Thomas

Hoofdstuk 5

William

'Je kan hier blijven, Will.' Zei Thomas. Hij liep een kamer binnen, die hij toch niet gebruikte. Hij gebruikte niet veel van de kamers. Hij had een bibliotheek, die ook als zijn werkkamer diende, een woonkamer, met een tv, waar hij wel eens zat, en een slaapkamer. Niet dat hij sliep.

'Personaliseer je kamer maar, maar ga niet verven ofzo. En hou het netjes en schoon.' 'Ja, ja ja.' Mompelde William. Thomas keek hem scherp met een opgetrokken wenkbrauw aan.

'Ga nu niet brutaal doen!' snauwde Thomas. 'Sorry.' Zei William. Niet dat William het echt meende.Thomas was gewoon snel geïrriteerd. Sinds hij een vampier was dan. Vroeger was hij aardig.

Thomas

'Zal ik meelopen naar je huis? Een stukje? Mijn ouders zullen me niet missen. Mijn broer ook niet.' 'Zeker?' Elizabeth keek me aarzelend aan. 'Ik mag eigenlijk niet met vreemden praatten.' Ik lachte. 'Ik ook niet. Maar nu kennen we elkaar. Jij bent Elizabeth en ik ben Thomas.'

Ik glimlachte lief naar haar. Ik had me nog nooit zo gevoeld tegenover een meisje. Meisjes zagen me nooit staan. Meisjes vonden me niet leuk, alleen maar omdat ik een boerenjongen was. En omdat ze onaardige dingen over mijn familie hadden gehoord.

'Kom, ik breng je naar huis. Je woont in de stad toch?' Elizabeth knikte. 'Ja.'

Voordat we samen de schuur verlieten gaf ik de dieren hun voedsel. Daarna liepen we naar buiten, richting de stad.

Een tijd lang zwegen we. Toen besloot ik te praten. Ik was een beetje nieuwsgierig. Nee, eigenlijk super nieuwsgierig.

'Heb jij broers en zussen?' vroeg ik aan haar. Iedereen wist dat Timothy mijn broer was. Hij was groot, sterk, gespierd, knap, cool… Hij droeg wel eens zware zakken en hielp met dingen bouwen in de stad.

'Ja. Drie zussen, vier broers. Drusilla, Marie en Lucille, en dan nog Marcus, Frederick, Claude en John.'

'Aha.'

'Jou broer is toch Timothy?' Ik knikte met tegenzin. Door mijn ouders werd ik ook altijd vergeleken met mijn broer. En mijn broer was altijd de beste.

'Je lijkt wel op hem. Qua uiterlijk.'

We zwegen weer en liepen de stad binnen.

'Hier woon ik.' 

We stopten voor het huis van een koopman. Een rijke koopman. Ja, wrijf het er nog maar eens in. Ik arm, zij rijk… Maar niets was onmogelijk!

'Oké, mooi huis.' Ze liep naar de deur en wilde aankloppen. Toen bedacht ze zich en draaide ze zich om.

'Thomas?' 'Hm?' 'Je bent niet zo onaardig als ze van je ouders zeggen. Je bent best lief.' Ik bloosde. Wauw. Dat was het beste compliment ooit.

Ik stapte naar haar toe en kuste haar op de wang. Ik aarzelde even, omdat ze toch uitgehuwelijkt was, maar kuste toen ook kort haar lippen.

Verbaast keek ze me aan, en zij bloosde ook. 'Thomas?' zei ze weer. Ik keek haar vragend aan. 'Laten we nog ooit eens afspreken. Ik kom wel naar jou toe.'

Ik glimlachte breed en keek haar verheugd aan. 'Ja. Graag. Tot snel, lady Elizabeth.'

Ik draaide me om en liep weg.

Thomas zuchtte diep. Ooit was hij zo onschuldig geweest. Waarom had het niet anders kunnen aflopen? Het had niet zo hoeven gaan! Ze had nooit…

Nu moest hij wachten. Wachten tot Skye rijp was. Wachten tot ze ongeveer net zo oud als hij was, en dan zou hij haar verliefd op hem maken. Hij zou haar meteen vertellen dat hij een vampier was. Zoiets hoefde voor hem geen geheim te blijven. Zij zou het oké vinden, en haar nek voor hem blootstellen. Daarna zou hij haar veranderen en zouden ze samen gelukkig worden. Voor eeuwig. Zij zou bij hem blijven, voor de rest van hun vampierleven. En als ze er beide klaar mee waren, maakten ze samen er een einde aan. Misschien zouden ze nog vampierkindjes krijgen. Ieuw nee. Jankende bloedzuigende monsters. Nee. Laat maar. Hij was te jong voor zoiets.

Maar minstens vijftien jaar wachtten… kon hij dat wel volhouden? Hij wilde haar nu al leegzuigen.

William kwam zijn kamer binnen.

'Thomas, waarom vertel je me nou niet wat jij meegemaakt heb?'

'Omdat jij dat van jou ook niet vertelt.' 'Mijn verhaal is niet meer dan dat ik vertelt heb. Zodra we uitelkaar gingen, ging ik strijden voor het goede. Ik ging bij de marine en hielp mensen. Ik heb mensen gered, terwijl jij een heel dorp uitmoordde!'

'Tss, dat was eerder dan jij bij de marine ging. De marine bestond toen nog niet.' Zei Thomas spottend.

William zuchtte. 'Ik ontmoette een meisje, toen ik op land was. Ik heb een tijd lang  met haar gedate.'

'Weet ze dat je een vampier bent?' vroeg Thomas. Zijn stem trilde van ingehouden woede.

'Ja. Maar ze is dood, Thomas. Ze was oud. Ze vond dat ik jou moest opzoeken, na haar dood. Dus dat deed ik.'

'Nou en nu? Nu ben je weer terug hier. Wat wil je hier doen?'

William haalde zijn schouders op.

'Weet ik veel. Ik blijf gewoon wat bij jou rondhangen. Ik zal er altijd zijn als je me nodig hebt.' Thomas dacht na. William was altijd al een slimme jongen geweest. En eigenlijk was een hulpje wel handig. Was hij tenminste ook niet zo alleen tot Skye bij hem zou komen.

'Goed. Maar dan heb ik een voorwaarde.' William keek Thomas verbaast aan. Thomas keek standvastig terug.

'Wij delen onze gedachten.'