Thomas

Hoofdstuk 4

William

Hij stond voor de poort van een groot landhuis. Het huis had vijf verdiepingen, en was van zwarte stenen. Het had grote ramen, maar bij elk raam hing er een donkerrood gordijn voor. Het huis had een veranda die leidde naar de ebbenhouten voordeur.

'Jeetje. Hoe cliché.' Mompelde William.

Alleen het grote land om het huis heen was vrij normaal. Groot grasveld, groente tuin en een stukje rozentuin.

William liep naar de voordeur. Hij was zo vriendelijk om aan te bellen.

Geen enkel geluid van binnen.

William zuchtte. Natuurlijk was hij niet thuis. Had William honderd jaar lang hem gezocht, was hij niet thuis.

Hij hoorde een geluid achter zich. William draaide zich om.

Thomas kloof nog aan een kip, terwijl hij de veranda op liep.

Verbaast keken de twee jongens elkaar aan.

'William?' Thomas keek hem vragend aan. William trok een wenkbrauw op. 'Thomas. Waarom eet je een kip?'

'Ik kon niets beters vinden.' Snoof hij en hij gooide de kip op de grond.

'Waar was je?' Vroeg Thomas, terwijl hij zijn huis binnenging.

'Opzoek naar jou. Jij zei dat je naar Amerika ging!' William keek Thomas beschuldigend aan.

Thomas haalde zijn schouders op. 'Plannen veranderd. Ik kreeg haar spoor die leidde naar Engeland.'

De twee jongens gingen zitten op de bank. William nam tegen over Thomas plaats.

Thomas was lang, had een stevige kaaklijn en dikke wenkbrauwen. Zijn neus was rechten hij had perfecte witte tanden. Zijn zwarte haren zaten altijd door de war en in zijn bloedrode ogen stond een woest blik. Zijn ogen waren normaal zwart, maar nu hij gedronken had niet. Alleen als je goed keek zag je dat zijn ogen rood waren. Domme mensen viel het natuurlijk niet op. Niet dat alle mensen dom waren. Hij wilde natuurlijk niemand beledigen.

'Lang geleden, William.' 'Tweehonderd jaar, Thomas.' Zei William, een beetje geïrriteerd. 'Dus nu ga je me vertellen wat je in al die jaren hebt uitgespookt. Wat gebeurde er zodra je het huis verliet?'

Thomas schudde zijn hoofd. 'Niet nu. Een andere keer, William. Ben je al die tijd op zoek geweest naar mij?'

Nu schudde William zijn hoofd. 'Nee. Ik heb bij de marine gezeten, heb een tijdje een relatie gehad...'

'Aha.'

Thomas luisterde helemaal niet, dat zag William zo.

Thomas

'Blauw?' Herhaalde ik. Elizabeth Blauw? O god. Een rijk meisje uit het dorp. En nu?

Elizabeth wilde weggaan. Ik stopte haar.

'Nee, niet gaan. Blijf. Vertel me wat er aan de hand is.' Ik keek haar bezorgd in de ogen. Ik gaf om haar. Het meisje had zulke mooie ogen en zij intrigeerde me. Niet om haar afkomst.

Elizabeth zuchtte en ging zitten op een hooi baal.

'Mijn vader - hij wilt dat ik trouw.'

Ik keek haar vragend aan. Was dat niet normaal?

'Maar de man is vreselijk! Hij is onaardig en doet me pijn als hij me kust.'

Ik nam naast haar plaats. 'Heb je er al met je vader over gesproken?' 'Ja, maar hij wilt niet naar me luisteren!' Ze begon weer te huilen. Ze leek wel ontroostbaar.

Ik kreeg medelijden. Ik sloeg wat aarzelend mijn arm om haar heen en suste haar.

'Misschien moet je niet tegen hem te keer gaan. Maar heel rustig praten. Maak duidelijk dat je hart breekt. Dat het echt niet fijn is.' Ik streek over haar rug.

'Weet je, we vinden samen een oplossing.'

Ze stopte langzaam met snikken.

'Dank je...?' Ze wilde mijn naam weten! 'Thomas. Thomas Right.'

Ik glimlachte naar haar en ze glimlachte terug.