Thomas

Hoofdstuk 34

Hoofdstuk 34
Sjors

'Met Skye.' Skye nam de telefoon op.
Sjors hield zijn adem in en wist opeens niet meer wat hij moest zeggen.
'Ehm - eh - hey Skye - met Sjors.' Stotterde hij. Avan zat tegenover hem en stak grijnzend zijn duimen op.
'Sjors.' Ze klonk verbaasd. 'Hoe kom je aan dit nummer?' 'Ehm - onderzoek.' Zei hij snel.
'Oh. Hoe gaat het met je? Thomas had je toch niet echt pijn gedaan hè?' Sjors tikte met zijn vingers op het tafelblad. 'Nee, niets aan de hand. Ik kan wel op tegen een vampier.' Oké, dat laatste was gelogen, maar hij moest toch een beetje stoer doen.
'Ik mis je.' Mompelde hij.

Het bleef stil aan de andere kant.
'Alles is goed met me.' Zei ze kortaf.
'Dat zei ik niet. Mis je mij?'
'Sjors, wat is dat voor vraag?'
'Skye - geef gewoon antwoord.'
'Je doet vreemd.'
'Jij doet vreemd!' Zei hij gefrustreerd.
'Waarom wil je dat weten? We waren toch geen vrienden meer?' 'Hoezo doe je zo, Skye? Dit slaat nergens op! Ik weet dat ik heel achterlijk deed door je te negeren en je te laten zitten. Maar ik was pas net een weerwolf! Ik wilde je geen pijn doen.'
Skye was stil. 'Het spijt me. Kunnen we niet weer vrienden zijn?' Mt kloppend hart wachtte hij af. Toen hing ze op.

Typisch Skye: weglopen voor haar problemen.

Sjors zuchtte en hing ook op. Hij haalde zijn hand door zijn blonde haar.

'Ze is wel een lastig meisje hè?' Merkte Avan op.
Sjors grijnsde, terwijl hij terug dacht aan vroeger. 'Jep, helemaal waar.'

*

Thomas

Thomas gaf Skye een kus. 'Ik ben zo terug.' Ze gromde zacht en bleef staren naar haar boek.

Thomas grinnikte en haalde zijn schouders op. De laatste tijd was zijn schatje een beetje chagrijnig. Ach ja, ze was een tiener hè. Gewoon onzekerheid en hormonen.

Hij verliet het huis en begon met rennen. De landschappen schoten aan hem voorbij, maar hij besteedde er geen aandacht aan. Hij zigzagde langs de mensen heen.

Na een tijdje bleef hij staan en hijgde hij zacht. Hij had minstens 345 kilometer gerend, dus geen wonder dat hij moe was.

Thomas keek om zich heen en zag dat hij in een dorpje was aangekomen. Het was een stil dorpje met een kleine stadskern. Hij sloot zijn ogen en concentreede zich op zijn reuk. Hij snoof en rook de persoon die hij zocht. Bijna blind liep hij naar een cafeetje en ging naar binnen.

Thomas liep naar een jongen aan een tafel. Je zag zijn ogen niet door het hoedje dat hij op zijn bruine haren droeg. Zijn lange jas hing aan de stoel en voor zich stond een onaageraakte kop koffie. De dampen kwamen er nog van af.

Zonder iets te zeggen ging Thomas tegenover hem zitten.
'Thomas.'
'Charles.'
De twee vampieren zwegen even. Thomas bleef altijd kalm bij Charles. Ze waren goede kennissen van vroeger en kenden elkaar goed. Niet echt vrienden, maar zeker geen vijanden.

'Hoe is de situatie?' Vroeg Thomas rustig.
'Ze hebben besloten om in opstand te komen. Ze willen zich niet meer verbergen.' Zei Charles verbitterd. Thomas keek Charles onderzoekend aan.

'Wanneer?'
'Volgende maand.'
'Dit is dom. Ze zullen ons massaal afslachten.' Zei Thomas kil. Niemand had dit aan hem verteld. Hij had de opstand moeten neerslaan.

'Waar?'
'Londen.'

Thomas stond op. 'Ik zal er niet zijn.'
Charles knikte en stond ook op. 'Ik ook niet.' Hij trok zijn jas aan. 'Maar je weet het hè? De-'

'Weerwolven zullen hen opwachten en hen uitroeien.' Gromde Thomas zacht. Charles knikte weer. 'Klopt.' Toen grijnsde hij. 'Maar een paar vampiertjes minder kan wel.'

Thomas grijnsde ook.

Skye

Thomas is niet goed voor je, Skye... Hij heeft je ouders vermoord en jij loopt een beetje met hem te tongen!

Skye huiverde. Ze had er nauwelijks over na gedacht, toen Thomas zei dat hij haar ouders gedood had. Ze had er niet bij stil gestaan, maar nu besefte ze maar al te goed dat Thomas gevaarlijk was.

Ze had geen idee wat haar opeens wakker had geschud, maar nu was ze bang voor hem.

Hoe kon iemand met zulke acties en problemen nou liefhebben? Dat was geen liefde. Dat was wanhoop. Dat moest bijn wel. Misschien hoopte hij zo erg dat iemand hem ooit lief zou hebben dat hij achter haar aan ging zitten.

Hij was gek! Compleet gestoord!

Skye pakte met trillende handen haar telefoon op. Ze tikte een bepaald aantal nummers in en drukte op "bellen".
De telefoon ging over. En nog eens. En nog eens.

'Met Sjors Jones.'
Skye haalde diep adem. 'Waar ben je?' Vroeg ze zacht.
Het was stil. Skye hoorde zijn ademhaling en wachtte af. 'Ik dacht dat we geen-' Skye slikte weer en onderbrak hem. 'Het spijt me, oké? Ik - ik wil hier weg. Voor even, een paar uurtjes of zo. Ik kom naar je toe. Ben je thuis?' Het was weer even stil aan de andere kant van de lijn. 'Ja.' 'Ik weet nog niet wanneer ik kom, maar ik zal ooit naar je toekomen.'
'Oké. Doe voorzichtig. Avan en ik wachten op je.'
'Altijd. Dag, Sjorsie.' 'Later Skye'tje.'

Ze hing op, precies op het moment dat Thomas opeens weer naast haar stond.
'Lekker gegeten?' Vroeg Skye en terwijl ze dat zei, voelde ze kippenvel opkomen.
'Ik lust nog wel een hapje.' Zei Thomas grijnzend. Zijn ogen waren fel rood, zodat je wist dat hij een feestmaaltijd had gehad. Zijn haar was een puinhoop, dus misschien was er een klein gevecht aan vooraf gegaan.

'Van mij mag je niets.' Snoof ze en ze liep weg. Thomas trok haar tegen zich aan. 'O nee? Hm... die ene avond toen we samen in bed lagen leek je het wel fijn te vinden dat ik jouw bloed dronk, juffrouw Wizard.' Merkte Thomas plagerig op. Skye sloot haar ogen. Ja, dat was waar geweest, maar dat betekende niet dat ze zijn wandelende voedselbron werd.

'Wat is er?' Vroeg Thomas, toen ze niets zei. Zijn ogen staarden haar boos aan, maar ook deels bezorgd. Thomas zag de telefoon. 'Met wie heb je gebeld?' Gromde hij.

Skye slikte. De woeste blik op zijn gezicht was angstaanjagend. Ze beet op haar lip. 'N - n - niemand.'
'SJORS?' schreeuwde hij. Ze voelde hoe hij haar vast pakte en hij keek briesend op haar neer.
'Jaloers?' Kreeg Skye er brutaal uit.

Ze kreeg een harde klap van zijn hand op haar wang. Skye snakte naar adem. Haar wang tintelde er van en ze keek naar de grond.
'Waarover praatten jullie?' Vroeg hij kalm. 'En waag het niet om te liegen.'
Opnieuw slikte ze. 'Ik wilde op bezoek gaan.'
Thomas zei even niets. 'Je wilde mij verlaten.'

Skye antwoordde niet. Thomas duwde haar op de grond neer en draaide zich om. Hij liep weg, zonder nog iets te zeggen.

'Wat is er mis met je?' Fluisterde ze zacht. Ze keek op van de vloer en zag hem bij de deur staan. 'Waarom doe je zo?'

Thomas bleef staan. Hij leek wel een standbeeld zo stil.
'Ik ben een monster. Zo zijn wij.'
'Word dan een mens.' Mompelde Skye.
'Dat kan ik niet. Ik ken geen gevoelens en emoties, behalve haat.'
'Hoe kan je dan van me houd?' Haar stem trilde. Hopelijk daagde ze hem niet uit. Ze wilde geen klap. Haar wang deed enorm veel pijn.

Thomas antwoordde niet. Skye stond op en liep naar hem toe. Ze zag de pijn in zijn ogen.
'Ik doe mijn best.' Mompelde hij. Skye keek hem vragend aan. Thomas schudde zijn hoofd en liep weg, zonder nog iets te zeggen.