Mumya Kalbi: Atmayan Kalpler Serisi (2)

🔸9.BÖLÜM: ZAMAN DÖNGÜSÜ

Birkaç gün önce, sokak pazarında, Gojo'dan kolyeyi çalıp kaçtığımda karşıma çıkan adamdı bu. O zaman da garip olduğunu düşünmüştüm ve en az onun kadar garip olan falcı, bana adının 'Kosey' olduğunu söylemişti. Eski Mısır dilinde aslan demekti. Bunu da söylemişti. Bende adının anlamına uygun bir şekilde onu bir dağ aslanına benzetmiştim. Ama burada ne aradığına dair bir fikrim yoktu ve içimden bir ses olsa da bilmek istemeyeceğimi söylüyordu. Böyle düşünmemin sebebi, sanırım, boynumdaki eliydi. Bir de elmacık kemiğimin sınırlarında gezinen hançerin kavisli, keskin ucu...

Bir an sonra kendimi Kosey'e dehşetle ve endişeyle bakarken buldum. O da altın sarısı kıvılcımların uçuştuğu bakışlarını gözbebeklerime sabitlemişti. Yüzü ay ışığının altında solgun görünüyordu. Buna rağmen hatlarının ne kadar biçimli olduğunu fark edebiliyordum. Oldukça yumuşak görünen dalgalı, koyu saçlarıyla birleşince bu güzel bir uyum oluşturuyordu. Kesinlikle çok yakışıklıydı. Bunu ona verecektim ama sadece bir an çünkü hissettiğim tek şey bana bıçak çektiği için o güzel yüzünü parçalamak istediğimdi! Oh, bunu denemek için nasıl kadar da can atıyordum. Sadece bir fırsatını yakalamam gerekecekti. Eğer hançeri yüzüme bu kadar yakın gezdirmeseydi, kendimi savunmak için can atan ellerimi olduğu yerde tutmak için büyük bir mücadele vermem gerekmeyecekti.

Bir kere daha, aptalca bir kahramanlık yapmaya kalkma sakın, diye hatırlattım kendi kendime. Aksi halde Helen'in yüzünde bu geceden bir hatıra kalma olasılığı yumurtadan tavuk çıkma olasılığından daha fazlaydı.

"Pekâlâ. Bu biraz beklenmedik oldu, kabul edeceğim." Esen meltemle birlikte sesim hem boğuk hem de alçaktı. Yüzüme doğrultulmuş bir hançer yokmuş gibi konuşmak tahmin ettiğimden daha zordu. Olabildiği kadar sakin bir biçimde, "Eh, seninle karşılaşmayı beklediğimi söyleyemem." diyerek devam ettim. "Kosey'di, değil mi?"

"Evet." dedi. "İsmim bu."

Demek gerçekten oydu.

Kalbim o kadar hızlı atıyordu ki, bir an yine bayılacağımı sandım.

"Sen... Sen​ burada ne arıyorsun?"

Zarif bir tavırla "Senin için buradayım." dedi. Sesi tam da hatırladığım gibiydi; Yumuşak ve sofistike. Tenimi ürpertiyordu ve bir şekilde ondan aşağı olduğumu düşünüyormuş gibiydi. Tıpkı o zaman olduğu gibi, yine beni deli etti. Bu konuda küstahça bir şey söyleyip onu kışkırtmamak için dilimi ısırmak zorunda kaldım. "Benim için mi? Bu da ne demek oluyor? Seni tanıyor muyum?"

"Zannetmiyorum, Helen. Helen'di, değil mi?"

Helen'in adını eylemlerine uyumayacak bir kibarlıkla telaffuz etmişti. İçimden 'Helen​ olduğumu sanıyor!' diye geçirdim. Yani 'Senin için buradayım.' derken beni kast etmiyordu. Bu iyi mi kötü mü emin olamazken, onu taklit ederek "Evet, ismim bu." dedim ve elimi kaldırıp dokunmadan hançeri işaret ettim. "Bununla ne yapmayı planlıyorsun? Beni öldürmeyi mi?"

"Kişisel bir şey değil, anlıyor musun?" diyerek hançerin ucunu tenimi kesmeyecek şekilde bastırdı. Canım yanmasa da omurgamdan aşağı bir ürperti süründü. Yanağıma ne olduğunu anlayamayacağım bir şeyler çizdi. Metalin soğukluğunun yanağıma yayıldığını hissedebiliyordum. Sırtım, sanki mümkünmüş gibi duvara iyice yaslandı. "Sadece senin kötü talihsizliğin."

Oh, hayır... Bu iyi olamaz. Beni gerçekten öldürecek miydi? İşimi şansa ya da onun merhametine bırakmak istemiyordum çünkü belli ki ikisi de yoktu. Bir çözüm yolu ararken stresten ve heyecandan parmak uçlarım karıncalandı. Kosey'i elimden geldiği kadar oyalamaya çalışmak en iyisiydi galiba. Şimdilik biraz zaman kazanmalıydım. Ne de olsa bu hançerin Helen'in güzel yüzüne biraz daha yaklaşmasını iple çekmiyordum. Ya da Truva Atı'nın içindeki askerler ortaya çıktığında burada olmayı... Tanrım, birazdan burası cehenneme dönecekti ve ben bu psikopat herif yüzünden hiçbir yere gidemiyordum. Bir umutla debelendiğimde Kosey dilini damağına vurdu ve beni duvara iyice sabitleyerek kaçmama müsaade etmeyeceğini bana gösterdi. Elimi omzuna koyup onu ittirmeye çalıştım fakat sonuç alamadım.