Thomas

Hoofdstuk 27

Hoofdstuk 27
Thomas

Skye gilde. Thomas verstijfde.
'NEE!' Hij hoorde haar huilen en stond binnen twee seconden in haar kamer.

Tranen liepen over haar wangen en ze was helemaal overstuur.

'Jij hebt het gedaan!' Gilde ze naar hem. 'JIJ HEBT ZE VERMOORD - JIJ - JIJ -'

Thomas ging naast haar op bed zitten en streek door haar haren. Eigenlijk was hij teleurgesteld. De liefde had niet lang kunnen duren tussen hun twee. Hij wilde niet liegen.

'Ja.' Zei hij. Hij wist dat ze het over haar ouders had en hij wist ook dat zij het niet zeker wist. Waarschijnlijk had ze een nachtmerrie gehad. Thomas zou het kunnen ontkennen, maar hij zag geen reden om te liegen.

Bovendien: ze kon nergens naar toe.

Toen was ze stil. 'Wat bedoel je...' slikte ze. 'Bedoel je dat je echt -'
Thomas knikte en stond op.

Ze moest het waarschijnlijk eventjes verwerken. Hij kon niet tegen haar gehuil en gegil, niet lang tenminste.

Hij zuchtte en deed de deur achter zich dicht.

'THOMAS IK HAAT JE!' Gilde ze. Thomas deed de deur op slot en liep naar beneden.

Skye

Huiverend en huilend bleef ze zitten. Ze gilde, trok aan haar haren.
Thomas is een moordenaar, Skye. Je hebt het zelf gezien.

Misschien leedde je ouders niet zo erg. Misschien was het wel beter dan een auto-ongeluk.

Wat een onzin! Ze hadden ook gewoon nog kunnen leven!

Honderden gedachten schoten door haar hoofd, zo veel dat ze er hoofdpijn van kreeg.
Ze liep naar de badkamer die aan deze kamer grensde. Ze gooide water in haar gezicht en zag dat ze trilde over haar hele lichaam.

Hoe had Thomas dit ooit kunnen doen?

Ze griste in haar zak, opzoek naar haar telefoon. Skye typte een bericht in.

'Kom me helpen.' Fluisterde ze. 'Alsjeblieft.'

Ze zette er ongeveer in waar ze zat, en verstuurde het bericht naar haar broer en Sjors.

Ze moesten haar bevrijden.

☆★☆

Thomas

Skye kwam weken lang niet uit haar kamer. Thomas wist dat ze bang voor hem was, maar ze was vooral boos. Hij zette het eten gewoon voor haar deur en liep dan weer weg.

Verder zei hij niets. Thomas dwong haar niet om uit haar kamer te komen. Dat had toch geen zin.

Hij zat in zijn eentje aan de lange eettafel. De tafel was heel oud, gelakt en gemaakt van eikenhout. De stoel waar hij op zat was bij passend en had als zitting een ingebouwt rood kussen.

Thomas nipte aan de bloedrode vloeistof in zijn wijnglas. Een normaal persoon zou het verschil niet zien, want hij had het een tikkeltje verdunt. Met Skye in de buurt werd hij gek als hij het bloed uit het ziekenhuis niet verdunde.
Als je eenmaal een slokje had genomen, wilde je niet meer anders.

Voetstappen klonken op de plavuizen en hij keek op. Hij hoorde haar de trap af komen en even later stond Skye op de drempel van de deur tussen de gang en de eetkamer.

Ze had haar lange haren los en droeg een witte nachtjapon, die er heel ouderwets uit zag. Er schoten beelden van Elizabeth door zijn hoofd. Zij had ook zo'n jurk gehad.

Thomas keek haar aan, zo emotieloos als hij kon.

Skye had rode ogen en een lijkbleek gezicht.
'Waarom doe je dit?' Haar stem trilde. 'Waarom heb je het gedaan?'

'Ik houd van je.' Hij meende het en daarom keek hij haar aan. 'Ik doe dit, omdat ik van jou hou. Ik wil met jou samen zijn.'

'Waarom moesten mijn ouders dood?' Ze klonk kil. Waarschijnlijk had ze hier dagenlang over nagedacht.

'Ga zitten.' Zei Thomas kalm. Hij gebaarde naar een stoel. 'Ik zal je het hele verhaal vertellen.' Vervolgde hij, toen Skye niet bewoog.

Ze ging zitten, heel langzaam, op de stoel schuin tegenover hem. Ze zat op het puntje, alsof ze elk moment wilde wegvluchten.

'Vroeger, toen ik nog geen vampier was, hield ik van een meid.' Begon Thomas en hij keek of Skye luisterde. Ze leek geboeid en tevreden ging hij verder.

'Ze leek op jou. Hetzelfde haar, hetzelfde gezicht. Alleen andere ogen. Zo blauw als de lucht in de zomer en de jouwe, zo bruin als het eikenhout... We hielden van elkaar. Maar ze kon niet met mij trouwen, want ze was al aan een ander belooft.'

Hij zuchtte.
'Haar ouders zorgden er voor dat ze trouwde met een ander, en niet met mij. Er waren namelijk geruchten dat wij samen uitgingen. En zo ben ik haar verloren. Zo'n fout maak ik niet nog eens, lieve Skye.'

Zijn hand raakte de hare, die ook op tafel lag. 'Ik wil met jou gelukkig worden, zoals het met haar niet kon.'

Thomas zag allerlei emoties voorbij schieten. Ze keek geschrokken en verward, maar ook boos en gekwetst.

Daar raakte hij zelf ook van in de war. Hij vond het zelf wel goed en romantisch, hoe hij het had gezegd.

'Dus - dus - je hebt ze vermoord vanwege een verleden?' Vroeg ze aarzelend, en ze klonk een beetje kwaad.

Thomas was er klaar mee. Zijn gevoelens hadden genoeg op tafel gelegd. Hij stond op en sloeg met platte handen op tafel, hard genoeg om haar te laten schrikken, maar niet te hard want dan zou de tafel kapot gaan.

'Bij Dracula's eerste prooi, Skye! Ik deed dit allemaal voor ons! Ik wil met jou leven, ik zal jou maken zoals mijzelf en we kunnen gelukkig zijn. Het leven is niet perfect, maar wat wij hebben kan dat wel zijn!'

Hij werd gek van haar. Hij zag niet wat ze vond. Hij las geen enkele emotie.

Skye keek naar de grond en slikte.

'Houd je echt van me?' Vroeg ze aarzelend. Ze keek hem aan met vochtige ogen.

Thomas pakte haar handen tussen zijn eigen handen.
'Waarom niet? Waarom zou ik de moeite doen om indruk op jou te maken, als ik je niet leuk vind? Wat maakt mij het nu uit, wat anderen van mij denken?'

Hij zag dat Skye zo in de war was, alweer. Ze wist niet wat ze moest doen, zeggen of voelen.

Heerlijk. Want dan was ze kwetsbaar.

Hij zoende haar.
Skye kreunde zachtjes en sloeg haar armen om hem heen.

'Ik denk dat ik verliefd op je ben, Thomas.' Fluisterde ze.

Thomas grijnsde.

Hij kreeg altijd wat hij wilde.