Thomas

Hoofdstuk 16

OMC SUPER BEDANT VOOR 1,01K READERS! IK BEN ZO BLIJ!
En natuurlijk bedankt voor de reacties en votes!!! Die maken me nog blijer :D

Hoofdstuk 16
Skye

Skye zat trillend in de wachtkamer. Ze was dood ongerust en voelde zich alles behalve fijn. Ze had het gevoel dat ze moest overgeven. Thomas kwam net terug met een plastic beler met water. Hij gaf het aan haar en ging naast haar zitten. Skye bracht de beker naar haar lippen, maar trilde te heftig en morste wat water op haar broek.

Thomas zuchtte verveeld en nam de beker uit haar handen. Hij bracht het water naar haar mond en liet haar drinken. Skye snikte bang.
Thomas liet haar drinken tot het bekertje leeg was en gooide het toen in de prullenbak naast zijn stoel. Hij sloeg een arm om haar heen, maar Skye duwde hem weg.
'Ik haat je.' Zei ze trillerig. Thomas grijnsde tevreden.
'Weet ik.'

Ze zeiden beide niets. Ze zaten naast elkaar en staarden voor zich uit totdat ze nieuws hoorden. Thomas zuchtte en pakte zijn telefoon.
'Heb jij een mobiel?' Vroeg Skye met stomheid geslagen. Thomas rolde met zijn ogen en begon wat te tikken. Skye keek nieuwsgierig op het beeldscherm, maar Thomas trok het weg. Ze had maar één woord gelezen.
'Vampier?' Las ze hard op voor. Ze begon te grinnikten. 'Geloof jij daarin?'
'Houd je er buiten.' Snoof Thomas.

'Wizard?' Vroeg een dokter. De man was in de veertig en had een kale kop. Skye knikte en rechtte haar rug. Ze zat stijf over eind. 'Ja. Ik ben hun dochter. Hoe - hoe...' 'Je kan je vader nu even zien.' Zei de dokter.

Skye sprong op en liep met de dokter mee. Ze zag haar vader liggen, maar haar moeder was nergens te zien. Haar vader had verband om zijn hoofd en was grotendeels ingepakt in verband.
Hij bewoog met zijn ogen met Skye mee, maar niet met zijn hoofd. Skye ging zitten op het bed en keek haar vader aan. Ze begon te huilen.
'Skye...' raspelde hij. Skye schrok van zijn stem. Marcello pakte haar hand vast. 'Luister...' Skye's tranen liepen over haar wangen. 'Wat papa!' 'Je - broer-' 'Wat?' Vroeg Skye bang. 'Jouw broer?' 'Nee - je - hebt - een - een-' Hij hapte naar adem en roggelde. 'Broer.' De apparaten sloegen op hol in de kamer. Skye's vader hapte verwoed naar adem en Skye begon te gillen en te huilen. Dokters kwamen naar hen toe en Thomas, die in de deuropening had gestaan, trok haar weg. 'Laat me los! Papa - papa!' Ze sloeg Thomas in het gezicht, maar hij hield haar vast. Hij aaide over haar hoofd.

Een kwartier later kwam de dokter opnieuw.
De dokter schudde zijn hoofd. 'We hebben alles geprobeerd, maar ze waren té erg toegetakeld. We konden niets meer doen.'
Skye begon heftig met haar hoofd te schudden. 'Nee. Nee dat kan niet.' Ze begon nog heviger te trillen. 'Nee!'
Skye wilde over eind springen en gaan slaan, maar Thomas greep haar om haar middel. Hij was even snel opgestaan als zij. 'Nee nee nee!' Gilde ze huilend. De tranen stroomden als de regen naar beneden. Thomas hield haar stevig vast om haar middel en drukte haar hoofd tegen zijn borst. Hij zuchtte en aaide over haar hoofd.

'Wat is er gebeurt Thomas?' Vroeg ze zachtjes, tussen haar snikken door.
'Ze hadden een ongeluk.' Zei Thomas. De dokter gaf een knikje naar Thomas en liep weg. 'Ze - zijn geraakt door een vrachtwagen. Hij reed gewoon door...'
'SCHOFT.' gilde Skye. Ze huilde. Thomas maakte sustende geluiden en aaide over haar zwarte haren.

Al snel arriveerden haar oom en tante. Drake was nog thuis, want die wilde niet naar het ziekenhuis. Haar oom en tante begonnen belangrijke zaken te regelen en Thomas bleef haar stevig vast houden in zijn armen.

Skye merkte nu pas hoe gespierd hij was en dat hij aardig kon zijn.
Thomas tilde haar kin op en wilde haar zoenen. Hij stopte alleen zichzelf. Skye zou hem niet gestopt hebben. Thomas drukte een kusje op haar wang.
'Het komt goed.' Zei hij en hij onhelsde haar weer.

'Skye!' Sjors kwam aanrennen, met achter zich zijn broer en die vriend Avan. Thomas liet Skye los, al leek hij dat met tegenzin te doen. Skye rende naar Sjors en omhelsde hem.
'Ze zijn dood!' Huilde ze. Sjors klopte wat onbeholpen op haar rug.
De vriend van Brandon trok lijkbleek weg. 'Dood, zeg je?' Hij slikte.
Skye keek op van Sjors' borst. 'Wat maakt jou dat nou uit. Je kent ze niet eens!'
Avan keek Brandon aarzelend aan, die bemoedigend toe knikte. Skye keek van de een naar de ander.
'Skye,' slikte de jongen, 'ik ben je oudere broer.'

Thomas

William gilde en krijste. 'Waarom? Je zou me geen pijn doen!' 'William, ik maak je net als mij.' Zei ik. Ik raakte zijn arm aan. 'Het doet maar eventjes pijn. Daarna ben je onsterfelijk en krachtig.'
'Wat - ben - je?' Vroeg William moeizaam. 'Een vampier he?' Ik knikte. William was altijd al een intelligente jongen geweest.

In een paar weken leerden William en ik veel van Kate en Julliet. Ik leerde overleven en een paar gouden regels voor het bestaan van een vampier. Niemand mocht weten dat we bestonden.
William weigerde alleen om mensen bloed te drinken. Hij wilde geen mensen doden.
Aan het begin vond ik dat vreselijk irritant, maar uiteindelijk accepteerde ik het maar. William was nou eenmaal anders en hij zou mijn plezier niet bederven.
William besloot zelfs op een dag om me te verlaten. Dat was nadat we een half jaar weg waren bij Kate en Julliet. Ik vond het prima; het boeide mij vrij weinig. Ik had William gegeven wat ik dacht wat voor hem goed was: het leven van een vampier. Ik had hem dingen geleerd, die ik weer leerde van Kate en Julliet. Zo had hij middelen om te overleven.

Alleen toen ik meer dan tien jaar een vampier was geweest, gebeurde er dat ik onvoorzien had.

Ik kwam haar tegen. Háár.
De vrouw waarvoor ik een vampie was geworden.

'Thomas.' Zei ze. Ik was in het bos gaan lopen en ik wilde een paar verdwaalde stakkers op drinken. Zij en een vreselijk lelijke man stonden achter mij, toen ik net een jonge wandelaar had gevonden en mijn tanden in hem gezet.
Ik liet het lijk uit mijn handen vallen en draaide me om, zodra ik haar zachte en betoverende stem hoorde.
'Elizabeth...' mompelde ik. Ik keek naar de man. Hij was zo lelijk. Zijn haren leken voor mij op een blond vogelnest (met lettelijk takjes er in) en grote doffe ogen.
Elizabeth liep naar me toe en sloeg haar armen om me heen. Ik liet het gebeuren en aaide haar over de rug. Ze had me met tranen in haar ogen aangekeken. Haar armen grepen me stevig vast en de tranen vielen op mijn schouders.

'Het spijt me zo!' zei Elizabeth. Ik streek liefkozend over haar rug. Haar man keek walgend toe. Ik stak als een klein kind mijn tong uit en genoot. Ik geloofde er geen moment van dat ze mij pijn wilde doen. Ze was puur. Als ze niet getrouwd was, trouwde ik met haar.
Ze liet me los en ik wilde haar weer naar me toe trekken, om haar te zoenen. Ik kon me alleen niet bewegen.
'Wat is dit?' vroeg ik verbaasd en boos. Ik probeerde mij uit alle macht los te maken van de onzichtbare barriére, maar dat was niet mogelijk.

'Het spijt me.' zei Elizabeth. Ze huilde, terwijl haar man mij vastpakte en mij vastbond. 'Wat denk je dat ik ben!' gilde ik. 'Elizabeth vuile TRUT die je bent. VERAADSTER!'

Ik weet niet waar ze mij naar toe brachten en wat ze met me gedaan hadden. Ik had alleen gezien hoe de minnaar van Elizabeth een stok vast hield. Ik dacht dat het gewoon een tak was, waarmee ze mij wilden slaan. Maar toen ze dat niet deden kreeg ik mijn bedenkingen.

Als vampiers bestonden, bestonden misschien tovenaars ook wel.

Ik werd naar een ondergrondse grot vervoerd. Ik probeerde mij wel honderd keer mezelf te bevrijden, al lukte het niet. Ik werd in een kooi gestopt.

'Wat denk je dat ik ben!' riep ik opnieuw. 'Ik ben geen dier!'

'Nee, je bent erger.' zei de verloofde. 'Een kind van de nacht. Een vampier.' 'Het spijt me Thomas.' fluisterde Elizabeth. Ze liepen weg. Ik wilde de stukken van de kooi losrukken, maar dat lukte niet en de stukken staal brandden aan mijn vingers. De verlamming was opgeheven.

De twee liepen weg. 'ELIZABETH. LAAT ME HIER NIET ACHTER!' schreeuwde ik. Het gat omhoog waar we vandaan gekomen waren werd dicht gedaan.

Als ik hier niet uit zou komen, zou ik in een lange slaap vallen. Ik zou uithongeren en mijn huid zou zich verslanken. Ik zou een "levend" skelet zijn.

En dat was precies wat er gebeurde.