖက္က ဖူးေရာင္ေနေသာ အေပါက္ေလးထဲကလည္း အျဖဴေရာင္အရည္ပ်စ္ပ်စ္မ်ားက စီးက်ေန၏။
ေရွာက္ခ်န္က တြန႔္ေၾကေနေသာ အဝတ္မ်ားကို ျပန္လည္ဝတ္ဆင္ၿပီး ကားေမာင္းသူေနရာတြင္ ျပန္ထိုင္လိုက္ကာ အိမ္သို႔ေမာင္းလာေလေတာ့၏။
ပိုင္ယန္၏ေျခေထာက္မ်ားမွာ လံုးဝအားနည္းေနကာ ထပင္မထႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ေရွာက္ခ်န္က အိမ္ထဲက ေစာင္တစ္ထည္ကို ယူလိုက္ၿပီး ကိုယ္တံုးလံုးေလးျဖစ္ေနေသာ ပိုင္ယန္ကိုပတ္ေပးလိုက္ကာ မင္းသမီးေပြ့နည္းႏွင့္ အိမ္ထဲအထိ သယ္ေပြ့လာခဲ့ေလသည္။
ပိုင္ယန္ခမ်ာ နားရၿပီအထင္ႏွင့္စိတ္ေအးလက္ေအးရိွေနရာမွ ေရခ်ိဳးခန္းထဲသို႔ အေရာက္တြင္ ထပ္အဖိခံလိုက္ရေလသည္။
ပိုင္ယန္မွာ ေမ်ာ့ေမ်ာ့သာက်န္ေတာ့၍ ေခ်ာင္းဆိုးလိုက္ၿပီး စိတ္တိုစြာေအာ္လိုက္ေလသည္။
“ကြၽန္ေတာ္မလိုခ်င္ေတာ့ဘူးလို႔.. အာ့.. လႊတ္.”
သို႔ေသာ္လည္း ေရွာက္ခ်န္က ပိုင္ယန္၏ နားသံသီးေလးကို လ်က္လိုက္ရင္း အသံတိုးတိုးႏွင့္ ဆိုေလသည္။
“ခုနစ္ရက္မလုပ္ရတာအတြက္ မလံုေလာက္ေသးဘူး”
“ခင္ဗ်ား.. အာဟာ့... အရမ္းမ်ားသြားၿပီ.. မုန္းတယ္..”
ေသခ်ာေပါက္ပဲ ေရွာက္ခ်န္က မရပ္ေပးခဲ့ပါဘူး….
ရွည္လ်ားလွေသာ တစ္ညတာအၿပီး ပိုင္ယန္ခမ်ာ လက္ေခ်ာင္းေလးလႈပ္ဖို႔ပင္ အားမရိွေတာ့ေပ။ သူပင္ပန္းလြန္းလွ၍ မ်က္ခြံမ်ားပင္ ဖြင့္မႏိုင္ေတာ့ေခ်။ သို႔ေသာ္လည္း ေရွာက္ခ်န္က အားအင္အျပၫ့္ႏွင့္ သူ႔ကို ေရခ်ိဳးသန႔္စင္ေပးလိုက္ေသးသည္။ ညစ္ပတ္ေနေသာ အိပ္ရာခင္းမ်ားကိုလည္း လဲလိုက္ေသးသည္။ ၿပီးမွ ပိုင္ယန္ကို အိပ္ရာေပၚျပန္တင္ေပးလိုက္ကာ သိုင္းဖက္လိုက္၍ ညင္သာစြာနမ္းလိုက္ေလသည္။
“ဆိုေတာ့ ကေလးေလး ကိုယ္မင္းကို ထပ္ေမးမို႔.. ကိုယ္တို႔ မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္ကို ဘယ္သြားခ်င္လဲဟင္”
ပိုင္ယန္သာ ဒီေမးခြန္းကို မွားေျဖမိလ်ွင္ သူထပ္ႏိွပ္စက္ခံရဦးမည္မွာ အမွန္ပင္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတံေတြးကိုမ်ိဳခ်လိုက္ၿပီး အသံအက္အက္ကေလးႏွင့္ ေျဖေလသည္။
“ဘယ္ျဖစ္ျဖစ္ ခင္ဗ်ားနဲ႔အတူဆို သြားမွာပါ.....”
ေရွာက္ခ်န္မွာ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ အႏူးညံ့ဆံုးၿပံဳးလိုက္ေလသည္။
“ကိုယ္လည္းအတူတူပဲ”
။ ။ကဲကဲႏွင့္သဲသဲအတြဲဤတြင္ၿပီး၏။ ။
ဟမ္မေလးေလး ..... ကားခန္းေတာင္ ကိုယ္ဘာသာျပန္တာလိုရင္ လိုမွာပါ။ သူေရးထားတာလံုးဝ လံုးဝ ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ရယ္.... ရွက္ ရွက္
ကဲ အတည္ႀကီးႏႈတ္ဆက္ပါၿပီ....
ေနာက္ဘာသာျပန္ေပးမယ့္ဝတၴုကေလ ေရြးၿပီးၿပီရယ္
မၾကာခင္ လာမည္ေပါ့ေနာ္ သူ႔ကို manhua ဖတ္ၿပီးသေဘာက်သြားလို႔ျပန္လိုက္တာပါ။ အပိုင္းတစ္ရာေက်ာ္တာမို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းပဲျပန္သြားပါ့မယ္။ ဘာသာျပန္ဖို႔ ေတာင္းထားတဲ့ေပါင္ေပ့ေလးကိုေတာ့ ေတာင္းပန္ပါရေစ။ တျခားဟာ Pick မိလိုက္ပါတယ္ေနာ္။
ကဲ ေရွာက္ေရခဲနဲ႔ ပိုင္အကဲေလးတို႔ကို ခ်စ္ေပးၾကတဲ့အတြက္ေရာ ကိုယ္ဘာသာျပန္တာကို အစအဆံုးစီးေမ်ာေပးခဲ့တဲ့ အေခ်ာေလးအားလံုး Thank u and luv u mwahhhh…….
ေနာက္ဘာသာျပန္ေလးကိုလည္း လာအားေပးဖို႔မေမ့ၾကပါနဲ႔ဦး... တာ့တာ
YOU ARE READING
Affection[Complete]
RomanceI do not own this work. All crd to original author. This is mm translation of 承情 Author - Little icecube(冰块儿) Chapters - 49chapters + extra 1 Shao Cheng×Bai Yang Sweetပါတယ်တဲ့ မူရင်းအော်သာကပြောထားပါတယ်။Hee'' I retranslate it from google translation...
![Affection[Complete]](https://img.wattpad.com/cover/299951447-64-k443037.jpg)