Thomas

Hoofdstuk 40

Hoofdstuk 40
Skye

De deur van het rijtjeshuis ging open. Skye keek op, in een paar bruine ogen. 'Sjors.' Zei ze zacht. 'Skye.' Klonk het ademloos.
Hij zag er oud uit, vond ze. En ook heel moe.

Nog voordar ze opnieuw haar mond had kunnen openen, voelde ze twee stevige armen om haar heen. Sjors plette haar bijna en ze hapte naar adem. Toch zei ze er niets van.
'Je wilde toen niet met mij spreken omdat je een wolf was hè?' Ze doelde op een hele lange tijd terug, toen Sjors zich van haar had afgestootten. Ze begreep het nu. Zij zou hetzelfde gedaan hebben, wist ze.
Sjors knikte. Zijn ogen waren vochtig.
Hij pakte haar hand vast. 'Het spijt mij. Heel erg. We zijn al zo lang beste vrienden... ik had moeten beseffen hoe waardevol onze vriendschap is. Ik ben enorm stom geweest. En niet één keer. Minstens honderd keer. Ik heb...' hij zuchtte diep en pijnlijk, alsof het hem heel erg veel speet, '... de weerwolven-clan op Thomas afgestuurd. Ik wilde - wil - je beschermen tegen hem. Hij is een vampier en... en...' Sjors slikte en zijn ogen dwaalden af naar het raam.

Skye liet hem zijn verhaal doen. Oordelen schoten door haar hoofd, maar ze sprak er geen een uit. Sjors had haar nooit veroordeeld, behalve die keren dan. Zij kon het niet over haar hart verkrijgen om dat er in te wrijven. Sjors was haar beste vriend, of hij nu wel of niet een weerwolf was. Al was het best vreemd dat hij Thomas had probeer te vermoorden.
Ze opende haar mond, om iets te zeggen, al wist ze nog niet eens wat. Sjors was haar voor, en praatt door. 'Thomas proberen te vermoorden, is... is... onvergefelijk.' Opnieuw slikte hij en hij keek haar weer aan in de ogen. 'Ik had geen idee dat hij een mens was. Dat hij dat weer kon worden...' 'Ik ook niet.' Gaf Skye mompelend toe. Dat was niet iets dat ze Sjors kwalijk nam. Ze had het zelf ook nogal verrassend gevonden, zeg maar.

'Hoe kan ik het goedmaken?' Vroeg Sjors. Hij rechtte zijn rug. Skye aarzelde geen moment. 'Het is al goed. Het is altijd goed. Wij zijn beste vrienden voor altijd.' Zei ze direct.

Ze zag iets breken bij Sjors. Ze zag het in zijn ogen. Had ze iets verkeerds gezegd? Ze besloot er verder niet op in te gaan. Ze wilde er verder niet aan denken.

'Waarom ben je eigenlijk hier?' Vroeg Sjors. Hij fronste zijn wenkbrauwen en keek haar aan. 'Niet dat ik niet blij ben.' Voegde hij er snel aan toe. Ze zuchtte en wreef over haar voorhoofd met haar duim en ringvinger.

'Ik werd gek van Thomas. Hij was stom aan het doen. Ik wil de oude Thomas.' Zeurde ze. Sjors knikte. Hij maakte geen gemene opmerking over Thomas, wat ze wel verwacht had. 'Hij draait wel weer bij.' Zei hij bemoedigend. 'Hij heeft geen respect voor mij.' 'Dan blijf je toch hier, voor een tijdje? Hij zal weten wat hij mist, en dan draait ie bij.' Zei Sjors zelfverzekerd.
Skye kantelde haar hoofd. 'Zeker?' 'Zeer zeker.' Zei Sjors knikkend.

Thomas

'Ik vraag het je nog een keer. Waar is Skye?' Gromde Thomas. Avan zuchtte. 'Ik zei toch dat ik het niet weet. Ze ging weg, met haar spullen. Ik weet niet waar ze heen is.' Zei Avan kalm en hij rolde met zijn ogen.

Thomas voelde de woede in hem opborrelen. Waar sloeg dit op? Waar was ze? Waar was zijn meisje? Waarom loog die fucking broer?

Thomas draaide zich om en liep naar buiten. Die Avan ging hem toch niets vertellen.
Thomas haalde zijn hand door zijn haar. Toen hij vampier was, had hij Skye geroken. Dan had hij haar zo gevonden. En nu...

Waar zou ze heen zijn gegaan? Wacht - het was Skye. Natuurlijk ging ze troost zoeken bij Sjors. Thomas rolde met zijn ogen. Hier had hij zijn vampierkrachten niet eens voor nodig.

Hij voelde woede opborrelen. Waarom ging ze naar Sjors? Sjors had hem proberen te vermoorden! Hij dacht dat Skye nu wel eens klaar was met die jongen, maar néé dus. Wat moest die jongen allemaal wel niet doen om ervoor te zorgen dat Skye weg bleef bij Sjors? Zelfs als hij een moord zou plegen zou ze nog helpen met het lijk begraven. Terwijl als Thomas iemand vermoordde...

Hij sloeg tegen een boom en schreeuwde. Hij voelde een steek van pijn door zijn arm schieten en schaafde zichzelf aan het hars. Een beetje bloed stroomde over zijn pols.

'WAAROM IS MENS ZIJN TOCH ZO KLOTE!' schreeuwde hij.

Een zacht gelach was hoorbaar achter hem. Het klonk vaag bekend, maar het was niet leuk om te horen. Thomas draaide zich met een ruk om.

Charles had zijn armen over elkaar heen geslagen en stond grijnzend te kijken. 'Hallo, Thomas.' 'Charles.' zei Thomas hijgend. Hij sloot zijn ogen een paar seconden en keek de vampier aan. 'Wat doe jij hier?' vroeg hij kalm. Hij had Charles niet verwacht en vroeg zich echt af waarom hij hier was. 'Ik kwam kijken hoe het menselijke leven je afgaat.' Charles kon zijn lachen niet inhouden. 'Maar zo te zien, gaat het niet goed. Waar is je meissie?'
'Praat mij er niet over.' mopperde Thomas. 'Ik heb namelijk géén idee.' Charles lachte nog harder. Hij schudde er van. Het geluid echoede in het bos en Thomas voelde de woede weer opkomen. 'Hallo zeg, ben je alleen maar hier gekomen om je rot te lachen of zo?' sneerde hij. Charles stopte langzaam met lachen. 'Eigenljk wel. Ik zie niet veel plezier in mijn leven, weet je wel.'

'Ga lekker anderen uitlachen. Misschien weerwolven, dan lach je wel minder.' Charles rolde met zijn ogen. 'Stel je niet zo aan, Thomas. Ik heb de oplossing voor je probleem.' Hij liet zijn scherpe hoektanden zien door te grijnzen.

'Of ben je er nog niet klaar voor? Wil je nog even langer genieten, van het leven als een mens? Je zou je meisje zwanger kunnen maken, voordat je weer normaal word-' 'Bullshit.' Onderbrak Thomas de vampier. Het deed Thomas niets. Hij wilde geen jank babies, die de boel onder scheten en overal aan zaten. En al helemaal niet van Skye.

'Verander mij terug.' 'Komt voor elkaar.' zei Charles geamuseerd. Hij grijnsde en duwde Thomas tegen een boom. Thomas legde zijn hoofd op zijn rechterschouder. 'Ik ben er klaar voor.' 'Ik vond het al veel te lang duren, dat gezeik over mens worden.' zei Charles, rollend met zijn ogen. Hij sperde zijn bek open en beet.