Thomas

Hoofdstuk 43

Hoofdstuk 43
Skye

Skye opende langzaam haar ogen. Ze knipperde tegen het zonlicht en kwam langzaam overeind. Waar was ze? Ze keek om haar heen. Oja, Thomas' huis. William zat op de fauteuil bij de haard. Hij had een boek op zijn schoot en las. Hij zag er uiterst kalm uit, maar wel moe.

'Waar is Sjors?' vroeg Skye direct aan William. William keek langzaam op. 'Goedemorgen.' Antwoordde hij droogjes. 'In het ziekenhuis, bij Thomas.' 'Bij Thomas?' Ze schoot omhoog en sperde haar ogen wagenwijd open. Sjors was bij Thomas? 'Breng mij er heen.' Beval ze. Ze ging zitten en trok haar schoenen aan, die netjes naast de bank stonden. Waarschijnlijk had William ze daar neer gezet.

William zuchtte en deed zijn boek met een klap dicht. 'Goed dan.'

Thomas

Sjors zou genezen, gelukkig voor Skye. Skye had hem nodig.
Thomas was er minder blij mee. Sjors was zijn enige overgebleven obstakel om Skye te bemachtigen. Zolang Sjors leefde, zou Skye nooit helemaal van hem zijn en dat wist hij dondersgoed.

Maar hij kon Sjors niet dood laten gaan. Hij had het echt overwogen. Om Sjors' leven gewoon te beïndigen. Alleen... Zo deed hij Skye alleen maar weer pijn. Opnieuw en opnieuw en opnieuw. Skye hoorde misschien wel een beetje bij Sjors. En trouwens, ze werd oud. Misschien was alles niet helemaal volgens plan gelopen...

Thomas bedacht een nieuw plan. Wat zou hij doen als hij Skye had? Hij zou haar kunnen veranderen, maar dan? Ze bleef Skye, de eigenwijze bitch. Ze zou weglopen, achter ál zijn geheimen komen en hem uitschelden. Uiteindelijk zouden ze vechten en...

Thomas schudde zijn hoofd. Hij had het verkeerd aangepakt. Vooral het moment dat hij haar ouders doodde. Dat had hij anders moeten doen.

Wat hij tegen Dave had gezegd, zette hem wel aan het denken. Hij zoú een nieuwe Skye kunnen krijgen. Die broer van haar zette de lijn voort. Of Skye zelf...
Thomas grijnsde, en likte zijn lippen. Een dochter van Skye...

Hij keek naar Sjors. Sjors was vrij braaf. Thomas wist zeker dat als hij wegging, Sjors Skye zou inpikken. Zij zouden samen kinderen krijgen. Het rebellisme (of hoe je dat ook noemde) zou wat gedempt worden door Sjors' genen... Hm...

De deur van de ziekenhuiskamer werd opengesmeten en knalde met een harde klap tegen de muur. Thomas keek op en zag Skye hijgend in de deuropening staan. Ze keek heel kort naar Thomas, maar rende daarna naar Sjors. Zie je? Skye keek niet eens naar hem - niet echt. Ze zou altijd van Sjors blijven houden.

Natuurlijk kon hij haar dwingen om van hem te houden, zoals hij eerder had gedaan. Thomas grijnsde weer om zijn eigen ideeën. Skye het slaafje... Nah, dat zou wel snel vervelen...

Ze snelde naar zijn bed en ging zitten.
'Sjors...' Wanhopig keek ze de weerwolf aan en ze huilde. Ze legde haar hand op Sjors' hand en aaide met haar andere hand door zijn haar. Sjors bewoog en opende heel langzaam zijn ogen. 'Skye?' kreunde hij. 'Sjors!' riep ze opgelucht en ze viel Sjors om de hals. Sjors was verrast en omhelsde haar terug. Skye kuste hem op zijn lippen.

Hij voelde hoe hij zijn handen tot vuisten balden. Hij gromde laag, als een wild dier. Het was net alsof hij er niet was! Officeel was hij nog steeds Skyes vriendje! Of... had zij het uitgemaakt toen - wacht, had hij het zelf niet uitgemaakt?

Thomas schraapte luid zijn keel, om zijn punt duidelijk te maken. Skye maakte zich vlug los. Haar wangen waren rood van schaamte. 'Sorry.' mompelde ze. Thomas zuchtte diep en stond langzaam op.

Alles kwam aan op dit moment.

'Kom naar de gang, Skye.' Het was geen vraag, eerder een bevel. Skye keek Sjors aan, die bezorgd terug keek. Thomas rolde met zijn ogen en liep naar de gang. Skye volgde hem.

De deur van de kamer waar Sjors lag, ging dicht. Zo kon Sjors niet meeluisteren. Thomas rechtte zijn rug en ging dominant voor Skye staan.

'Dus dit is je keus?' vroeg hij kil. Hij vond het leuk om haar angst aan te jagen, zolang hij het zelf maar deed. Skye sloeg haar ogen neer. Ze wreef over haar arm en knikte langzaam.

'Het spijt me, Thomas.' 'Zeg me waarom je mij niet wilt. Waarom je niet van mij houd.' beval hij. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en keek haar afwachtend aan. Skye durfte hem niet aan te kijken.

'Je blijft een moordenaar.' zei ze zacht. 'Je hebt mijn ouders vermoord. Hoe kan ik óóit van iemand houden die mijn ouders doodde?' Thomas zuchtte. Dit had hij al verwacht. Nou ja, het kwam mooi uit. 'Onze werelden verschillen teveel.' Ging ze verder. 'Jij bent... weet ik veel, vierhonderd jaar oud? Het zo bijna ranzig zijn.'

'Goed.' zei Thomas kil. Niet dat hij het echt meende. Hij verheugde zich nu al op zijn nieuwe plan. 'Dan ga ik weg.' Daar schrok Skye van. 'Weg? Waarheen?' Ergens moest Thomas daar vanbinnen om lachen. Dat had ze dan weer niet verwacht. Interessant.
'Naar overal en nergens.' Gaf hij als antwoord. Hij gaf haar een grijns. 'Ooit zul je mij weer zien, Skye.' mompelde hij.

Om dramatisch te zijn, draaide hij zich op dat moment om, en verdween uit het ziekenhuis.

Tot wederziens, Skye... Onze ontmoeting zal snel zijn.

Skye

Skye bleef kijken naar de lege gang. Thomas was weg. Ze wist niet zo goed wat nu. Thomas was weg. Wow.

Langzaam liep ze terug naar Sjors. Sjors had het bed omhoog gezet. Hij kon namelijk niet zelf zitten, vanwege de wond in zijn borst. 'Waar is Thomas?' Hij klonk bijna wantrouwend. 'Weg.' zei Skye kortaf. Ze ging zitten op het bed, net als eerder. 'Weg?' 'Weg.' bevestigde ze. 'O.' Zei Sjors verbaasd.

Er viel een stilte.

Sjors pakte Skyes hand vast. 'Sorry.' mompelde hij. Skye keek op. 'Voor wat?' 'Voor alles.' Skye zuchtte en gaf een kneepje in de hand van Sjors. Ze keek hem aan. 'Je hebt mijn leven gered.' zei ze zacht. Sjors keek weg. 'Dat stelde niets voor.' 'Jawel. Dat deed het wel.' zei ze. Ze schoof dichter naar hem toe, en streek over zijn wang. 'Je offerde je leven op voor mij.' 'Jij zou hetzelfde gedaan hebben.' wuifde Sjors weg.

Skye gaf hem een kus. 'Voor hoe lang is Thomas weg?' vroeg Sjors aarzelend. 'Voor altijd.' Loog ze. Ze kon dat beter zeggen dan; 'Tot hij ooit eens terug komt'.

Opnieuw viel er een stilte.

'Skye.'

'Wat?'

'Trouw met mij.'

Skye keek hem stomverbaasd aan. Sjors glimachte. 'Ik - eh - Sjors...' mompelde ze sprakeloos.

Hij lachte. Skye kon zich niet herinneren wanneer de laatste keer was dat hij er zo jong had uitgezien, ondanks zijn levensbedreigende wond.

'Het hoeft niet nu. Het kan ook later. Op elk moment dat je wilt.' Zei hij. Skye zag dat hij het meende. 'Ooit.'

Skye wist niet goed wat ze moest zeggen. Ze zag zichzelf trouwen met Sjors. Ze zag zichzelf voor de rest van haar leven bij hem zijn. Samen oud worden...
Maar jeetje, dit ging wel snel. Ooit klonk goed.

Sjors pakte beide handen vast en keek haar aan. 'Nu Thomas weg is, kan ik het eindelijk aan je duidelijk maken.' Zijn vingers streken langs de hare. Ze keek van hun ingevlochten handen naar zijn gezicht. De lieve blik in zijn ogen zou elk meisje hebben laten smelten.

'Ik houd van je, Skye Willow Elizabeth Moon.'

Skye bekeek Sjors met gekanteld hoofd, alsof ze probeerde in te schatten of hij een grapje maakte. Ook al hadden ze net gekust, houden van was veel meer dan dat.

'Ik ook van jou, Sjors Jason Jones.' Skye aarzelde geen moment, en kuste de jongen voor haar liefdevol.

Misschien... zou haar leven toch ooit nog eens normaal worden.