Thomas

Hoofdstuk 12

Thomas

Thomas zuchtte zachtjes, terwijl hij naar Skye keek. Ze snauwde tegen Drake, die zijn drinken had geknoeid op haar shirt.

Hij vroeg zich af of zij ooit net zo als hij was zou worden.

Ik schreeuwde van de pijn, al was dat al minder dan het eerst was geweest. Ik wist niet hoe lang ik al lag te schreeuwen en te gillen op de grond. En op dit moment dacht ik ook totaal niet aan mijn mannelijkheid.

Langzaam stierf de pijn weg en voelde ik alleen nog zachte tintelingen door mijn lijf gaan. Eerst had ik het gevoel gehad alsof ik uit elkaar gerukt werd door de paarden, en de pijn hield toen niet op.

Ik was eventjes opgelucht dat ik geen pijn meer had. Ik ging staan en klopte mijn broek af.

En toen kreeg ik me toch een dorst. Het voelde alsof ik al dagen en dagen noch gegeten noch gedronken had.

Mijn keel verlangde naar een dikke, warme en zachte vloeistof met een heerlijke zoete smaakt. Mijn hele lichaam verlangde er naar.

Kate en Julliët stonden nog steeds bij mij. Kate kwam naar me toe.
'Honger, Thomas?'

Hongerig keek ik haar aan. Geweldadigheid vlamde op in mijn ogen. Ik had zin in eem vechtpartij. Vechten voor dat drankje, dat ik graag wilde drinken.

'Ja.' Mijn stem klonk laag, en het klonk alsof het geluid dat ik produceerde uit mijn keel kwam.

'Mooi zo.' Ik keek mijn scheppers aan.

'Wat ben ik?' Vroeg ik.

'Wat je bent is niet belangrijk, schat.' Zei Julliët. 'Het enige wat belangrijk is, is dat jij dorst hebt en de stad vol zit, met hetgeen dat jij zoekt.'

'Wraak en bloed.' Gromde ik.

Skye

Het maakte Skye bang, hoe Thomas keek. Hij keek naar de grond met de mok met rode vloeistof in zijn hand.

Hij keek eerst de hele tijd afwezig, maar opeens vlamde een felheid op in zijn ogen. Hij keek kwaad en zijn knokkels werden wit, terwijl hij in de mok kneep.

Skye wist wat er zou gebeuren als hij zo door ging, dus zette ze langzaam een stap achter uit.

Thomas keek op en zijn knokkels waren nu rood. Hij kneep niet langer in de mok en zette hem neer op het aanrecht. Zijn ogen boorden zich in de hare en hij keek haar emotieloos aan.

'Wat staar je nou?' Snauwde hij. Skye keek geïrriteerd terug. 'Wat snauw jij nou?'

'Ik snauw niet!'

'Skye, heb je mijn nieuwe kamer al gezien?' Probeerde Drake. 'Nee en niet geïnteresseerd.' Zei Skye. Ze bleef fel naar Thomas kijken.

'Ik dacht eerst dat je aardig was.' Snoof Skye en ze sloeg haar armen over elkaar.

Een gemene grijns vormde rond zijn lippen. 'Daar heb je je dan naar in vergist. Hoe ik op school tegen jou doe, betekent nog niet dat ik ook zo ben. En hoe kon ik nou weten op school dat je eigenlijk een heks was?'

'Pas maar op of ik vervloek je.' Auch die was wel heel erg zwak.

Thomas lachte humorloos. 'Zwak, Skye.'

'Jullie passen wel bij elkaar.' Zei Drake.

Skye en Thomas keken meteen beide naar Drake en gaven hem een dodelijke blik.

'Ik ga echt niet met zo'n egotripper om!' Snauwde Skye.

'Ik val niet op lelijke heksen!' Snoof Thomas.

'Skyar!' Riep haar moeder. Skye zuchtte en draaide Thomas de rug toe. 'Je bent wel je moeders hondje he?'

Skye keek kwaad achter om en liep daarna door.

'Skye, wij vinden het beter als je een tijdje hier blijft slapen.' Zei Marcello. Hij zat nog steeds op de bank naast zijn vrouw en keek zijn dochter serieus aan.

Skye's mond viel open van verbazing. 'Wat?' Vroeg ze met grote ogen.

'Wij moeten een tijdje weg. Op reis. Je opa is ziek evenals je oma en ze hebben hulp nodig.' Vervolgde haar vader.

Skye keek scherp naar haar moeder, die bevestigend een stijf knikje gaf.

'Jij kan... gezellig hier blijven.' Zei haar oom, op een toon dat helemaal niet gezellig klonk.

'Ja. Je kan de charmante jongeman Thomas beter leren kennen. Ik weet zeker dat je hem leuk vind.' Haar moeder klonk scherp en bijna dwingend.

'Dit kun je niet maken!' Zei Skye, en haar stem ging een paar octaven omhoog. 'Ik wil niet bij hem in een huis verblijven!' Skye wees beschuldigend naar Thomas, die in de deuropening van de keuken stond.

Thomas zweeg en had pretlichtjes in zijn ogen. 'Dat gaat zeer aangenaam worden, Skye.'

'Houd je klep dicht!' Snoof Skye. Eliza keek haar dochter boos aan. 'Niet zo'n toon aanslaan, Skye. Jullie gaan het vast en zeker naar jullie zin hebben.'

Skye rolde met haar ogen. 'Vast.' Zei ze sarcastisch, maar ze liet het haar moeder niet horen.

'Skye.' Zei haar vader. Hij stond op en wenkte haar naar de gang. Skye zuchtte en ze liep achter Marcello aan.

'Luister, Skye.' Gebood haar vader. 'Wij zullen er voor zorgen dat we snel weer terug zijn. We zullen je niet te lang hier laten.'

'Mam probeert me vast en zeker te koppelen aan die Thomas.' Snoof ze. Marcello grijnsde.

'Ja, een beetje. Maar als we weg zijn, kan ze je ook niet dwingen.'

Skye glimlachte zwakjes. 'Dat is waar.'

Haar vader knuffelde haar. 'We brengen je spullen hier heen.'

'Gaan jullie meteen?' Vroeg Skye met grote ogen. Hij knikte. 'Opa is heel erg ziek, Skye. We pakken thuis onze spullen en dan vertrekken we. Onderweg naar het vliegveld geven we jouw spullen af.'

Even later vertrokken haar ouders. Skye was de laatste die bleef staan in de gang, haar ouders nakijkend. Ze waren al lang uit het zicht, maar ze bleef staan.

'Geloof me, je bent blij dat je van je ouders af bent.' Zei een stem. Thomas ging naast haar staan.

Skye snoof. 'Wat is dat voor een rot opmerking?'

'Het is de waarheid.' Zei Thomas. Hij haalde zijn schouders op.

'Ik ben gewoon hier gedumpt.' Ze sloeg haar armen kwaad over elkaar.

'Als ze mijn spullen komen brengen, ga ik zeuren om nieuwe spullen.'

Thomas rolde met zijn ogen. 'Je bent zo'n kreng.'

'Alsof jij zo lief bent.' Ze wilde naar Thomas kijken omdat hij niet reageerde, maar toen ze omkeek zag ze dat hij weg was.

Ze was even verbaasd. Waar was hij opeens heen?