Thomas

Hoofdstuk 20

Hoofdstuk 20
Thomas

'Je red het verder wel hè?' Zei Kate. We hadden vier jaar met elkaar opgetrokken, maar het was nu wel weer mooi geweest. Vampieren leefden niet graag in groepen. We waren zelfstandig, al was jagen met een vrouw soms leuk. Alleen als ze je voedsel niet afpakte.

Ik knikte. 'Makkelijk.' 'Je kan je zoektocht naar wraak vast nu veel beter vinden. In je eentje bedoel ik.'
Ik grijnsde. 'Dat komt helemaal goed.'

Skye

De kisten van haar ouders gingen het gat in de aarde in. Sjors was er niet, net zo min als zijn familie.
Ze snapte het wel. Ze zaten nu in Roemenië of iets anders ver weg.

Avan keek naar de kisten en slikte. 'Ik wilde zo graag dat ik ze gekend had.' Mompelde hij. Tranen liepen over zijn wangen en hij haalde zijn neus op. Skye omhelsde hem. Ze wist zeker dat ze beiden behoefte hadden aan tijd alleen om te denken, maar toch ook aan tijd samen.

'Ik ga naar huis. Je hebt mijn telefoonnummer hè?' Vroeg haar broer. Skye knikte. 'We doen snel een dna-test en dan gaan we elkaar leren kennen. Beloofd.'
Hij aaide door haar haren en liep weg.

Opeens stond Thomas weer naast haar. 'Thomas, ik haat je.' Zei Skye, met trillende stem. 'Weet ik.' Zei Thomas, en ze dacht dat hij boos zou worden. Maar hij glimlachte.

'Waarom ben je op deze dag bij me?' Ze vond het bijna een belediging dat hij er was. Ze mocht wel meer mensen niet, maar Thomas had geen enkele relatie met haar ouders toch? 'Je moeder had het gewild.' Fluisterde hij. 'Je moeder vond me goed volk.' Hij boog naar haar oor en pakte haar heup. 'Je weet dat ze wilde dat we een stel werden.'

Skye huiverde om zijn koude armen en kille stem.
Ze kon er niets aan doen en was in de war. Ze wist nog goed hoe ze eerst over hem dacht: Hij was gewoon een stommeling. Maar nu wist ze niet meer wat hij was.

Of wat ze voelde.

Zo onaardig deed hij niet meer? Hij beschermde haar een beetje. Hij wad best oké. Beetje opdringerig, maar oké.
Misschien had haar moeder toch gelijk gehad.

Skye zei de gasten gedag en wachtte tot ze allemaal weg waren. Thomas stond aan haar zijde.
Hij liet zijn koude hand in de hare glijden. Skye maakte zich los, maar keek hem niet aan. Thomas probeerde het opnieuw en dit keer liet ze het toe.

'Laten we maar naar huis gaan.' Zei Thomas. Skye zuchtte en knikte. Ze was emotioneel uitgeput.
Samen liepen ze weg.

Thomas

Waar kon ik beginnen? Mijn wraakgevoelens waren alleen maar aangesterkt nadat ze mij opgesloten had. Ik moest en zou haar te pakken krijgen.

Wacht eens...

Misschien was ze dood. Nee; ze was zeker weten dood!
Hoe kon ik nu nog wraak nemen, terwijl ze niet leefde?

Het antwoord schoot me al vrij snel te binnen.
Haar familie. Haar familie en nazaat zou boeten voor haar daden.
'Domme Elizabeth.' Zei ik, terwijl ik mijn hoofd schudde. 'Dacht je nu echt dat je van me af zou zijn, als je me opsloot?'

Thomas tilde Skye de auto uit. Gedachten schoten door zijn hoofd, maar hij onderdrukte ze. Hij moest dit slim spelen. Skye was een ingewikkeld meisje, en elke verkeerde stap, zou hem straf opleveren. Straf als in nog langer wachten op haar.

Hij droeg haar naar haar kamer en legde haar in bed.
Ze ging liggen onder de dekens en trok ze op. 'Laat me nu met rust.' Mompelde ze.
Thomas zuchtte en stond op. Hij liep weg en deed de deur open en dicht. Hij bleef vervolgens staan en luisterde aan de deur. Hij hoorde haar snikken.
'Ik haat deze wereld!' Gilde ze.

Thomas streek met zijn vingers over de deur. Het deed pijn om haar zo aangedaan te zien, maar wat kon hij doen?

'Geef haar gewoon tijd.' Zei William in zijn hoofd. 'Ze moet dit verwerken. Daarna komt ze zeker weten naar je toe.'
Ik wil niet wachten, William.
'Thomas, je moet. Wacht tot ze zich beter voelt, of tot ze haar verdriet weggestopt heeft.'
Ik kan toch zeggen dat ik een manier heb om haar blijer te maken. Iets dat werkt als drugs?
'Dom plan, Thomas' waarschuwde William.
Dat kan ik goed zelf bepalen, William.
'Waarom wilde je dan mijn gedachtens weten?' Thomas had heus wel door dat William zich irriteerde aan hem, maar hij negeerde dat.

Zodat ik zeker weet dat jij mij niet verraad of iets dergelijks.

William sloot zijn gedachten af en ging verder met waar hij mee bezig was geweest, wat dat dan ook mocht zijn.

*één week later*

'Skye, gaat het echt wel? Je hebt al dagen lang niet meer gehuild.' Thomas kon het niet laten om pesterig te klinken.

Skye worp hem een boze blik. 'Loser.' Gromde ze. Ze sloeg haar boek dicht.
'Wat lees je?' Vroeg Thomas. 'Gaat je niets aan.'
Skye schoof het boek onder haar kussen. Thomas rukte het er weer onder vandaan en las de achterkant.
'Vampieren hè? Vind je ze ook zo fascinerend?'
Skye trok een wenkbrauw op. 'Je lacht me niet uit?'

Thomas schudde zijn hoofd. 'Nee, waarom zou ik?'
'Omdat ze niet bestaan.' Zei Skye betweterig. Ze trok het boek weer uit zijn handen.

'Ze bestaan wel.' Zei Thomas.
'Niet waar.'
'Jawel.'
'Neen.'
'Heus wel.'
'Nee dat kan niet.' Hield Skye koppig vol.
'Ja, ze bestaan wel, Skye Willow Elizabeth Moon.' Gromde Thomas.

'Oké. Laat jij me er dan eens een zien?' Daagde Skye hem uit.
'Goed.' Zei Thomas kalm. 'Eén maar?'
'Ja.'
'Wat krijg ik als ik kan bewijzen dat ze bestaan?'
'Dan krijg je mijn...' Hij wilde dolgraag dat hij Skye's gedachten nu kon lezen, alleen was dat niet mogelijk. Hij likte zijn lippen.
'Je...? Maagdelijkheid, misschien?' Opperde hij.
'Getver néé!' Skye keek hem verafschuwt aan.
'Oké. Dan word je mijn vriendinnetje.' 'Goed. Als jij mij een vampier kan laten zien, word ik jouw vriendin.' 'Niet zomaar een vriendin hè? Ik bedoel vriendin als in zoenen, als in girlfriend... ik wil dat je mijn meisje word.'
'Jajaja. Ik ben niet dom of zo hoor!' Zei Skye geïrriteerd.

'Jawel. Want vampiers bestaan.' 'Tuurlijk.' Zei Skye sarcastisch.

'Zodra jij mijn meisje bent, Skye, gaan wij veel plezier beleven...' Die woorden kwamen best dreigend over, wist hij. Skye's ogen werden een klein beetje groter.
Toen herstelde ze zich weer.

'Verheug je maar nog niet al te veel, Thomas Right.' Zei Skye en Thomas stond op.
'Dat doe ik wel. Want ik ga zeker weten winnen...'