Thomas

Hoofdstuk 23

Hoofdstuk 23 Bloeddorst
Skye

Het was pikkedonker buiten. De maan was achter de wolken en op het landgoed van haar oom en tante stonden geen lampen.

Skye struikelde over een steen en viel met een harde klap op de grond. Skye voelde hoe ze haar knie had geschaafd.

'Wees eens stil!' snauwde Thomas. Hij liep een paar meter verder, maar stond nu stil. Zijn hele houding gaf aan dat hij alles behave ontspannen was. Zijn rode ogen gaven bijna licht in het donker.

Mopperend en mompelend kwam Skye over eind en klopte haar rokje af.
Thomas stond te wachten op haar en greep haar pols zodra Skye dichtbij genoeg was. Hij sleepte haar mee en wat onhandig liep ze hem achter na.

Struikelend liep ze naar het bos, terwijl Thomas bleef trekken.
Plotseling stond hij stil. Skye liep tegen hem aan en verwachtte dat hij boos zou uitvallen, maar hij zweeg.

Vijf minuten stonden ze doodstil. Acht minuten. Tien minuten...

Thomas tilde Skye op zijn rug. 'Wees stil.' waarschuwde hij, al had ze al die tijd gezwegen.
Geluidloos sloop hij dieper het bos in, totdat ze weer uitkwamen bij een woonwijk.

Er liep een verlaten jongen op de straat. Met zijn handen in zijn zakken en gebogen schouders.
Hij schopte een blikje weg en het rinkelde over de straat.
'Stomme kut vrienden.' mopperde de jongen. Skye kende hem vaag, misschien van school.

Thomas stond om de hoek te kijken. Hij had een lange zwarte jas aan, en leek echt op zo'n misdadiger uit een film.
'Bingo.' Fluisterde zijn lippen. Skye huiverde om zijn toon. Hij klonk ijskoud en kil. 'Blijf hier.'

Opeens was hij weg. Skye zag een vage schim rond om de jongen en ze zag de jongen opkijken. Hij wilde zijn mond openen om te schreeuwen, maar... weg was hij.

Stomverbaasd keek Skye naar de plek waar de jongen net nog stond. Er was geen spoor meer van hem te bekennen.

Thomas stond weer naast haar met de jongen in zijn armen. Zijn ogen waren dicht en Skye dacht dat hij bewusteloos was.
Thomas knikte naar het bos en verdween weer.

Skye snapte het, maar bleef staan. Skye wilde hem niet volgen. Ze wilde niet zien hoe een jongen werd vermoord, want dat was natuurlijk wat er zou gebeuren.

Ze hoorde een kat en daarna een groep jongens. Ze lachten hard en waren duidelijk dronken. Skye huiverde en rende meteen naar het bos. Liever bij Thomas, dan bij dronken jongens...

Thomas hield de jongen vast en Skye zag dat hij weer wakker was. Zijn ogen schoten bang heen en weer en hij zag Skye.
'Help me.' De jongen keek wanhopig aan. 'Alsjeblieft. Hij gaat me vermoorden.' Het was bijna gefluister. Zijn stem trilde van angst. 'Skye...'

Ongemakkelijk wendde ze haar blik van de jongen af. Het deed haar te veel pijn.
'Thomas...' smeekte Skye zachtjes, maar het was wel zwak. Wat kon ze er tegen doen? Ze keek Thomas smekend aan, met tranen in haar ogen van angst.

Thomas sperde zijn mond open en Skye zag zijn scherpe hoektanden. 'Kijk goed.'
De jongen zakte bijna door zijn benen, al hield Thomas hem vast.

Toen beet Thomas. Zijn tanden gingen gemakkelijk door de huid van de jongen en de jongen wilde schreeuwen van de pijn. Thomas legde zijn hand op de mond en zoog.
Thomas ogen zakten dicht van genot en Skye werd misselijk.
De geluiden die gemaakt werden waren vies. Ze hoorde gezuig en gesmak, zacht gekreun en gekerm.

Skye zakte door haar benen.
De jongen zijn ogen rolden in zijn kassen en hij werd bleek. Thomas dronk door.
'Stop!' riep Skye. Ze trilde over haar hele lichaam.
Thomas stopte niet.

Alle kracht was uit het lichaam verdwenen en de jongen zakte neer. Hij was dood.
Overduidelijk dood.

Skye kon niet anders dan kijken. De onbekende jongen was dood en ze voelde pijn. Ze had niets gedaan. De jongen had haar gekend, haar gesmeekt.

'Monster!' Gilde Skye en ze begon te huilen. Ze was doodsbang, had het koud en trilde over haar hele lichaam.
Thomas liet het lijk neervallen.

Zomaar stond William naast Thomas. Hij zuchtte en schudde zijn hoofd.
'Niet goed, Thommy, helemaal niet goed.'

Thomas gromde.
'Doe het nou maar.' zei hij. William bleef zijn hoofd schudden en kwam op Skye af.

'Kom.' zei hij vriendelijk. Hij stak zijn hand uit. Skye wist niet wat te doen. Met Thomas achter blijven wilde ze in ieder geval niet. Maar William reageerde zo koel... alsof het normaal was!

William zuchtte. 'Ik doe je niets, Skye. Ik breng je naar huis.'
'Ga met hem mee.' zei Thomas dringend. Hij klonk boos, maar aan de andere kant ook blij. Hij likte zijn lippen af.

Skye pakte Williams hand aan en William draaide zijn rug naar haar toe.
'Spring er op.' Skye klom op de rug van William en hij liep weg.

Zodra ze een eindje van Thomas vandaan waren, uitte Skye haar gedachten.
'Ben jij ook een...' Skye kon het woord gewoon niet over haar lippen krijgen. 'Ik bedoel, ben je net als... Thomas?' Als Thomas een vampier was en hij had een broer... Kom op, hoe had William anders net zo lang kunnen leven als Thomas? Of was Thomas nog maar net vampier?

William zuchtte. 'Ja.'
'Waarom zijn jullie hier heen gekomen?' vroeg Skye. 'Jullie woonden opeens hier, bij mijn oom en tante.'
William ging wat sneller lopen, alsof Skye niet op zijn rug zat.
'We... Thomas kende je oom. We wilden een dekmantel. Zou het niet raar zijn als twee broers met z'n tweeën in een huisje wonen?'
Skye zweeg.

Ze praatten de hele weg niet meer en William zette haar af bij haar kamer.
'Probeer maar wat te slapen.' suggereerde William. Skye knikte en liet zich op bed vallen, al wist ze zeker dat ze vannacht geen oog dicht zou doen...