Thomas

Hoofdstuk 19

Hoofdstuk 19
Thomas

'William, ik kan me niet meer inhouden!' Schreeuwde Thomas. Hij sloeg op de tafel.
William zat kalm tegenover hem aan de eettafel in de keuken. 'Rustig aan. Haal wat nieuw bloed bij het ziekenhuis.'

'IK HOEF DAT NIET! IK WIL HAAR BLOED!' Schreeuwde Thomas. 'Ze ruikt zo goed...'

William zuchtte en schudde zijn hoofd. 'Als je haar nu bijt, word ze bang.' 'Ze is nu juist kwetsbaar.' Mompelde Thomas. 'Met de dood van haar ouders en de begrafenis...'

Zijn ogen lichtten op. 'De begrafenis! Als ik haar dan voor me kan winnen, zal ze aan me wennen. Die vriend van haar is toch weg. Ze heeft alleen haar kille oom en tante, en Drake. Ze zal naar me verlangen.'

'Doe je voorzichtig?' Aarzelde William. 'Bijt haar niet meteen, want dan durft ze nooit meer bij je in de buurt te komen. Ze weet niet dat je een vampier bent.'

'Als ze bang is, gehoorzaamd ze beter.' Snoof Thomas. 'Niet te bang, maar een beetje dan, als het moet.' Waarschuwde William en hij zuchtte.

Ja ja, William, ging Thomas verder via de gedachten, ik ben niet dom. Ik leef langer dan jij.

William rolde met zijn ogen en stond op. 'Ik ga even naar de winkel. Moet je nog wat hebben?' Vroeg hij aan Thomas, maar hij lette niet op omdat Skye binnen kwam. Ze had wallen en rode ogen. Thomas wist ook wel dat ze boven had gehuild, maar dat deed ze al de hele week. Vanmiddag was de begrafenis.

Ze had zich al opgemaakt en aangekleed. Ze had een zwarte jurk aan tot aan haar knietjes en zwarte hakjes. Haar haren had ze gekruld en Thomas vond dat ze er mooi uit zag.

'Moet jij nog iets hebben uit de supermarkt, Skye?' Vroeg Will. Ze schudde haar hoofd. Ze at heel slecht, dus Thomas was al verbaasd geweest als ze "ja" had gezegd. William liep weg en Skye nam een glas water.

'We moeten gaan.' Zei Thomas en hij stond op. Hij mocht er eigenlijk niet bij zijn, bij de begrafenis, maar hij zou zichzelf wel naar binnen werken.

Ze bewoog niet.

'Skye?' Gromde hij. Een zacht gefluister kwam uit haar mond. 'Ik durf niet.' Thomas zuchtte. Dat kind was echt veel te emotioneel. Hij had al zo veel dood en verderf gezien dat het hem niet meer raakte.
'We gaan gewoon.' Thomas greep haar pols vast en trok haar naar zich toe. Hij tilde haar op en liep naar buiten. Ze sputterde niet eens tegen en Thomas zette haar in zijn zwarte sportwagen.

Thomas liep naar de andere kant, stapte in de auto en reed met veel gas weg.

Opeens begon ze te gillen. Thomas schrok zich dood en drukte hard de rem in. 'Verdomme, Skye!' Hij sloeg op het stuur. 'Wat is er?'
'Je reed bijna een eendje aan.'
Thomas keek haar kwaad aan. 'Deze hele scène voor een of andere eend?'

Er liepen dikke tranen over haar wangen. 'Mijn ouders zijn ook overrreden. De pulletjes van het eendje mogen niet hetzelfde over komen.'
Thomas zuchtte en reed door. 'Doe het niet nog eens, of wij zijn even dood als je ouders.' Zei hij kil.

'Misschien wil ik dat wel.' Fluisterde ze. Thomas deed net alsof hij het niet gehoord had en reed door.

Even later zette hij zijn auto neer bij de begraafplaats. Hij stapte uit de auto en met tegenzin deed Skye hetzelfde.

Thomas greep haar pols stevig beet. Ze moest niet weg gaan, anders zou ze deze periode nooit afsluiten en zou hij voor altijd met een jank wijf opgescheept zitten.

'Kom mee.' Gromde hij. Skye liet zich slepen en Thomas zette haar vlakbij het graf neer.
'Nu braaf handjes gaan schudden.' Mompelde hij. Thomas irriteerde zich aan het meisje. Hij was dol op haar, maar huilen accepteerde hij niet. Skye was niet zwak, dus moest ze zich niet zo aanstellen. Haar ouders waren dood; en dan? Die van hem ook. Hij had ze zelf uit de weg geruimd. Wat had je nu aan ouders?

Hij had gedacht dat hij haar een gunst verleende door haar ouders te vermoorden, maar nee. Het was ook nooit goed hè?

Skye

Skye voelde de tranen niet eens meer, terwijl die over haar wangen via haar kin op de grond drupte. Ze kon alleen maar staren naar de kisten van haar vader en moeder. Haar moeder was te verminkt geweest, was haar verteld, en daarom mocht Skye haar niet zien.
Het laatste beeld dat ze van haar moeder had, was dat ze afscheid nam en en dat haar moeder tegen haar zei dat Thomas goed volk was.

Skye werd misselijk. Ze wilde haar nog zo veel zeggen. Nog zo veel wilde ze samen met haar moeder doen.

En haar vader... Haar lieve vader die het altijd voor zijn dochter opnam. Ze herinnerde zich dat hij beloofd dat ze samen naar een concert zouden gaan van een band die Skye leuk vond. Ze wist nog dat ze samen met hem naar een honkbal wedstrijd was geweest, toen ze naar Amerika op vakantie gingen.

En met z'n drietjes in het park picknicken, herinnerde ze zich ook nog goed. Ze was nog maar vijf geweest, maar Sjors en Brandon waren er ook bij geweest. Ze had gewonnen met voetballen van Sjors - al was dat waarschijnlijk met opzet - en Brandon lachtte zijn broertje uit.

Ze wilde in elkaar zakken, maar hield zich staande, voor haar ouders. Alle herinneringen van vroeger kwamen tevoorschijn en ze begon hard op te snikken.

'Skye?' Ze hoorde de stem van Avan achter haar en hij klonk voorzichtig. Ze dacht er niet bij na, draaide zich om en drukte haar hoofd tegen zijn shirt. Haar armen gingen om zijn middel en ze wist dat hij schrok. Ze rook zijn aftershave en een andere duffe geur.

Wat onhandig omhelsde Avan haar terug. Hij wreef over haar rug. 'Je kende ze niet, Avan! Het spijt me zo! Ik wilde dat je er bij was. Bij de opvoeding! Bij - bij - bij...' Skye's stem ging verloren in het huilen en ze greep de achterkant van zijn shirt vast. 'Ik accepteer je als broer. Dat is alles wat mijn ouders gewild zouden willen hebben.'

Avan zweeg en bewoog ook niet. Skye voelde opeens druppels op haar hoofd en ze keek omhoog. Avan huilde ook en had zijn ogen gesloten. Ze greep hem nog steviger vast. Het voelde vreemd, maar ook goed. Vreemd om een onbekende te knuffelen. Goed om een nieuw familielid te hebben, terwijl ze er net twee was kwijtgeraakt.

'Vanaf nu zal ik hier bij je zijn.' Zei Avan. 'Als een broer.'