Thomas

Hoofdstuk 42

Hoofdstuk 42
Skye

Skye slikte en probeerde zich weer los te maken van de boom. Er was geen beweging te krijgen in het touw.

Dit was compleet zinloos!

Ze likte haar droge lippen en keek de man, die Sjors Dave had genoemd, aan. Ze was doodsbang, maar probeerde dat niet te laten merken.

'Wat ga je doen?' Vroeg ze uitdagend. Dave keek haar aan. Zijn gezicht was als een stuk metaal: onbewegelijk en kil. 'Wat denk je, schat?' Zijn stem was raspelig. Het was niet echt een vraag, wat hij stelde. Skye reageerde niet. Ze gingen haar doden. Zij was het enige dat Thomas raakte. En aangezien ze wraak wilden op Thomas...

Skye slikte.
Ze was nog niet klaar voor de dood! Ze had opzich een oké leven op het moment. Ze had Sjors en Thomas. O en niet te vergeten; haar broer, Avan!

Ze sloot haar ogen. Sjors zou haar komen redden. Dat moest haast wel. Ze kenden elkaar al jaren en hij was een weerwolf! Thomas zou niet komen, aangezien dit een val voor hem was. Of was het geen val, maar alleen maar een manier om hem pijn te doen?

'Nu niet gaan huilen. Daar kan ik echt niet tegen.' Gromde een andere jongen. Skye keek op. Hij was ouder dan Sjors, misschien even oud als Brandon. Hij zag er uit als een nerd van school. 'Ik huil niet.' Snoof Skye stoer. Ze rukte weer aan de touwen, om haar punt duidelijk te maken. De jongen rolde met zijn ogen. 'Probeer zoveel je wilt, je komt toch niet weg.' Hij wuifde naar Skye en ging voor haar zitten.

Ze keek om haar heen. Ze was in een bos, maar ze wist niet welk bos. Ze kende er een paar, maar ze leken allemaal op elkaar. Bossen gaven haar de kriebels. Haar vader had vroeger verteld over monsters in het bos, en waarschijnlijk kwam daar haar... angst vandaan.

Er gebeurde een tijd niets. Totdat de jongen en Dave opstonden van hun zitplek en naar haar toekwamen. De jongen maakte de touwen los, en anderen jongens kwamen tevoorschijn. Ze werd compleet omringd door de jongens, die waarschijnlijk allemaal weerwolven waren.

De jongen duwde haar op haar kniëen. Dave haalde een mes uit zijn jas. Het zag er scherp uit. Skye slikte en keek paniekerig om zich heen. Er was geen ontsnappen mogelijk. Alle jongens om haar heen keken haar woest aan. Sommigen sisten tussen hun tanden, anderen transformeerden.

Dave liet het mes even in zijn hand glijden. Met zijn wijsvinger streek hij over de rand, waardoor hij zichzelf sneed. Een brede en gemene grijns kwam tevoorschijn op zijn gezicht. In één vloeiende beweging sneed hij in Skyes arm. Ze was zo verbijsterd geweest dat ze maar een kleine gil had geslaken. Ze keek naar haar arm en zag een ondiepe snede in haar huid. Bloed stroomde naar links en naar rechts en droop vervolgens op de grond.

'Goed mes...' Mompelde Dave. 'Mooi genoeg om je mooie keel door te snijden.' 'Waarom rukken jullie mij niet meteen open met jullie klauwen?' vroeg Skye. Ze wist niet waar het vandaan kwam. Waarschijnlijk zorgde haar angst ervoor dat ze zo begon te blaten.

Er viel een stilte. Dave begon hard te lachen, en al snel deden alle jongens mee. 'Maar schatje-' 'Noem me geen schatje!' riep ze. '... Dan worden we vies.' maakte Dave af zonder op haar te letten.
Hij keek naar de jongen die haar vast had, en nog een andere jongen kwam er bij staan. Ze werd nu aan haar linker- en rechterarm vastgehouden. 'Jim, Jer, houd haar stevig vast.' gromde Dave.

Hij ging achter haar staan en legde het koude metaal tegen haar nek. Skye sloot haar ogen en jammmerde zacht. Niet te geloven dat dit echt gebeurde!

'Vaarwel, schatje.' zei Dave spottend.

'Stop dit.' Skye hapte naar adem en sperde snel haar ogen open. Thomas! 'Thom - het is een val!' gilde ze. 'Ga weg.' Thomas zag er goed uit. Zijn ogen waren felrood en zijn haar zat perfect. Alleen de ijzige blik in zijn ogen was angstaanjagend.

'Laat haar gaan.' Thomas klonk heel kalm. Hij zette langzaam en nonchalant stappen dichterbij. 'Zij heeft niets gedaan.' zei Thomas. 'Kom dichterbij en ik snijd haar keel door.' zei Dave grommend. Thomas stond stil. 'En dan? Dan heb je haar vermoord? So what?' Thomas haalde zijn schouders op. 'De Zwarts bloedlijn is nog lang niet uitgeroeid. Ik krijg een nieuwe Skye, of je haar nu dood of niet.' Skye keek Thomas aan. Wat? Waar had hij het over? Maakte het hem serieus niet uit dat ze dood ging, of blufte hij? 'Bovendien,' ging Thomas verder, 'haar dood was mijn plan. Uiteindelijk. Eerst haar kwellen, dan haar doden.' Hij rolde met zijn ogen.

'Je bluft!' siste Dave woest. 'Je bluft!' Thomas trok een wenkbrauw op. 'O ja? Kom op, ik ben Thomas.' Thomas lachte schamper. 'Ik en van iemand houden? Alsjeblieft zeg. Ik ben geboren als vampier door wraak. Ik zal voor eeuwig leven voor wraak.'

Skye kneep haar ogen stijf dicht en probeerde de tranen terug te duwen. Luister niet naar wat hij zegt, Skye. Hij zegt het om de wolven op afstand te houden. Hij meent het niet. Maar toch... Thomas zag er zo kalm uit. Zo serieus...

'Oké, dan vind je het niet erg als we-' Dave maakte een snee in haar arm en Skye jammerde zacht, 'dit doen.' Thomas vertrok geen spier. Skye zag zijn ogen even glijden naar de wond en hij likte langzaam zijn lippen, alsof hij zich verheugde op het feestmaal.

'Baas.' begon een van de wolven achter een boom. 'Er is hier nog iemand. Een wolf.' Dave keek gestoord op. 'Wat?' Hij fronste. Toen zuchtte hij diep. 'Sjors. Grijp hem.'

Nog voordat iemand zich had kunnen bewegen, sprong er een weerwolf op Jim en Jer die haar vasthielden. Thomas haalde Skye tussen de drie vechtende wolven uit en sleepte haar een stukje weg. 'Ben je oké?' mompelde Thomas. Skye knikte sprakeloos. Ze gaf hem een kus op zijn wang. Hij glimlachte. 'Blijf zitten en bescherm jezelf.' Hij dook op de vechtende meute af om Sjors te helpen. Met open mond zat Skye te kijken. Thomas was een vampier, maar stortte zichzelf serieus in een gevecht om Sjors te redden! Hij was echt veranderd!

Dave wist zichzelf uit het gevecht te krijgen. Alle jongens die eerst nog mens waren geweest, waren nu allemaal wolf. Dave sprong grommend op Skye af, met de mes in zijn bek. Skye gilde geschrokken en was verlamd.

Het gebeurde in een paar enkele secondes. Sjors keek op. Hij zag Dave, zijn mes en zijn doel. Hij wrong de anderen van zich af en sprong voor Skye. Sjors werd geraakt in de borst door Dave. De twee wolven kwamen hard op de grond terech.

Skye slaakte een ijzingwekkende gil. Sjors' borst was bebloed. Het lemmet stak uit zijn borst. Ze rende naar Sjors toe. Dave kwam overeind maar draaide wat duizelig rond op zijn poten. 'Nee!' gilde ze, alsof dat zou helpen. Ze liet zich vallen bij hem, op haar knieeën. 'Sjors.' fluisterde ze. Sjors trilde over zijn hele lichaam. Maar hij leefde nog. Goddank. 'Niet terug veranderen.' mompelde ze. Dat zou vast niet goed zijn. Ze keek om haar heen. Ze moest Thomas waarschuwen. Alleen als Thomas Sjors op tijd in het ziekenhuis zou krijgen.

Ze gilde opnieuw, toen Dave haar tegen de grond sloeg. Dave ontblootte zijn tanden en gromde laag.

'Thomas - help!' gilde ze bang. Ze keek opzij en zag hoe een - twee - drie weerwolven dood op de grond neer vielen. Thomas had bij stuk voor stuk hun nek gebroken. Hij zag Skye en Skye keek hem aan. Een beetje bloed sijpelde uit zijn mondhoek.

Thomas

Hij zag Skye angstig kijken. Zonder aarzelen dook hij op de twee af en duwde de weerwolf weg. De wolf knalde tegen een boom aan. Thomas tilde Skye op. 'Alles goed, liefje?' Ze knikte bang en beet op haar lip.

'Ik ga je hier weg halen, en wel nu.' Gromde hij en hij gaf haar een kus. Skye wendde haar hoofd af. 'Red Sjors.' fluisterde ze. Thomas keek haar aan. Ze had tranen in haar ogen.

Thomas had nog nooit zoveel gevoelens gevoeld. Woede, verdriet, verwarring...
Thomas schudde zijn hoofd. 'Eerst jij, daarna de weerwolf.' Skye kon er niets tegen in brengen. Thomas schoot weg, terug naar zijn huis.

William, Will, ben je in de buurt?

Hij hoorde William zuchtten. Ja, bij jou thuis. Wat moet ik doen?

Skye beschermen. Ik moet wat wolven uitroeien...