Thomas

Epiloog

Thomas

Hij liep wat rond op de begraafplaats. Het sneeuwde en er kwamen dikke vlokken uit de lucht. Thomas keek omhoog en zag de dikke, grijze wolken. Wat een prachtige dag weer. Typisch Engeland.

Hij wandelde naar het ene graf en knielde neer. Het graf waar zijn liefde voor Skye begonnen was...

Elizabeth Maria Theresa Blauw-Zwarts

5 Juni 1770 - 19 september 1839

Er lag een kerstkrans bij het graf, en een lantaarn. Dat het nog steeds onderhouden werd door iemand. Zou Skye...? Thomas haalde zijn schouders op.

Thomas zuchtte, en stond op. Hij draaide zich om en liep terug. Het was tijd om het meisje te vinden. Hij had lang genoeg gewacht. Je kon bijna zeggen dat hij braaf was geworden.

Opeens hoorde hij stemmen. Thomas bevroor. Langzaam toverde hij een grijns op zijn gezicht. Skye.

'... en hier ligt oma.'

Thomas sloop een rij naar achteren en deed alsof hij keek naar een ander graf. Skye zou hem niet herkennen, wist hij.

Hij bekeek het groepje. Een vrouw, een man en twee kinderen. De man had een arm om de vrouw heen geslagen. De kinderen bestonden uit een jongen en een meisje. Het meisje schatte hij vijf, de jongen was acht.

'Waarom ligt oma hier?' 'Omdat hier alle Zwartsen liggen, Elisabeth.' Zei Skye en ze aaide door de haren van het meisje. 'O. Was ze oud?' 'Een beetje.' 'O. Waarom ging ze dood?' Skye keek naar haar man. Ze aarzelden beide. 'Omdat ze een ongelukje kreeg.' Zei Skye uiteindelijk. 'O. In de auto?' 'Ja, in de auto ja.'
Het meisje keek naar het graf. Ze knielde er bij neer.

'Hoi, oma. Heb je het koud? Dat zal wel met de sneeuw.' Zei ze. 'O kom op, Elsie.' Snauwde de jongen. 'Ze hoort je niet-' Sjors gaf de jongen een por in de zij. 'Niet doen, Tom.'

Thomas sperde verrast zijn ogen open. De jongen heette Tom? Hij glimlachte. Skye had haar zoon naar hem vernoemd.

'Volgende keer moeten we een deken meenemen, mama.' Zei het meisje bezorgd. 'Oma heeft het anders heel erg koud.' 'Ik zal het onthouden.' Zei Skye glimlachend.

Het meisje stond op en huppelde verder. Skye en Sjors bleven staan en kletsten. Tom hield het kind in de gaten.

Ze huppelde richting Thomas. 'Hoi, meneer.' Zei ze vrolijk. Thomas keek op en glimlachte. 'Hoi.' 'Ligt daar jouw oma?' Thomas grinnikte en schudde zijn hoofd. 'Nee, mijn vriendin.' 'O. Dat is zielig. Ben je nu helemaal alleen?' Vroeg ze en ze pruilde.
Thomas bekeek haar. Het was een prachtig kind. Zwarte haren, blauwe ogen... een echte Zwarts. Haar huid was lijkbleek en haar lippen roze. Ze had rode wangetjes van de kou.
Langzaam knikte Thomas een paar maal. 'Ja.' 'O. Heb je geen vrienden?' 'Een paar.' 'Anders wil ik je vriend wel zijn hoor.' Zei Elisabeth vrolijk. Ze lachte breed en klapte in haar handen. 'Ik ben Elisa. En jij?' 'Thomas.' Zei hij en hij grijnsde. 'Oh, zo heet mijn broer ook!' Zei ze enthousiast. Thomas lachte. 'Mama vertelde dat hij vernoemd is naar een vampier. Ben jij dat ook?' 'Zou kunnen.' Thomas antwoordde steeds kortaf. Het meisje was een praatgraag, dat was duidelijk. Maar dat vond hij wel schattig. Tenminste, nu ze nog klein was. Als ze later nog steeds zo was, leek dat hem minder schattig.

'Waar woon je?' 'Overal en nergens.' 'Ik woon in de Apollolaan.' Zei ze. Thomas grijnsde. Dankjewel, kleine meid.
Met wie ben je?
Skyes dochter, Elisabeth.
Waar?
Begraafplaats.

William en hij hadden al tijden geen contact meer gehad. William wist zich steeds overal te vestigen met een vrouw en leefde dan een paar jaar bij haar. Hij had een paar kinderen hier en daar, allemaal menselijk. Thomas wist dat hij nooit zo zou worden. Misschien was een kind wel een keertje leuk, maar voor hem waren de Zwartsen de ware. Alleen van die vrouwen hield hij...

'Meneer - Thomas - gaat het nog goed? Je hebt een bleke huid. Misschien moet je thuis lekker in bad.' Zei Elisa. Thomas lachte. 'Misschien ga ik dat doen, kleine meid.' Thomas kwam overeind. 'Ga maar snel terug naar je ouders.' Hij aaide over haar bol. Ze leek dat niet leuk te vinden en duwde Thomas weg. Thomas liet dat gebeuren en grinnikte. Precies iets wat Skye ook zou doen.
'Zie ik je nog een keer, Thomas?' Vroeg het meisje. Ze zette grote, vragende ogen op. Thomas' lippen vormden tot een glimlach. 'Zo vaak als je wilt, Elisabeth. Je hoeft me maar te roepen.' Ze glimlachte enthousiast. 'Leuk! Dan kan ik je een keer voorstellen aan mijn mama en aan Mac.' Thomas had geen idee wie Mac was, maar het zou wel een knuffel zijn. Hij knikte. 'Nou, ga maar snel.'
'Doeg, Thomas. Tot snel!'

Thomas zwaaide naar het meisje, terwijl ze wegrende. Ze kwam weer bij haar broer, die Thomas wantrouwig had gadegeslagen. 'Wie was dat?' Mompelde Tom en hij keek naar Thomas. 'Een hele lieve meneer.' Zei Elisa alleen en ze pakte de hand van de jongen vast om hem mee te sleuren naar haar ouders.

Bevalt ze? Is ze zoals je hoopte? Vroeg William in zijn gedachten.
Ze is perfect. Een echte Zwarts. Voor je het weet, is ze de mijne.
Betekent dit dat je weer terug bent?

Thomas grijnsde.

Zeker weten.