Büyülenmiş Zaman

𖥸'55

Atların ayak sesleri çamurla harmanlanmıştı. Bu sesler, kulağımı doldururken, az önce yağmur yağmış olduğunu, bana yeniden hatırlatıyorlardı. Kaç zamandır yol gittiğimizi bilmiyordum, ama orman dışında bir yere varamamıştık. Hava bu kadar kararmaya başlamışken nasıl olur da hâlâ yol alabiliyoruz, bilmiyordum. Bunlar hiç yorulmaz mıydı? Gözlerimi, James'e dikmeye cesaretim olmadığından Henry'ye baktım. Neredeyse iki adımlık mesafe ile arkamızdaydı. Atının üzerindeki duruşu, sanki yolculuğa başladığımız andan beri hiç değişmemişti; aynı keskin gözler ve memnuniyetsiz surat ifadesi.

Gözlerimi ondan çektim. Nereye gittiğimizi yol boyunca sormuş olsam da yanıt alamamıştım. Atlar durduğunda önüme baktım. Sadece ağaçlar vardı. Hiçbir şey anlayamıyordum. Sonra bir şeyler hissettim. Soğuk rüzgâr irkilmeme sebep oldu. Gözlerim yeniden önüme dikildiğinde uzun iki ağacın ortasında beliren siyah geçidi fark ettim. Sanırım James tarafından açılmıştı.

Atlar yeniden yürümeye başladı. Geçide yaklaştıkça o sonsuz karanlık beni boğuyordu adeta. Gözlerimi kıstım. Üzerimden geçen bir ürperti nefesimi tutmama neden oldu. Gözlerimi sıkıca kapattım.

Atlar durduğunda, geçitten geçtiğimizi, farz ettim. Gözlerimi açtığımda ise farzımın gerçek olduğunu anlamıştım. Burası... Gözlerimi kocaman açıp etrafa baktım. Hafif doğruldum. Karanlık Krallığının sarayındaydık! Tahminim doğru çıkmıştı. Şimdi kolayca Amelia'yı bulabilir, kutuyu kaybetmesi sonucunda başına gelecekleri anlatabilirdim. Gözlerimi James'e diktim. Eğer Amelia anlamazsa diğer seçenek James'e anlatmaya çalışmak olacaktı.

Attan inen James elini bana uzattı. Elbette, elini tutacaktım, çünkü koca attan tek başına inmek hiç de kolay değildir. Elini tuttuğumda diğer elini belime bastırdı. Kısa süre içinde kendimi yerde bulmuştum. Dengemi düzenlemeye çalışırken Henry'nin cümlesini duydum. "Majesteleri, az önce ne yaptınız?" Kendi atından indi. Yüzünde enteresan bir sırıtma doğmuştu. "Yoksa artık insan olmaya mı karar verdiniz?"

Kafamı kaldırıp derin nefes aldım. James gibi bir erkeğin böyle bir kışkırtmadan etkilenmesine imkân yoktu. "Susman için dilini kesmem mi gerekiyor?" James'in cümlesi üzerine gözlerimi kocaman açtım. Ya da vazgeçtim, etkilenmesine imkân varmış.

Kolumda hissettiğim elle sürüklenmeye başladım. Elin sahibi James'tu ve sarayın arka kapılarından birisine doğru yürüyordu. İçeri geçtiğimizde uzun bir koridorda yürümeye devam ettik. Birkaç adam bizim peşimizden geliyordu. Zemin siyah ve parlaktı, duvarlar ise gri renkteydi. Daha önce sarayın bu kısmında bulunmadığımı hatırladım. Saray büyük olduğundan kısa süreli saray hayatımda, tüm sarayı dolaşmış olmamın imkânı da yoktu zaten.

Kocaman kapının önünde durduk. Beyaz kapıydı, üzerinde ise siyah işlemeler vardı. "Amcam odada mı?" dedi James kapının önündeki hizmetçiye bakarak. Erkek hizmetçi kafasını aşağı eğmişti. James'in amcası... arşidük Henry ve papa Theador'un babasından bahsetiyor olmalı! Şu an Henry, lord olduğu için babası yaşıyor olmalıydı.

"Evet, majesteleri," dedi kahverengi saça sahip olan hizmetçi başını kaldırmadan.

James kapıyı çaldı. Onay duyduğunda odaya geçmişti. Orta yaşlarında bir adam yatakta uzanmıştı. Yanında ise şifacılar vardı. Şifacılardan birisi orta yaşlı ve hafif şişman bir kadın, ikisi ise genç bir kızdı. James, kırmızının en koyu tonunda olan odada yürümeye başladı. Koridorda koşan James, şu an fazlasıyla yavaş ve ihtiyatlıydı. "O nasıl?" Gözlerini şifacı kadına dikti. Ben ise James'in arkasındaydım.

"Babanızın durumu kötüleştikçe amcanız da kötü oluyor. Lanetle alakası olduğunu düşünüyoruz, majesteleri." Tek kaşımı kaldırdım. Ne lanetinden bahsediyorlar? Bununla ilgili James'ten bir şey duymamıştım. Okuduğum kadarıyla bazı krallıklarda tahta geçen ağabey, küçük erkek kardeşlerinden sadakat amaçlı hayatlarını ona adamalarını istiyordu. Kardeşler, kral olan ağabeyleri kadar yaşayacaktı. Böylece kral öldüğünde taht oğluna kalacak ve yeni kral için tehlike arz eden eski prensler eski kralla beraber ölmüş olacaktı.